Στεναχωρήθηκα πολύ. Ήταν γείτονας μου. Εχτές (17/9/13) τον είδα να περπατάει αμέριμνος στην λεωφόρο. Πάντα τον χαιρετούσα. Καλημέρα, καλησπέρα... Ήμουν επάνω στη μηχανή και δεν μπόρεσα να το χαιρετήσω. Σκέφτηκα πως θα τον ξαναδώ. Πως σύντομα και πάλι θα διασταυρωθούμε κάπου στη γειτονία. Πως τυχαία θα τον ξαναδώ στο περίπτερο, στο video club, σε κάποιο μαγαζί ή στην πλατεία. Το μετάνιωσα που δεν τον χαιρέτησα. Ήταν ωραίος άνθρωπος. Μορφωμένος, καλλιεργημένος με ωραίες σκέψεις και απόψεις. Μεγάλος θαυμαστής του γυναικείου φύλου. Υποστήριζε με σθένος τους νέους και εναντιωνόταν σε κάθε τι το συντηρητικό και οπισθοδρομικό. Ήταν από τους ανθρώπους που κέρδιζε τον σεβασμό. Κύριε Μιχάλη (όπως τον φώναζα), νιώθω τυχερός που σε γνώρισα και κουβέντιασα μαζί σου. Θα σε θυμάμαι. Όλοι εδώ θα σε θυμόμαστε!