Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες από 18 ετών φεύγουν από το σπίτι και αυτό το θέλουν και τα παιδιά και οι γονείς. Η νοοτροπία "μένω για πάντα με τους γονείς μου και τους πασάρω και τα παιδιά" δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Έτσι μένουμε πίσω, δεν ανεξαρτητοποιούμαστε και δεν ωριμάζουμε ποτέ. Τα αποτελέσματα αυτής της ανωριμότητας τα βλέπουμε όλοι.Φυσικά και δεν εννοώ ότι είναι τόσο κακό να ζητήσεις κάποια βοήθεια στο μεγάλωμα των παιδιών από τους γονείς σου όταν το έχεις ανάγκη δουλεύοντας 15 ώρες την ημέρα (ας μην αναφέρουμε ότι το δικό μας κράτος παρέχει μηδενική βοήθεια, ενώ αλλού η βοήθεια που σου δίνει το κράτος ειναι τριπλάσια από τους μισθούς που παίρνεις για τις τόσες ώρες εργασίας εδώ), αλλά από την άλλη, δεν είναι και λίγοι εκείνοι οι οποίοι χωρίς να έχουν ιδιαίτερη ανάγκη τη βοήθεια τα δίνουν στους γονείς για να μπορούν να κάνουν τη "ζωάρα" τους. Επιπλέον, το ποσοστό σίγουρα είναι ακόμη μεγαλύτερο από αυτό που αναφέρεται, γιατί αν θεωρείτε το να μένεις στο διπλανό κτήριο ή στο ίδιο "πάνω-κάτω" έχει τεράστια διαφορά, γελιέστε.Αλλά οι γονείς έχοντας την προδιάθεση να ανακατεύονται για πάντα στις ζωές των παιδιών τους, έχουν ήδη το οικόπεδο ή το σπίτι δίπλα και (ειδικά τώρα) πόσο εύκολο είναι κάποιος να απορρίψει την έτοιμη λύση και να φτύσει αίμα για να ανεξαρτητοποιηθεί;