@bill o reillyΑπαντώ επειδή δείχνεις και πολιτισμένος και διαβασμένος. Πραγματικά, μείνε έτσι, μην σε πιάσει κι εσένα καμιά φανατίλα, πληζ! [δεν ειρωνεύομαι, το αντίθετο!]Με έχεις παρεξηγήσει πάααρα πολύ. Και δεν διάβασες προσεκτικά το σχόλιό μου. Και απαντάς προβάλλοντας πράγματα επάνω μου τα οποία δεν ισχυρίστηκα -φυσιολογικό, εφόσον τα κείμενα δεν μεταφέρουν τις μη-γλωσσικές πληροφορίες της πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνίας. Αν κάνεις όμως τον [μεγάλο] κόπο να διαβάσεις όλα τα σκόρπια σχόλια σε αυτή τη συζήτηση, πιθανώς και να καταλάβεις την οπτική γωνία μου.Αναλυτικά τώρα:1. Γράφω στο αμέσως προηγούμενο σχόλιο αυτολεξεί: "Το ξαναδιάβασα [το σχόλιό μου] και σόρρυ, κακή διατύπωση". [για το "τσουβάλιασμα" του αναθεωρητισμού]Το "ανάλογοι" είναι εντελώς φάουλ, αλλού είχα το μυαλό μου. Συγχώρησέ μου το όμως, έχω γράψει ολόκληρο βιβλίο τρεις μέρες τώρα, να μην μου φύγει κάνας πόντος; Επίσης, ανακάλεσα απολύτως, σωστά; Οπότε όλα τα άλλα περισσεύουν. Ελπίζω να συμφωνήσεις επ' αυτού.2. Όσον αφορά την εξειδίκευση, δεν είναι "μαρξιστική" η προσέγγισή μου, είναι ρεαλιστική. Και τα interdisciplinary προγράμματα και πρακτικές που αναφέρεις, αυτό το πραγματικό "μπετονάρισμα" προσπαθούν να σπάσουν. Δεν έχω κάτι άλλο να πω, ούτε θα αντιλέξω στα δικά σου.3. Καλά, με τον Τσόμσκι πέτυχες διάνα -από την ανάποδη! Δεν ξέρεις πόσο έχω φρηκάρει διάφορους αριστερούς επειδή ναι, ΟΚ, ωραία τα άρθρα και τα βιβλία του [όχι πάντα], αλλά τα διαβάζω σαν άποψη και εξωακαδημαϊκό φιλοσοφείν. Ως επιστήμονα, τον κρίνω ως γλωσσολόγο -και ελαφρώς ξεπερασμένο και ανενεργό πάρα πολλά χρόνια, αν μου επιτρέπεται.4. Όχι, με τον Καλύβα ΔΕΝ διαφωνώ με αυτά που υποστηρίζει. Διαφωνώ με τις επιλογές του, τις οποίες θεωρώ ότι έγιναν ελαφρώς πονηρά και με εμπρηστική πρόθεση, κάτι που δεν βοηθά στην [μακάρι Παναγιά μου και πότε] συγκρότηση μιας ενιαίας αφήγησης της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας, πάνω στην οποία θα μπορούμε μεν να τσακωνόμαστε ελεύθερα, αλλά έχοντας μια ενιαία βάση αφήγησης.Εξηγούμαι: Το άρθρο του εκκινεί σαφώς από προσέγγιση πολιτικής επιστήμης. Μια χαρά. Χοντρικά μιλώντας, βγάζει μοντέλο για τη συγκριτική μέτρηση "μαύρης"/"κόκκινης" βίας σε εμφύλια σύγκρουση. Τέλεια μέχρι εδώ.Η λογική προσέγγιση θα ήταν να ξεκινήσει από την καρδιά του Εμφυλίου, όπου τα πράγματα είναι πιο "ξεκάθαρα" ως προς τα στρατόπεδα, και κατόπιν να επεκτείνει τη μέθοδό του, δοκιμασμένη πια, και σε πιο γκρίζες ζώνες. Αντ' αυτού, επιλέγει την πιο γκρίζα ζώνη που μπορούσε: την Αργολίδα πριν από τα Δεκεμβριανά, έναν θύλακα σύμπτυξης των Ταγμάτων Ασφαλείας τη μόνη στιγμή [από την Απελευθέρωση έως τα Δεκεμβριανά] που οι ταγματασφαλίτες βρέθηκαν σε δύσκολη θέση. Κατ' εμέ, πιο biased πεθαίνεις.