Σίγουρα θ' ακούσεις απαντήσεις ότι δεν υπάρχει κάτι ύποπτο στη φιλική σχέση μεταξύ της νυν σου και του πρώην της, ΟΚ, έχουν κοινές αναμνήσεις και παρέες και βρίσκονται καμιά φορά όλοι μαζί... Κι όντως, εφόσον καλούν κι εσένα, δεν υπάρχει τίποτα ύποπτο. Ωστόσο, αυτό που θα μ' ενοχλούσε (αλλά δεν θα μπορούσα να το συζητήσω) αν ήμουν στη θέση σου είναι το εξής: ότι όσο υπάρχει ένας φίλος στο πρόσωπο ενός πρώην, κάποιος που ξέρει αρκετά μυστικά της κοπέλας, κάποιος που την καταλαβαίνει, κάποιος που μοιράζεται μαζί της τόσες αναμνήσεις, καλύπτει ένα κενό της που κανονικά εκείνη θα έπρεπε να έχει ανάγκη να καλύψει με μια καινούρια της σχέση, δηλαδή μαζί σου. Με άλλα λόγια, η διάθεσή της να δημιουργήσει μια καινούρια σχέση απ' το μηδέν μαζί σου με ευχάριστες αναμνήσεις, εμπιστοσύνη, συντροφικότητα και όλα τα καλά (πέραν του σεξουαλικού), ίσως να μην είναι τόσο έντονη επειδή έχει κατά κάποιον τρόπο τέτοιες ανάγκες καλυμμένες από έναν πρώην. Γι' αυτό και βρίσκω λογικό το τσίμπημα ζήλειας που νιώθεις και δεν μπορώ να σου πω "διαχειρίσου το" γιατί κι εγώ θα ένιωθα το ίδιο στη θέση σου, όπως εσύ τώρα. Δεν μιλάμε για το ρίσκο να σε απατήσει η κοπέλα σου εδώ, γι' αυτό και δεν είναι θέμα επιστοσύνης από μεριάς σου. Μιλάμε για τον προβληματισμό σου σχετικά με την ανάγκη της να κρατάει τον πρώην σαν παρέα. Η γνώμη μου είναι ότι, ΟΚ, αντικειμενικά μπορεί να μην έχει κανείς από εσάς άδικο, είναι απλώς η αδυναμία να καταλάβεις την ανάγκη της και αυτή να καταλάβει τον προβληματισμό σου. For the record: σταυρώστε με παιδιά, αλλά δεν πιστεύω στους φιλικούς, απόλυτα συναινετικούς χωρισμούς (εκτός αν είχαν 30 χρόνια έγγαμου βίου, ξέρω γω, κατά τη διάρκεια του οποίου αμφότερος βρήκε παράλληλα άλλον έρωτα κι είπαν ν' απαλλαγεί ο καθένας ειρηνικά από το γάμο). Πάντα κάποιος είναι πιο πρόθυμος να χωρίσει όσο ο άλλος μένει λίγο πίσω, το ξανασκέφτεται, έχει αμφιβολίες ή μετάνοιες τύπου "τι θα γινόταν αν συνεχίζαμε να είμαστε μαζί." Είναι κι αυτός ένας παράγων να ληφθεί υπ' όψιν, γι' αυτό και λέω μήπως ένας εκ των δύο τρέφει ελπίδες για "Σχέδιο Β." Δεν θέλω να σου βάζω τώρα αβάσιμες υποψίες και να ρίχνω λάδι στη φωτιά, πάντως δεν θα το απέκλεια. Κι εγώ έχει τύχει να χωρίσω χωρίς δράματα από πρώην που ήταν όντως καλά παιδιά, μα μου είναι πιο εύκολο να μην τους έχω τώρα καθόλου στη ζωή μου γιατί, πρώτον, δεν κολλάνε πια σ' αυτήν και, δεύτερον, αυτομάτως αποκλείονται από επιλογή "καβάτζας." Γι' αυτό λυπάμαι, αλλά εδώ θα πάρω το μέρος σου και θα σου πω ότι, αν δεν βλέπεις φως στο τούνελ, δεν είναι ντροπή να μην μπορείς ν' αλλάξεις οπτική και απλώς να κάνεις πίσω, να φύγεις. Μπορεί να πονέσει μεν πολύ, αλλά θα περάσει, σ' αντίθεση με τη ζήλεια (που εδώ για μένα δεν είναι αβάσιμη) να σε τρώει αργά σαν το σαράκι όσο πιέζεσαι κι από πάνω να δείχνεις κουλ.
