Η μουσική εδώ και αιώνες είναι ένα από τα κορυφαία εκφραστικά εργαλεία λατρείας της χριστιανοσύνης. Τι γίνεται, όμως, όταν αυτό το είδος μουσικής που άρχισε να καθιερώνεται στα τέλη της δεκαετίας του '60 με κυριότερο εκφραστή τον μουσικό Λάρι Νόρμαν, αρχίζει να εμπορευματοποιείται;
Ο Νόρμαν ήταν από τους λίγους που πάντρεψε το ροκ εν ρολ με το θρησκευτικό μήνυμα, χωρίς φυσικά να φαντάζεται ότι έβαζε τα θεμέλια για μία βιομηχανία εκατομμυρίων. Από πού προκύπτουν αυτά τα εκατομμύρια; Από τις πωλήσεις των δισκογραφικών χριστιανικής μουσικής που είναι συγκεντρωμένες στο Νάσβιλ. Από τις περιοδείες τραγουδιστών χριστιανικού ροκ. Από τα δικαιώματα πώλησης των τραγουδιών τους σε ναούς και ενορίες. Από τα βίντεο – κλιπ που γίνονται ανάρπαστα δημιουργώντας... τάσεις για χριστιανική ροκ μόδα. Από τους τραγουδιστές και τραγουδίστριες - φίρμες του χριστιανικού ροκ που φροντίζουν να συντηρούν τη φλόγα στις συναυλίες τους.
Πού το πρόβλημα, λοιπόν; Σύμφωνα με σχετικό ρεπορτάζ, το να κάνεις χριστιανικό ροκ, σημαίνει ότι ζεις σύμφωνα με τις γραφές, αλλά με ένα... twist. Είναι μία εκδοχή ροκ σεμνότητας και cool αγνότητας που στις ΗΠΑ της υποχρεωτικής (και απολύτως ξεπεσμένης) παρθενίας «πουλάει» πολύ.
Είναι ο τρόπος της ανατροφής που ενθαρρύνει τα παιδιά και τους εφήβους να είναι πολύ μέσα στα πράγματα, αλλά όχι τόσο μέσα όσο υπαγορεύει η κανονική ζωή.
Οι τραγουδίστριες-φίρμες του χριστιανικού ροκ μπορεί να εκπέσουν από το βάθρο των φαν αν κατά τη διάρκεια κάποιας συναυλίας τους υψώσουν τα χέρια –προς τον Κύριο, πάντα...– και φανεί λίγο η κοιλιά τους. Και διαζευγμένοι συνθέτες, τραγουδιστές, μουσικοί μπάντας χριστιανικού ροκ εξορίζονται από την «κοινότητα», επειδή δεν κατάφεραν να αποφύγουν το αμαρτωλό διαζύγιο.
Το να είναι κάποιος γκέι και να υμνεί τον Κύριο δεν προβλέπεται και γενικώς οι δισκογραφικές δεν δέχονται να συζητήσουν την ομοφυλοφιλία ως θέμα της κοινότητας.
Κατά τα λοιπά, οι ροκ ύμνοι του Κυρίου μπορούν να γράφονται ένας μέσα σε δέκα λεπτά, φασόν δηλαδή, αρκεί οι στίχοι να περιλαμβάνουν πάντα τις λέξεις «δόξα», «σωτηρία», «δούλος» και ό,τι συναφές μπορεί να σκεφτεί κανείς...
