#6 Η μαγειρική δεινότητα και τα πτυχία δεν κατάλαβα πως προέκυψαν στη μέση της ερώτησης. Τα συμπαρέσυρε το αίσθημα ανασφάλειας περί παρθενίας και απειρίας σχέσεων; Ενδιαφέρον, αν και τραβηγμένο. Επίσης, φωτεινές επιγραφές όντως δεν υπάρχουν, αλλά αυτό απέχει πολύ από την υπαρκτή και όχι αμελητέα διάκριση μεταξύ απειρίας και πείρας. Δεν εκτίμησα καθόλου τον τρόπο που η Α, μπα ισοπεδώνει καταστάσεις και ανθρώπους. Αλίμονο αν δεν μαθαίναμε τίποτα και αν όλοι εξακολουθούσαμε να είμαστε πανικόβλητοι στις σχέσεις μας, στα στραπάτσα τους και στα δεινά τους μετά από το πέρας χρόνων και όσων αυτά επιφέρουν, χτίζουν και γκρεμίζουν. Θα ήταν δε αξιοπερίεργο φαινόμενο, για να μην πω ανησυχητικό, αν αυτό που συμπεραίναμε από τις ερωτικές μας εμπειρίες ήταν ότι εντέλει μόνο ο φόβος της μοναξιάς μας-κινεί να συνάπτουμε ερωτικές σχέσεις και να αισθανόμαστε πληρότητα μέσα από τον έρωτα ως αξία ζωής. Τέτοια εννοούμενα δεικνύουν μεγάλη άγνοια για το πλέγμα των ανθρώπινων κινήτρων και φτύνουν υποτίμηση στο πνευματικό και συναισθηματικό μεγαλείο τους. Θλίβομαι που το διαβάζω.Αγαπητή γράφουσα του #6, μολονότι εύλογες, βρίσκω κάπως προωθημένες τις ανησυχίες σου. Όταν θα βρεθείς στα σπάργανα μιας σχέσης με ένα άτομο, θα ξέρεις τί ζητάς από αυτό πάνω κάτω (άλλωστε αυτό είναι που θα σε φέρει μέχρι εκείνο το σημείο), και από εκεί και έπειτα κατά κάποιον τρόπο και πάλι η αλληλεπίδρασή σας θα οριοθετήσει μέσα σου την συνέχειά της και τα ζητούμενά σου από την διαδρομή που θα πάρει η μεταξύ σας σχέση. Μέχρι τότε αρκεί να ξέρεις τί ζητάς από τον εαυτό σου γενικότερα, σε αυτή τη φάση - στην κάθε φάση δηλ. Δεν είναι ακριβές αυτό που σου απάντησε η Α, μπα. Η προσωπική πείρα διαδραματίζει τεράστιο ρόλο στις σχέσεις - ακριβώς όπως και σε οτιδήποτε εξάλλου. Το θέμα είναι ότι κανένας δεν γεννιέται έχοντάς την προίκα, και ποτέ δεν είναι αργά για να την αποκτήσεις. Το μόνο προαπαιτούμενο είναι να είσαι ανοιχτή και πρόθυμη να μάθεις. Nα εξετάζεις τις επιλογές σου, να δοκιμάζεις ό, τι νιώθεις πως πιθανότατα σου ταιριάζει, να επεξεργάζεσαι τις συνέπειες θετικές και αρνητικές, να θέλεις να βελτιωθείς και να προχωράς παρακάτω βήμα βήμα. Σε όλα δεν ισχύει αυτό, ούτως ή άλλως; Δεν το θεωρώ γενικόλογο. Βασικά, πρώτο και σημαντικότερο κρίνω την επιθυμία, την δίψα να θέλεις κάτι. Αν διψάς για πείρα (δηλαδή για βιωμένη γνώση) σε ένα πεδίο (σε οποιοδήποτε), θα βρεις μόνη σου τον τρόπο να την κατακτήσεις, κι ας μην έχεις πολλές σχέσεις, κι ας μην σου έχει δοθεί η ευκαιρία να περάσεις από όλα τα στάδια και όλες τις φάσεις, κι ας έχεις κάνει ελάχιστα επί του πρακταίου. Θα σε οδηγήσει η φωνή μέσα σου, το μυαλό σου το ίδιο, το ένστικτό σου, η ωριμότητα που θα έχεις κατακτήσει σαν άτομο σε άλλους τομείς/σε άλλου είδους σχέσεις και θα σε προστατέψουν οι άμυνες που έχεις αναπτύξει ως τώρα. Από αυτήν την άποψη, μάλιστα, η ηλικία που διανύεις ίσως να σε ευνοεί κιόλας, καθότι το πιθανότερο να έχουν ήδη λάβει χώρα κάποιες αυτο-εξερευνήσεις (κατά τη γνώμη μου η μετεφηβεία είναι πολύ αμφίβολη περίοδος για άλογα κούρσας...). Έπειτα, πολύ σημαντικό είναι να μην νομίσεις ποτέ ότι τα έμαθες όλα, καθώς συνήθως αυτή η αίσθηση είναι επικυρίαρχη όταν επιτυγχάνουμε κάπου κάτι που πολύ το κυνηγήσαμε. Εγώ θα σου έλεγα αυτό να φοβάσαι μην πάθεις. Γιατί αυτό είναι που θα αναστείλει την εσωτερική σου εξέλιξη - συνεπώς και των σχέσεών σου. Το να ξέρεις ότι δεν ξέρεις και ότι πρέπει να μάθεις δεν είναι αρνητικό, είναι υγιές. Και θα σε βοηθήσει. Το (υπερβολικό) άγχος όμως αχρείαστο. Τέλος, δεν συνιστά καμία ντροπή να παραδεχόμαστε σε έναν άνθρωπο ότι είμαστε άπειροι, πως δεν το έχουμε ξαναζήσει αυτό, πόσο μάλλον όταν επί της διαδικασίας/εκ του αποτελέσματος αποδεικνυόμαστε ανεπαρκείς στο τάδε ή στο δείνα. Με τη διαφορά ότι ο λόγος μας εμπίπτει σε πλαίσιο επί ίσοις όροις (θεωρητικά έστω) και αποπνέει το πνεύμα πως το αναλαμβάνουμε και το προσπαθούμε. Όχι ότι του φορτώνουμε κάποια έξτρα ευθύνη. Ούτε, από την άλλη, ότι κλαιγόμαστε - γιατί αυτό ειδικά αποτελεί το μεγαλύτερο φόρτωμα έχω την εντύπωση, κι ας εκκινεί από αγνές προθέσεις, αυθόρμητα.
