Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Το μάθημα των θρησκευτικών αναφέρεται σε θέματα που έγκεινται στο συναίσθημα και την πίστη. Δεν σχετίζονται με αντικειμενικές (λίγο έως πολύ) αλήθειες, όπως η ιστορία ή τα μέσα επικοινωνίας που χρησιμοποιούν όσοι επιθυμούν να ζουν σε μια ανθρώπινη κοινωνία (γλώσσα). Αλλά ακόμα και όσον αφορά τη γλώσσα, στην Ελλάδα υπάρχουν σχολεία όπου η γλώσσα διδασκαλίας δεν είναι η ελληνική. Αυτό που ζητάται από τους μαθητές είναι να αποκτήσουν πολύ καλή γνώση τουλάχιστον μίας ανθρώπινης γλώσσας, κατά προτίμηση της επικρατούσας γλώσσας στη χώρα που ζουν, ώστε να μπορούν να επικοινωνούν και να εκφράζονται. Ιστορία μαθαίνουν στα πλαίσια της καλύτερης αντίληψης του κόσμου. Κανείς δεν θα τους ζητήσει να δηλώσουν πίστη στο Ναπολέοντα ή τον Κολοκοτρώνη, απλώς να μάθουν το ρόλο που έπαιξαν στη διαμόρφωση του κόσμου.Αντίθετα, όταν ένα παιδί καλείται να παπαγαλίσει ότι "ο Θεός είναι Παντοκράτορας" και ότι ο "Χριστός πέθανε στο σταυρό για να μας σώσει", κατά ένα τρόπο καλείται να αποδεχτεί και να εσωτερικεύσει αυτές τις δηλώσεις ως αλήθειες. Δηλαδή, καλείται να αποδεχτεί ως αντικειμενική αλήθεια απόψεις και όχι για πραγματικά γεγονότα. Αν από τα βιβλία των θρησκευτικών έλλειπαν οι ομολογίες πίστεως, θα το αποδεχόμουν. Αλλά ας μην γελιόμαστε, στην Ελλάδα το μάθημα των θρησκευτών είναι μάθημα κατήχησης στην Ορθοδοξία. Και συχνά διδάσκεται από καθηγητές με λίγες γνώσεις παιδαγωγικής και πολλές δόσεις φανατισμού.