Αλλά άσε εμένα. Όταν, κατά τη δεκαετία του '90, άρχισε δειλά-δειλά να ψιλοεξετάζεται πιο ψύχραιμα η σύγχρονη Ιστορία μας (η κομμουνιστοφαγική μετεμφυλιακή ανάγνωση ήταν απαξιωμένη, αλλά και οι σοβιετόδουλες αγιογραφίες είχαν αποκτήσει πάρα-πάρα πολλές ρωγμές -και από τους ίδιους τους αριστερών προσανατολισμών ιστορικούς), είχα χαρεί γιατί ήλπιζα ότι σιγά-σιγά θα αποκτούσαμε αυτή τη ρημάδα την κοινή αφήγηση. Κι αυτό ξαφνικά σταματάει με την εμφάνιση του Καλύβα και του κύκλου του, που λειτούργησαν μάλλον σαν μπαχαλάκηδες: εκεί που η μπετόν αριστερή αγιογράφηση είχε αρχίσει να αποκτά ρεαλιστικές όψεις, με μαρτυρίες όπως αυτή για το Μπούλκες που παραθέτει ο Βαγγέλης [προς το τέλος αυτής της ατέλειωτης σελίδας] και η οποία από αριστερούς βγήκε, να 'σου ο Στάθης, πετάει το βεγγαλικό και ξανά Ολυμπιακοί-Παναθηναϊκοί. Αυτό με διαολίζει. Άσε που έδωσε πάτημα να ξεθαρρέψουν οι μετεμφυλιακές κομμουνιστοφαγικές αφηγήσεις από κάτι ξεμεινεμένους (έως τότε) χουντοειδείς.Επίσης, πρέπει να σου πω ότι χάρηκα με την αναφορά σου παραπάνω για την Π.Ε.Α.Ν. Ήταν όντως μια μεγάλη στιγμή. Και θα χαιρόμουν αν δεν αναφερόταν σε κόντρα με το ΕΑΜ και ως ευκαιρία του τύπου "ναι, οι δικοί σας έτσι, αλλά κι δικοί μας αλλιώς", αλλά συμπληρωματικά με αυτό [δε πα' να τρωγόντουσαν, στο δικό μου κεφάλι είναι δύο όψεις του απελευθερωτικού αγώνα -και σε μια Ιστορία άνευ παθών έτσι θα περνούσαν, με την υπόμνηση βεβαίως της φαγωμάρας]. Περνάω συχνά από τη γωνία Πατησίων και Γλάδστωνος και πάντα κοιτάζω την προτομή του Περρίκου. Και του κλείνω καμιά φορά το μάτι: ήσουν παλικάρι, φίλε.Τέλος, για να με καταλάβεις, είμαι γεννημένος πριν από τη δικτατορία. Η πατρική μου οικογένεια έζησε τον Εμφύλιο μέσα της -ένας αδελφός μη κομμουνιστής αριστερός, ένας ακροδεξιός και ένας συντηρητικός κεντρώος- οπότε, όπως καταλαβαίνεις, όταν λέω ότι νιώθω τον πόνο και το μίσος όλων, το εννοώ: από παιδί ακούω όλες τις αφηγήσεις, τις γνωρίζω καλά και έμαθα να τις ζυγίζω με μέτρο τον ρεαλισμό και τη διασταύρωση με τα διαβάσματά μου. Επίσης, η μητέρα μου είναι παλιά Μεταξουργιώτισσα, από απολιτική οικογένεια, που ήταν παιδί στην Κατοχή και έτσι μου έχει μεταφέρει την πραγματικά άδολη, βιωμένη ματιά ενός παιδιού για αυτή τη φριχτή εποχή.Γι' αυτό και δεν σταματώ να γράφω τρεις μέρες τώρα. Κι αν θέλεις να με κατατάξεις σώνει και καλά, η οπτική γωνία μου είναι διαμορφωμένη από τον Γκάτσο και τον Χατζιδάκι. Και για τον Εμφύλιο από τον Άρη Αλεξάνδρου και το "Κιβώτιό" του.Ξαναβάζω το κείμενο του (επονίτη) Χατζιδάκι από το Τέταρτο του 1985, γιατί το υπογράφω και με τα δύο μου χέρια. Κι είναι πάρα πολύ κοντά σε αυτό που συνέβαινε τότε στους δρόμους και στους απλούς ανθρώπους.Ναι, φιλικά.http://gardikiomilaion.wordpress.com/2011/09/26/1941-2011-70-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%AF%CE%B4%CF%81%CF%85%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%B1%CE%BC/