Σίγουρα θ' ακούσεις απαντήσεις ότι δεν υπάρχει κάτι ύποπτο στη φιλική σχέση μεταξύ της νυν σου και του πρώην της, ΟΚ, έχουν κοινές αναμνήσεις και παρέες και βρίσκονται καμιά φορά όλοι μαζί... Κι όντως, εφόσον καλούν κι εσένα, δεν υπάρχει τίποτα ύποπτο. Ωστόσο, αυτό που θα μ' ενοχλούσε (αλλά δεν θα μπορούσα να το συζητήσω) αν ήμουν στη θέση σου είναι το εξής: ότι όσο υπάρχει ένας φίλος στο πρόσωπο ενός πρώην, κάποιος που ξέρει αρκετά μυστικά της κοπέλας, κάποιος που την καταλαβαίνει, κάποιος που μοιράζεται μαζί της τόσες αναμνήσεις, καλύπτει ένα κενό της που κανονικά εκείνη θα έπρεπε να έχει ανάγκη να καλύψει με μια καινούρια της σχέση, δηλαδή μαζί σου. Με άλλα λόγια, η διάθεσή της να δημιουργήσει μια καινούρια σχέση απ' το μηδέν μαζί σου με ευχάριστες αναμνήσεις, εμπιστοσύνη, συντροφικότητα και όλα τα καλά (πέραν του σεξουαλικού), ίσως να μην είναι τόσο έντονη επειδή έχει κατά κάποιον τρόπο τέτοιες ανάγκες καλυμμένες από έναν πρώην. Γι' αυτό και βρίσκω λογικό το τσίμπημα ζήλειας που νιώθεις και δεν μπορώ να σου πω "διαχειρίσου το" γιατί κι εγώ θα ένιωθα το ίδιο στη θέση σου, όπως εσύ τώρα. Δεν μιλάμε για το ρίσκο να σε απατήσει η κοπέλα σου εδώ, γι' αυτό και δεν είναι θέμα επιστοσύνης από μεριάς σου. Μιλάμε για τον προβληματισμό σου σχετικά με την ανάγκη της να κρατάει τον πρώην σαν παρέα. Η γνώμη μου είναι ότι, ΟΚ, αντικειμενικά μπορεί να μην έχει κανείς από εσάς άδικο, είναι απλώς η αδυναμία να καταλάβεις την ανάγκη της και αυτή να καταλάβει τον προβληματισμό σου. For the record: σταυρώστε με παιδιά, αλλά δεν πιστεύω στους φιλικούς, απόλυτα συναινετικούς χωρισμούς (εκτός αν είχαν 30 χρόνια έγγαμου βίου, ξέρω γω, κατά τη διάρκεια του οποίου αμφότερος βρήκε παράλληλα άλλον έρωτα κι είπαν ν' απαλλαγεί ο καθένας ειρηνικά από το γάμο). Πάντα κάποιος είναι πιο πρόθυμος να χωρίσει όσο ο άλλος μένει λίγο πίσω, το ξανασκέφτεται, έχει αμφιβολίες ή μετάνοιες τύπου "τι θα γινόταν αν συνεχίζαμε να είμαστε μαζί." Είναι κι αυτός ένας παράγων να ληφθεί υπ' όψιν, γι' αυτό και λέω μήπως ένας εκ των δύο τρέφει ελπίδες για "Σχέδιο Β." Δεν θέλω να σου βάζω τώρα αβάσιμες υποψίες και να ρίχνω λάδι στη φωτιά, πάντως δεν θα το απέκλεια. Κι εγώ έχει τύχει να χωρίσω χωρίς δράματα από πρώην που ήταν όντως καλά παιδιά, μα μου είναι πιο εύκολο να μην τους έχω τώρα καθόλου στη ζωή μου γιατί, πρώτον, δεν κολλάνε πια σ' αυτήν και, δεύτερον, αυτομάτως αποκλείονται από επιλογή "καβάτζας." Γι' αυτό λυπάμαι, αλλά εδώ θα πάρω το μέρος σου και θα σου πω ότι, αν δεν βλέπεις φως στο τούνελ, δεν είναι ντροπή να μην μπορείς ν' αλλάξεις οπτική και απλώς να κάνεις πίσω, να φύγεις. Μπορεί να πονέσει μεν πολύ, αλλά θα περάσει, σ' αντίθεση με τη ζήλεια (που εδώ για μένα δεν είναι αβάσιμη) να σε τρώει αργά σαν το σαράκι όσο πιέζεσαι κι από πάνω να δείχνεις κουλ.