Πάμπολλες επιστημονικές μελέτες διαχωρίζουν την ευφυία από τις γλωσσικές (προφορικές και γραπτές) ικανότητες. Ενδεικτικά, έχει παρατηρηθεί ότι παιδιά με διανοητική καθυστέρηση μπορούν να γίνουν ικανοί χρήστες μιας γλώσσας, εφόσον έχουν τα κατάλληλα ερεθίσματα (που είναι ίδια με τα ερεθίσματα που χρειάζονται όλα τα παιδιά). Αντίθετα, σε πολλές περιπτώσεις στις οποίες παιδιά δεν έλαβαν γλωσσικά ερεθίσματα διότι θεωρήθηκαν διανοητικά κατώτερα, όταν αποδείχθηκε ότι είχαν επαρκή ευφυία, αλλά ακουστικά προβλήματα, δεν έμαθαν ποτέ επαρκώς τη γλώσσα τους, διότι ήταν πλέον πολύ μεγάλα. Οι γλωσσικές ικανότητές τους θα ήταν οι αναμενόμενες, αν είχαν εξασκηθεί επαρκώς σε μικρή ηλικία.Μπορεί για τους ενήλικες η εκμάθηση ενός περίπλοκου ορθογραφικού συστήματος όπως το ελληνικό, να φαίνεται στόχος δυσανάλογος με την ηλικία και τις ικανότητες των παιδιών του δημοτικού. Ωστόσο οι μέχρι τώρα επιστημονικές παρατηρήσεις διαψεύδουν αυτή την πεποίθηση: Τα παιδιά διαθέτουν (ίσως εκ γενετής) γλωσσικούς μηχανισμούς που επιτρέπουν την κατάκτηση της γλώσσας, εφόσον δεχτούν τα κατάλληλα ερεθίσματα. Η εκμάθηση της ορθογραφίας, ακόμα κι αν είναι χρονοβόρα διαδικασία όπως λέει ο κύριος Δεμερτζίδης, οξύνει τις ικανότητες και ακονίζει την ευφυία των μαθητών.(Προσθέτω εν συντομία ότι το παράδειγμα της «θiρας» δεν είναι ενδεικτικό. «Διαβάζεται-διαβάζετε», «πιάνεται-πιάνετε»: Η θiρα συναντάται σχετικά σπάνια σε κείμενα, σε σχέση με τέτοια ρήματα, που αν γράφονταν με τον ίδιο τρόπο μπορεί να έκαναν την εκμάθηση της ορθογραφίας ευκολότερη, θα καθιστούσαν όμως την ανάγνωση πιο δύσκολη.)