Ο καύσωνας αντέχεται. Μια παραπάνω μέρα μάθημα αντέχεται. Αυτο που δεν αντέχεται κκαι ειναι φριχτό να το νιώθει ένας έφηβος είναι η αίσθηση της αχρηστίας. Το να νιώθεις ότι είσαι σκουπίδι και για φτύσιμο. Ότι τα όνειρα σου δεν θα πραγματοποιηθούν και ότι σαν "καλός άνθρωπος" στα πλαίσια του σχολείου ορίζεσαι απο τους βαθμούς σου. Μιλώ απο προσωπική εμπειρία και λέω ότι και μάθημα κανονικότατο γίνεται(7 ώρες την μέρα,κάθε μέρα πλέον) και με καθηγητές που ειναι έχουν μια καταπληκτική ικανότητα στο να καταστρέφουν την διαθεση σου και να σε πληγώνουν με σχόλια και μορφασμούς αποδοκιμασίας και με βιβλία απαρχαιωμένα και με μια τεράστια ύλη που και να την βγάλει ο καθηγητής,ο μαθητής δεν θα καταλάβει τίποτα. Οι εξετάσεις πλησιάζουν και οι περισσότεροι,απο εμάς που ενδιαφερόμαστε, έχουμε τρομοκρατηθεί,ενώ δεχόμαστε και τον εκφοβισμό των καθηγητών ότι δεν θα περάσουμε. Τελειώνοντας θα πω ότι ποτέ δεν συμπαθούσα το σχολείο. Οι βαθμοί μου όμως ειναι καλοί και πάντα φερομουν με σεβασμό και καλοσύνη μόνο και μόνο επειδή με μεγάλωσαν σωστά. Τώρα όμως δεν αντεχω να ξυπνάω κάθε πρωί και να πηγαίνω σχολείο,να νιώθω πιεσμένη και να καταρρέω απο το άγχος και την κούραση τα ξημερώματα της επόμενης μέρας.