Δεν καταδικάζω κανέναν πραγματικά, αλλά δεν πιστεύω ότι μπορείς να διακρίνεις κάποιον εύκολα. Όταν κάνεις μια νέα αρχή, παίρνεις κάθε φορά το ίδιο ρίσκο, προσωπικά είμαι προετοιμασμενη για κάθε σενάριο, ακόμη και για το χειρότερο, όμως ο πόνος, η θλίψη και η απογοήτευση είναι εκεί όπως και να'χει κι εγώ δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια σε αυτά που νιώθω. Προσωπικά δεν θα προχωρήσω σε σχέση ξέροντας ότι έχουν μείνει κατάλοιπα από προηγούμενες εμπειρίες, χωρίς να κάνω φανερές τις προθέσεις και τα θέλω μου στον άλλο. Όταν όμως κάποιος μου λέει πως νιώθει χαμένος, μπερδεμένος κλπ προσπαθώ να καταλάβω τι ρόλο έχω εγώ μέσα σε όλο αυτό: μήπως δεν προσπάθησα αρκετά από την δική μου πλευρά; Μήπως έπρεπε να δείξω μεγαλύτερη κατανόηση/επιμονή/ενσυναίσθηση; Μήπως έπρεπε να ανοιχτω περισσότερο εγώ, να πάρω αυτη την πρωτοβουλία για να δείξω στον άλλο ότι μπορεί να με εμπιστευτεί; Κάνω πάντα ο,τι μπορώ για να βοηθήσω γιατί προσωπικά πιστεύω ότι τα τραύματα δεν χρειάζεται να τα αντιμετωπίζεις απαραίτητα μόνος σου, μέχρι εκεί που μπορώ θα δώσω, μόνο αν ο άλλος δεν θέλει να βοηθηθεί θα παραδώσω τα όπλα.