Συνήθως προφητεύουν καταστροφές οι απελπισμένοι, όσοι είχανε κάποτε στον ήλιο μοίρα και τώρα μείνανε στον άσσο, ή πάλι όσοι γίνανε θρησκόληπτοι, σαν τους πρώτους χριστιανούς που αδημονώντας τη Δευτέρα Παρουσία, παίρνανε τα όρη και τα βουνά για να την προϋπαντήσουν... Απελπισμένος ήμουνα κι εγώ πριν δυο δεκαετίες, όταν μια μεγάλη χτύπησε συμφορά αγαπημένα μέλη της οικογένειας... Και δεν σας κρύβω, ότι μέχρι να συνέλθω (μου πήρε μήνες), παρακαλούσα να έλθει η συντέλεια, να πάω κι εγώ στο διάολο, αλλά μαζί με τους άλλους... (προφανώς για να μη νιώθω... μοναξιά εκεί στα τάρταρα). Επειδή όμως η συντέλεια των... άλλων αργούσε πολύ, σκέφτηκα ν΄ αλλάξω ζωή, που λέει κι ο ποιητής... Και δεν ήταν δύσκολο, καθώς δεν ήμουνα πενήντα όπως τώρα, ούτε είχα οικογένεια, χρέη και ευθύνες. Ήμουνα νιάνιαρο και πανέτοιμος για μια καινούργια αρχή..., χώρια που έβρισκα εντελώς κουτό τον κατά κυριολεξίαν τίτλο "αλίμονο στους νέους", όχι όμως και τη ΛΕΞΗ "αρχή":Πες μου μια λέξη// αυτή τη μόνη λέξη // σε λίγο πια θα φέξει //θα `ρθει η χλωμή αυγή (...) Ο ουρανός, ο μεγάλος ουρανός // είν΄ ακόμα σκοτεινός // και η νύχτα κυλά. // Μα εκεί ψηλά // κοίτα έν΄ άστρο που δειλά //μοναχό φεγγοβολά και μας χαμογελά...(Νίκο Δήμου, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!)Με σεβασμό και αγάπη,Κώστας