Αγαπητέ Wishes_breed_notΓράφετε:Υπάρχει μια "σχολή" να το πω, δε γνωρίζω ακριβώς, που θεωρεί οτι σημαίνον και σημαινόμενο έχουν αιτιώδη συνάφεια.Δηλαδή οι λέξεις κάτι σημαίνουν και δεν έχουν επιλεγεί τυχαία.Απαντώ: Δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι ισχύει κάτι τέτοιο σε καμία γλώσσα. Αρκετοί υποστηρίζουν παρόμοιες θέσεις, αλλά με επιχειρήματα μάλλον μεταφυσικά και όχι επιστημονικά ή λογικά. Οι μόνες λέξεις που μπορεί να έχουν κάποια σχέση με τα πράγματα στα οποία αναφέρονται, είναι οι λεγόμενες ηχοποίητες. Επίσης, είναι μύθος το λεγόμενο Hellenic Quest με τα τα περί "μαθηματικότητας" της ελληνικής γλώσσας, η οποία υποτίθεται πως είναι η μοναδική που έχει μαθηματική βάση και για αυτόν τον λόγο πάλι υποτίθεται ότι θα καθιερωθεί στο μέλλον ως γλώσσα προγραμματισμού των υπολογιστών κτλ κτλ κτλ. Πολύ καλή κριτική στο εν λόγω παραμύθι έχει κάνει ο Ν. Σαραντάκος, αν ενδιαφέρεστε αναζητήστε το σχετικό άρθρο του με τίτλο "Κριτική στο Hellenic Quest, το Λερναίο κείμενο περί ελληνικής γλώσσας" μέσω google.Τώρα, περί αγραμματοσύνης: Με αυτά που έγραψα, προσπάθησα να δείξω ότι άλλο πράγμα η [ορθή, κατά τη γνώμη μου] άποψη ότι τα όρια του κόσμου μας είναι τ όρια της γλώσσας μας, και άλλο πράγμα η ικανότητα ανάγνωσης και γραφής, η οποία ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ με τη γνώση της γλώσσας. Θεωρητικά, μπορεί κάποιος αγράμματος με ανησυχίες και ενδιαφέροντα να κατέχει πολύ περισσότερη γλώσσα [άρα και πολύ "πλατύτερο κόσμο", αν μου επιτρέπετε την έκφραση] από έναν εγγράμματο που δεν έχει αναγνωστικά ενδιαφέροντα και δεν αξιοποιεί τις δυνατότητες που του προσφέρει ο γραπτός λόγος.Με άλλα λόγια, προσπάθησα να δείξω ότι άλλο πράγμα η γλώσσα, και άλλο ο γραπτός λόγος [δηλαδή η ικανότητα ανάγνωσης και γραφής], και πολύ περισσότερο, η ορθογραφία [=εφεύρεση των λογίων και των γραμματικών της αλεξανδρινής εποχής]. Και όχι, το να είναι κανείς ανορθόγραφος [που μπορεί να οφείλεται πολλούς λόγους, σε δυσλεξία, σε τεμπελιά και αδιαφορία ή ακόμα και σε ιδεολογία] σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ασφαλή απόδειξη ενός απαίδευτου νου. Ως προς αυτό αυτό διαφωνώ μαζί σας οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως. [Ούτε βεβαίως και το αντίστροφο ισχύει, ότι δηλαδή όποιος γράφει χωρίς ορθογραφικά αποδεικνείει ότι διαθέτει τάχα και πεπαιδευμένο νου...]Και κάτι ακόμα, συμπληρωματικό: πάρα πολλοί πάσχοντες από δυσλεξία κατέληξαν αγράμματοι επειδή μέχρι το 1990 περίπου, το εκπαιδευτικό μας σύστημα αγνοούσε τη συγκεκριμένη "πάθηση". Οι δυσλεκτικοί μαθητές κατέληγαν "οι κουμπούρες του τελευταίου θρανίου" και πολύ συχνά παρατούσαν το σχολείο από το δημοτικό ακόμα [κάποτε κόβονταν οι μαθητές ακόμη και στο δημοτικό...]. Κάποια σχέση λοιπόν είχε [μήπως έχει ακόμα;] η συγκεκριμένη μαθησιακή δυσκολία με την αγραμματοσύνη [=τη μερική ή ολική ανικανότητα χρήσης του γραπτού λόγου].Πιστεύω ότι οι εντονότερες αντιδράσεις στο άρθρο προήλθαν κυρίως από αναγνώστες που ταυτίζουν τη γλώσσα με τη γραφή, και διέκριναν κάποιο κίνδυνο για τη γλώσσα σε περίπτωση απλούστευσης της γραπτής εκδοχής της. Πρόκειται για μεγάλη παρανόηση: Η γλώσσα δεν κινδύνεψε ούτε από τον Βηλαρά [Η Ρομέηκη Γλόσα], ούτε από τον απελπιστικά ανορθόγραφο Σολωμό, ούτε από τον αγράμματο συγγραφέα Μακρυγιάννη. Και αυτό σας το λέει κάποιος που για ιστορικούς, συναισθηματικούς και ιδιοσυγκρασιακούς εν τέλει λόγους τάσσεται υπέρ της ιστορικής ορθογραφίας, αλλά που αυτό δεν τον εμποδίζει να αναγνωρίζει τα θετικά της φωνητικής γραφής [τουλάχιστον σε πρακτικό-χρηστικό επίπεδο].ΥΓ. Η ορθογραφία είναι σύμβαση: Κύττα να δης, έγραφαν κάποτε [ανορθόγραφα;] αυτό που σήμερα ορθογραφούμε ως Κοίτα να δεις. Και το θηλυκό άρθρο στην ονομαστική πληθυντικού το έγραφαν με ήτα [πχ η γυναίκες, αντί του -ορθογραφημένου;- οι γυναίκες]. Αν κάνετε τον κόπο να διαβάσετε παλαιότερες εκδόσεις [προ του 1950], θα εκπλαγείτε από τις τόσες "ανορθογραφίες" που θα ανακαλύψετε...