H Συννεφιά με κάλυψε στο παρακάτω σχόλιό της. Γι'αυτό παλεύουμε όλες. Αυτό είναι το ιδανικό και το πρέπον. Αλλά είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο.http://www.lifo.gr/lifoland/ampa/83603?comment=1572391#1572391Να επισημάνω όμως τα εξής και απαντώ και στην Varaw Myges. Όπως λέει ο/η Στο Κάτω Κάτω Της Γραφής σημασία έχει ο τρόπος που θα πεις κάτι κι όχι μόνο το νόημα. Αλήθεια είναι αυτό. Αλλά για σκεφτείτε ότι ένα σεβαστό ποσοστό μανάδων ελληνίδων (ακριβώς γιατί είναι θύματα μιας συντηρητικής πατριαρχικής κοινωνίας που επιφορτίζει τον ρόλο της μάνας με ικανότητες τουλάχιστον Wonderwoman και Παναγίας 2-σε-1) πάσχουν από αγχώδη διαταραχή και αρχές κατάθλιψης και χαπακώνονται με ηρεμιστικά και υπνωτικά. Nαι, το να κάνεις παιδί είναι συνήθως θέμα επιλογής (όχι πάντα). Και πρέπει να αναλάβεις τις ευθύνες σου. Όμως μάνα γίνεσαι, δεν γεννιέσαι. Και ΚΑΝΕΝΑΣ δεν σε προετοιμάζει πόσο πραγματικά δύσκολο είναι! Είναι η δυσκολότερη δουλειά του κόσμου! Και η πιο σημαντική ίσως. Οι γυναίκες αυτές που ανέφερα πιο πάνω είναι τόσο φορτισμένες, τόσο υποτιμημένες από έναν εν πολλοίς απόντα από τις σημαντικές οικογενειακές αποφάσεις σύντροφο που της ρίχνει το μπαλάκι για όλα τα ζεματιστά θέματα των παιδιών (εκτός από την διάθεση του μο@νιού της κόρης για να μην ξεχνιόμαστε) που ΔΕΝ έχουν πλέον την υπομονή, τα ψυχικά αποθέματα, την διάθεση βρε αδερφέ πλέον, να καθήσουν και να σκεφτούν και τον τρόπο που θα μεταδώσουν το μήνυμα που με αγάπη αρχικώς θέλουν να περάσουν στο παιδί τους. Πώς ένας καλός φίλος σου θέλει να σου ανοίξει τα μάτια και μπορεί να σου πει και μια χοντράδα για να το πετύχει όταν πια τον έχεις φτάσει στο αμήν; Γιατί μην νομίζεις. Μπορεί να είσαι ενήλικος στα 20, στα 25, αλλά εκτός λίγων εξαιρέσεων από την ζωή δεν έχεις δει πολλά πράγματα ακόμα. Καμμιά φορά η "μανούλα" βλέπει κάτι που εσύ δεν βλέπεις. Και θέλει να το δεις. Θέλει να το δεις γιατί σε αγαπάει. Και φυσικά αν είναι στοιχειωδώς νοήμων άνθρωπος και με συναίσθηση ευθύνης για την ψυχική σου υγεία δεν θέλει να σου αμαυρώσει το μισό της ύπαρξής σου, τον μισό σου κληρονομημένο εαυτό, κατηγορώντας τον πατέρα σου από τον οποίο η ίδια έχει λάβει ματαίωση. Δεν το κάνει. Κι η σιωπή αυτή την πνίγει και εσύ την βλέπεις κακιά. Και την κακίζεις και παίρνεις το μέρος του...μπαμπά...που σε ¨καταλαβαίνει". Ιδιαίτερα λοιπόν στην κόρη θέλουν οι μάνες αυτές με όσο μπορούν πιο άμεσο και κοφτό τρόπο να τους δείξουν ότι ο δικός τους δρόμος είναι ο λάθος και να μην κάνουν οι κόρες τα ίδια λάθη που έκαναν οι ίδιες ως γυναίκες. Αυτό πολύ συχνά μεταφράζεται ως πίεση και ως κριτική ....και ως ψιλοαπόρριψη καμμιά φορά. Εξ ου και η γκρίνια για το δεν έκανες αυτό καλά, πάχυνες και δεν θα βρεις καλό άντρα (γιατί οι ίδιες έχουν καεί), δεν διαβάζεις αρκετά και δεν θα περάσεις στο πανεπιστήμιο (ώστε να απελευθερωθείς) κλπ κλπ. Για δείτε το βρε κορίτσια κι από αυτήν την πλευρά. Κάνουν tough love αυτές οι μανάδες καμμιά φορά. Τα βλέπω αυτά στο φιλικό μου και σε μία περίπτωση και στο ευρύτερο συγγενικό μου περιβάλλον και το αναγνωρίζω γιατί έχω την πολυτέλεια να βλέπω και τα δύο μέρη του παζλ και λόγω ηλικίας να μου μιλούν και οι μάνες και οι κόρες. Δεν αντιλέγω ότι υπάρχουν και μεμονωμένες περιπτώσεις πραγματικά αδιάφορων ή κακοποιητικών μανάδων. Όμως ούσα μάνα και γνωρίζοντας το (f@cking incredible) μεγαλείο του να γεννήσεις έναν νέο άνθρωπο και να είσαι και υπεύθυνος γι'αυτόν από πάνω και να θες να του δώσεις ό,τι έχεις και δεν έχεις από αγάπη πιστεύω ότι πραγματικα κακές μανάδες από πρόθεση δεν υπάρχουν. Κάτι άλλο φταίει. Κι είναι μέγαλη πληγή της κοινωνίας μας ότι δεν το βλέπουμε και δεν το διορθώνουμε αλλά μιλάμε με μεγάλη ευκολία για Μήδειες και για "μάνες-τέρατα". Άλλωστε και την Μήδεια, ένας Ιάσονας την έκανε παιδοκτόνο....
