Η Μελίνα Κόλλια ανεβαίνει στη σκηνή κρατώντας ένα μικρόφωνο. «Εκεί, έχεις τον έλεγχο», λέει. «Η κωμωδία είναι ο μικρόκοσμος που κρίνει την κοινωνία». Δεν μιλάει θεωρητικά. Στη δική της περίπτωση, το stand-up είναι ένας καθρέφτης που γυρνά προς το κοινό και το αναγκάζει να κοιταχτεί χωρίς φίλτρα.
«Η κωμωδία και ο πρωταθλητισμός έχουν κοινά στοιχεία», λέει όταν τη ρωτώ αν το μπάσκετ έχει επηρεάσει τη σκηνική της παρουσία. Το ταλέντο της στο άθλημα και, φυσικά, στα μαθηματικά τής χάρισαν πλήρη υποτροφία στο Πανεπιστήμιο Μπέντλεϊ της Βοστώνης. «Νιώθεις ότι κάνεις έναν αγώνα χωρίς να θέλεις να κάνεις έναν αγώνα». Για να ανέβεις στη σκηνή, ειδικά ως queer γυναίκα, πρέπει να παλέψεις με προσδοκίες, στερεότυπα και ξεκάθαρη αμφισβήτηση».
«Όταν ανέβηκα στη σκηνή, μου είπαν “θα δούμε τι κωμικός θα είσαι μετά τα λεσβιακά αστεία!”. Δηλαδή, αυτό που είπα θεωρήθηκε “λεσβιακά αστεία”. Όταν όμως ένας άλλος ανεβαίνει και μιλά για τη γυναίκα του, αυτό θεωρείται φυσιολογικό, δεν λέμε ότι κάνει στρέιτ αστεία. Είναι απλώς κάτι “φυσιολογικό”. Εγώ, αν πω για την κοπέλα μου, τότε ξαφνικά “α, κάνει λεσβιακά αστεία”. Πόση υποτίμηση κρύβεται εκεί μέσα! Τι αντίληψη, τι επίπεδο είναι αυτό; Είναι απογοητευτικό. Αντί να πουν, “ήρθε ένα καινούργιο άτομο, έλα να το στηρίξουμε, να δουλέψουμε μαζί, να δω κι εγώ ως κωμικός κάτι άλλο”, προτιμούν να το μειώσουν. Δηλαδή τι; Ότι μετά από αυτά θα σταματήσω να είμαι αστεία; Προβάλλουν πάνω μου τις δικές τους ανασφάλειες. Ε, λοιπόν, εγώ θα απαντήσω: “Να σε δω μετά τα σεξιστικά αστεία τι άλλο έχεις να πεις. Χωρίς να μειώσεις τη μάνα σου, τη γυναίκα σου, τους γκέι, τα τρανς άτομα, τους μετανάστες. Εκεί θέλω να σε δω”».
Η Mελίνα δεν πιστεύει στη συνταγή των «σίγουρων αστείων». «Δεν βαρεθήκαμε να ακούμε τα ίδια και τα ίδια;» αναρωτιέται. «Στην Ελλάδα, ως τρόπος σκέψης, έχουμε μείνει στο χωριό μας και δεν μπορούμε να δούμε πιο πέρα. Κωμικός στην Ελλάδα σημαίνει να μορφώνεις το κοινό με κάτι διαφορετικό από αυτό που έχει συνηθίσει».
Η κωμωδία της δεν είναι πόλεμος αλλά διάλογος. «Θέλω να κάνω κωμωδία. Δεν θέλω να πολεμώ κανέναν. Όμως υπάρχουν πράγματα που είναι facts. Όταν υποτιμούν άλλους ανθρώπους, δεν μπορώ να το αφήσω έτσι».
Η Μελίνα έζησε την κωμωδία αλλιώς στην Αμερική, όπου σπούδασε. «Εκεί άκουγα να λένε ότι το να είσαι κωμικός είναι η καλύτερη δουλειά στον κόσμο γιατί το μόνο που θέλεις είναι να γελάνε οι άλλοι. Είναι μια δουλειά που θέλει να φέρει χαρά, ισότητα, δικαιοσύνη».
Τα πέντε χρόνια στην Αμερική την έκαναν να συνειδητοποιήσει πόσο διαστρεβλωμένη εικόνα είχε για τους ανθρώπους. Όταν γύρισε, βρήκε μια stand-up σκηνή που «δεν τη χωρούσε». Και εξηγεί: «Δεν υπήρχε κάποιος να μιλήσει για το βίωμά του ως queer, ειδικά ως queer γυναίκα, μέχρι να έρθω. Κάτι έγινε, ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες και άρχισε να υπάρχει χώρος».
«Οι γονείς μου δεν καταλαβαίνουν πολύ καλά τι κάνω, πώς το κάνω, γιατί το κάνω. Ο αδελφός μου είναι εκεί, πολύ περήφανος για μένα – τον ευχαριστώ που τον έχω στη ζωή μου». Στην κωμωδία βρήκε μια νέα «οικογένεια». «Στο stand-up έχω πια καλούς συνεργάτες και καλούς φίλους. Είναι σημαντικό να έχεις άγκυρες στη ζωή σου».
«Πρέπει να σταματήσουμε να κρίνουμε τον άλλον από τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά» λέει, ισορροπώντας μεταξύ του χιούμορ και της αποφασιστικότητας και σχολιάζοντας πως οι περισσότεροι χώροι δεν είναι προσβάσιμοι για ΑμεΑ, κάτι που θεωρεί αδιανόητο.
Για τη Μελίνα, η κωμωδία είναι μια πράξη ελευθερίας και σύνδεσης. «Η καλύτερη δουλειά στον κόσμο είναι να κάνεις τους άλλους να γελάνε», επαναλαμβάνει. Και το κάνει με θάρρος, αλήθεια και το χαμόγελο ενός ατόμου που ξέρει ότι το μικρόφωνο είναι το πιο ισχυρό του όπλο.
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Σωτήρης Βαλάρης
Κάμερα - μοντάζ: Γεράσιμος Δομένικος
Ηχοληψία: Άλεξ Αντωνίου
Μίξη ήχου: Φαίδωνας Κτενάς
