20 άλμπουμ για το 2013 [pt.1]

Δεν είναι τα «καλύτερα», είναι αυτά που ξεχώρισα, που άκουσα πιο πολύ και κάποια τα αγάπησα. Τυχαία, χωρίς σειρά.   

Dean Blunt-The Redeemer / Stone Island

Facebook Twitter

Facebook Twitter

Στο τέλος της άνοιξης, απροειδοποίητα, χωρίς καν teaser και ανακοινώσεις, έβγαλε ένα άλμπουμ που είναι καλύτερο από όλες τις δουλειές των Hype Williams μαζί [και το λέω με πλήρη συνείδηση του τι γράφω, ήμουν και είμαι μεγάλος φαν τους]. Το Redeemer είναι το αριστούργημά του Dean Blunt, ένας δίσκος που χαντακώθηκε από την κριτική, επειδή οι διθύραμβοι που προηγήθηκαν για το σχήμα έκαναν τεράστιες τις προσδοκίες. Όταν ο Dean τραγουδάει νομίζεις ότι ακούς Tindersticks, πρόσθεσε και κιθάρα και τρομπέτα και ακούγεται πιο «συμβατικός» από ποτέ, σχεδόν αγνώριστος. Κι όμως, μέσα σ’ αυτή την πλάνη της συμβατικότητας είναι κρυμμένα όλα τα στοιχεία που έκαναν τους Hype Williams ακαταμάχητους, με περισσότερο ρομαντισμό ίσως απ’ ό,τι αντέχει ο οπαδός τους που φτάνει μέχρι τον μελοδραματισμό στο (απίθανο) Papi, με γλυκερό πιάνο και μελωδίες για ερωτική σκηνή σε κομεντί (ψιθυρίζει «Bring out the best in me, it’s not about the things I did to you» λες και είναι ο Barry White). Στο Imperial Gold φλερτάρει με την φολκ, στο Brutal τραγουδάει πάνω σε μια μελωδία του πιάνου που θυμίζει Sati. Αυτό όμως που ακούγεται σαν προδοσία για το lo-fi παρελθόν του είναι τα δύο πρώτα κομμάτια του δίσκου, το I Run New York και το The Pedigree, μία σύνθεση «χλιδάτη» για εισαγωγή που συνεχίζεται και στο δεύτερο κομμάτι. Ο Dean Blunt έκανε δύο βήματα μπροστά και έφτιαξε έναν υπέροχο δίσκο. Και η πρόοδός του επιβεβαιώθηκε με το πιο πρόσφατο μίνι άλμπουμ που ηχογράφησε σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στη Ρωσία σε δυο μέρες, το Stone Island, που ακούγεται σαν τη συνέχεια του Redeemer. Ίδια αισθητική, τραγούδια και όχι μόνο ινστρουμένταλ, συναίσθημα και μελαγχολία που του πάνε πολύ.

Το Redeemer κυκλοφόρησε από την Hippos in Tanks, το Stone Island μπορείς να το ακούσεις εδώ.

Facebook Twitter