Το τελικό συμπέρασμα του κου Βαρουφάκη είναι ότι ευθύνονται οι υπάλληλοι για την εξέλιξη του εργοδότη τους. Δεν είναι αστείο; Ποιός εργοδότης, ιδιαίτερα εταιρικός, με νομική εκπροσώπηση, εισηγμένος σε χρηματιστήρια, με κοινωνική ευθύνη και νομικές συνέπειες, θα επετρεπε να άγεται και να φέρεται ο οργανισμός του απο οποιοδήποτε πτυχιούχο; Μοιάζει ανοησία και ισχύει μόνο στην περίπτωση που ο υπάληλος είναι μαριονέτα, και αυτή δυστυχώς είναι η πραγματικότητα. Οι μαριονέτες κάνουν ότι τους πεί το αφεντικό τους. Έτσι λοιπόν η πρόταση δεν είναι για πτυχία παρότι έτσι εκτυλίσσεται η συζήτηση. Πρός τι λοιπόν η συσχέτιση των πτυχίων με τα αποτελέσματα δράσης άλλων παραγόντων; Αν ήθελαν καλύτερα αποτελέσματα οι ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων και οι εκπροσωπούντες το Δημόσιο και κοινωνικό συμφέρον ας προσλάμβαναν φιλοσόφους, ιεραποστόλους και μοναχούς. Καλό θα ήταν όμως να μην μειώνουμε τους επαγγελματίες εκείνους που με θυσίες χρόνου, κόπου και χρήματος επιδίδονται στη προσπάθεια για ένα ΜΒΑ. Είτε σαν ακαδημαϊκό τίτλο το δούμε, είτε σαν το ανώτερο αποδεικτικό επαγγελματικής κατάρτισης, συνεχίζει να γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στη θεωρητική εκπαίδευση και τον κόσμο της πεζής,καθημερινής διοίκησης.Και συνεχίζει να εκφράζει τα όνειρα των σπουδαστών του και τις προσδοκίες των εργοδοτών. Συνεχίζει δε να υπηρετείται απο σπουδαστές και δασκάλους που ανέδειξαν σε επιστήμη την τέχνη των σαράφηδων και των μπακάληδων, ανεξάρτητα απο τον τίτλο του ιδρύματος που τους στεγάζει.Οι δε οικονομολογούντες έχουν πεδίο δόξης λαμπρό την αναζήτηση των διδαγμάτων της χαμένης επιστήμης της Πολιτικής Οικονομίας που έχει ένα λόγο για τα όρια του αφεντικού και του υπαλλήλου.