κ. Άρη, θέλω να σας μεταφέρω μια προσωπική εμπειρία ( το κείμενό σας μου την επανέφερε, σε κάποιους μπορεί να ηχήσει ''μελό'' - δε φέρει κρίμα το μελό, αν αντηχεί χειροπιαστή εκ βαθέων απόλυτη αλήθεια ).Φοιτητής στην βόρεια Ιταλία, το 1984, 20 ετών. Νεόκοποι εξερευνητές της σεξουαλικότητάς μας, εγώ και ο συγκάτοικος Ρομπέρτο - σε ένα πανεπιστημιακό περιβάλλον που δεν σου... επέτρεπε να ντρέπεσαι, να φοβάσαι ή να κρύβεσαι.Ένα βράδυ, πέρασε ο Άλεξ, ένας 17χρονος συγχωριανός του, ίδιος ο Boy George ( για όποιον θυμάται ), να μας διηγηθεί πώς καθημερινά υπέφερε στο χωριό από τον εμπαιγμό όλων, και πώς μόνο η μητέρα του του συμπαραστεκόταν:'' Όποτε σε κοροιδεύουν, έλα και κοίτα εμένα στα μάτια. Είσαι, και θα είσαι το παιδί μου.''Όταν μετά από καιρό, πήγα με τον Ρομπέρτο στο ορεινό χωριό του, έξω από την Μπρέσια, σε μια βόλτα μας στα πιο...κακοτράχαλα τα βουνά, μου έδειξε, σε απόσταση, μια μαυροφορεμένη γυναίκα που κουβαλούσε ξύλα στην πλάτη. ''Εκείνη, εκεί, είναι η μάνα του Άλεξ...''Ο Ρομπέρτο, σήμερα, το διηγείται στις 3 κόρες του, που ενηληκιώνονται σε μια επικίνδυνα ομοφοβική Ιταλία - κι εγώ ( ελπίζοντας το καλύτερο για την πετσοκομμένη χώρα μας ), σε εσάς.