MinRock Το σκεπτικό της απάντησής μου, δεν εμπεριέχει τον αφορισμό "καταδικάζουμε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται". Είναι γενικός, αόριστος, και παραπλανητικός αυτός ο αφορισμός. Όταν οι θεσμοί δεν επιτρέπουν την κοινωνία να διαμορφώσει τον εαυτό της, τότε η σύγκρουση με την κατεστημένη εξουσία είναι μονόδρομος, αλλιώς μένεις στην παθητικότητα. Στις κοινοβουλευτικές φιλελεύθερες αστικές κοινωνίες όμως, κατά πόσο οι θεσμοί δεν επιτρέπουν τις μάζες να επηρεάσουν την ιστορία τους; Δεν κάνω λόγο για αληθινή δημοκρατία, δηλαδή άμεση. Δεν υφίσταται κάτι τέτοιο στα κοινοβουλευτικά καθεστώτα. Οι θεσμοί όμως, δεν επιτρέπουν μέσω της αντιπροσώπευσης, να επιλέξουμε κάτι που εκφράζει τους στόχους μας; Τον Σαμαρά ποιοι τον ψήφισαν; Και πόσοι δεν ψήφισαν καθόλου; Επίσης, βάσει Συντάγματος, τίποτα δεν μας απαγορεύει να πολιτικοποιηθούμε σε ριζοσπαστικό βαθμό, σε σημείο που να υπονομεύεται εκ των έσω ο γραφειοκρατικός μηχανισμός. Οπότε, σαν κοινωνία, λόγω της απολιτισύνης μας, δεν πετάμε την υπαρκτή δυνατότητα να διαμορφώσουμε ως ένα βαθμό, την ιστορία μας; Τώρα, κόντρα στα κοινωνικά συμβόλαια, αν ο καθένας ατομικά στο Όνομα της Ιδεολογίας του, με τις πράξεις του, εμπίπτει στο κοινό ποινικό δίκαιο, ποια στάση πρέπει να κρατήσει η Πολιτεία; Η απάντησή μου είναι, να εξαντλήσουμε πρώτα ως κοινωνία συλλογικά, κι όχι εν μέρει, όλα τα ειρηνικά μέσα για την απόκτηση της πολιτικής εξουσίας, κι αν οι αντικειμενικές συνθήκες δεν το επιτρέπουν, τότε ό,τι δεν λύνεται, κόβεται. Εμείς δεν έχουμε όχι κάνει απλά το πρώτο βήμα ως κοινωνία, αλλά ούτε τις κάλτσες φορέσαμε για να βάλουμε παπούτσια ώστε να είμαστε έτοιμοι για τα πρώτα βήματα... Από τη στιγμή που οι συμπολίτες μας, με τις επιλογές και τις μη επιλογές τους, δεν εκμεταλλευτήκαν ορθά τους θεσμούς, η ατομική πολιτική βία, σύμφωνα με την αίσθηση δικαίου του καθενός, ακόμα και να συμφωνούμε μερικοί με τους σκοπούς μιας σέχτας, στις ακρότατες λογικές συνέπειές της, δημιουργεί χάος. Η μια ομάδα (σέχτα) στο όνομα της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, η άλλη σέχτα στο όνομα της Φυλής, η άλλη δεν ξέρω εγώ που.... Ο καθένας νομιμοποιεί τους δικούς του "ιερούς" σκοπούς... Ο Μιχαλολιάκος, σε μια ομιλία του, είπε ότι πάνω από το Σύνταγμα και τη νομιμότητα, είναι τα συμφέροντα του Αίματος, της Φυλής. Αν ζούσαμε σε ένα δικτατορικό στρατιωτικό καθεστώς, και η δράση μιας ένοπλης ομάδας αντιπροσώπευσε τους σκοπούς και τις βλέψεις της κοινωνίας για δημοκρατία, τότε ο ένοπλος αγώνας θα ήταν θεμιτός και ίσως μονόδρομος. Οπότε, ναι μεν ό,τι δεν λύνεται, κόβεται, αλλά ας μπούμε πρώτα στον κόπο να κάνουμε μια προσπάθεια να λύσουμε τον κόμπο, και μετά κάνουμε λόγο για κόψιμο...