Όλες οι γενικεύσεις είναι λανθασμένες, αυτής συμπεριλαμβανομένης. Και αυτό το άρθρο υποπίπτει σε πολλές γενικεύσεις. Αν ο λόγος απλούστευσης μιας γλώσσας είναι το πρόβλημα της δυσλεξίας, τότε, ως διαταραχή των γενικότερων ακαδημαϊκών δεξιοτήτων που πρέπει τα παιδιά να αναπτύξουν, πρέπει να απλουστευθούν ενδεχομένως και τα μαθηματικά, αφού και αυτά αποτελούν ένα σημείο στο οποίο εμφανίζεται η ίδια δυσκολία. Φευ..Από την άλλη πως μπορεί να σταθεί η θέση ότι η μορφή της γλώσσας, ως έχει, δυσκολεύει την εκμάθησή της από τους ξένους, είναι πράγματι απορίας άξιον. Η δυσκολία που συναντούν οι κατέχοντες λατινογενείς γλωσσικούς κώδικες είναι αυτή ακριβώς η μοναδικότητά του γραπτού ελληνικού γλωσσικού κώδικα, όπως άλλωστε θα μπορούσε να ισχύει και με άλλους ιδιαίτερους γλωσσικούς κώδικες. Γίνεται φανερό ότι τέτοιες κρίσεις είναι παρακινδυνευμένες για να θεωρηθούν ως ασφαλείς μετρήσεις της δυσκολίας ή όχι της ελληνικής. Το αντίστροφο, δηλαδή ότι όταν εμείς μαθαίνουμε μια ξένη (δυτική κατά προτίμηση γλώσσα) δεν δυσκολευόμαστε γιατί είναι απλοποιημένη;! Καλό θα ήταν να μην δαιμονοποιούμε κάποια πράγματα, που αφορούν στη μορφή, τη δομή και τη σύσταση της γλώσσας που παραλάβαμε και που μας μετέδωσαν οι πρόγονοί μας (και δεν εννοώ σε καμιά περίπτωση τους αρχαιότερους αυτών, αλλά τους παππούδες μας). Σίγουρα η μορφή που έχει η γλώσσα μας σήμερα είναι ένα "δημιούργημα", όμως αυτό ούτε αλλοιώνει, ούτε ακυρώνει τους σκοπούς που εξυπηρέτησε. Η εγκατάλειψη ή όχι της ορθογραφίας της μέλλει να αποδειχθεί από τις ανάγκες που αυτή θα εξυπηρετήσει στο μέλλον και όχι από τις προσωπικές μας ιδεοληψίες.