Υπάρχουν δυο τρόποι να δεις τον εαυτό σου. Είτε σαν μεμονωμένο άτομο, είτε σαν κοινωνικό ον, μέλος ενός μεγαλύτερου συνόλου. Αν σε νοιάζει μόνο για την πάρτη σου και δεν θεωρείς πως πρέπει να αντιδράσεις απέναντι στην βία που ασκείται, αυθαίρετα, στον συνάνθρωπό σου, θα πρέπει να μην ζητήσεις ή να δεκτείς βοήθεια σε περίπτωση που το θύμα είσαι εσύ. Έτσι για να υπάρχει μια ιδεολογική συνέπεια, βρε αδερφέ! Ο καθένας για την πάρτη του. Αν όμως αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου σαν μέλος ενός κοινωνικού συνόλου οφείλεις ΠΡΙΝ και ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ να προστατεύσεις τα πιο αδύναμα μέλη σου. Έχουμε φάει όλοι το παραμύθι του lifestyle που πέρασαν τα κειμενάκια και οι εκπομπούλες. Δεν μιλάμε για ενδυματολογικές ή κομμωτικές επιλογές. Δεν μιλάμε για στυλιστικά οργισμένα νιάτα, μιλάμε για ανθρώπους χωρίς δισταγμό. Και στο πλαίσιο των δυο άκρων να το δεις, στο ένα άκρο υπάρχει η μισαλλοδοξία και η καταπάτηση της ελευθερίας και από την άλλη υπάρχει το πρόταγμα της ελευθερίας και της συνύπαρξης. Και αν τεθεί ζήτημα γιατί να μην συνυπάρχουμε και με τον φασίστα, η απάντηση για μένα είναι πως και με τον φασίστα μπορείς να συνυπάρξεις. Δεν μπορεί να υποχρεωθεί κανείς να αγαπήσει τους μετανάστες, να δεχτεί πως υπάρχει άλλος θεός από το δικό του, (ή πως δεν υπάρχει), πως υπάρχουν διαφορετικές ερωτικές εκφάνσεις, πως υπάρχει κάτι άλλο έκει έξω ξένο από αυτόν. Αλλά από το δεν συμπαθώ τους μετανάστες μέχρι τους ξεκοιλιάζω για την πλάκα μου, υπάρχει ένα σοβαρό κενό ήθους. Σαν άνθρωπος είσαι ποταπός και εχθρός της κοινωνίας. Και όπως θα ξεριζώσεις τον καρκίνο, έτσι πρέπει να ξεριζώσεις και τον φασίστα.