Ο δρόμος από το σπίτι μας στου Παπάγου μέχρι τη στάση του λεωφορείου ήταν γεμάτος νυχτολούλουδα. Είναι από τις πιο έντονες αναμνήσεις μου – το σχολείο το θυμάμαι έτσι: ως έναν καθημερινό περίπατο στον δρόμο με τα νυχτολούλουδα για να προλάβω το λεωφορείο. Eπειδή δεν έχω πολύ καλή μνήμη, συνδυάζω έντονα καταστάσεις με οπτικές ή οσφρητικές εικόνες. Αργότερα, πήγα στο Πολυκλαδικό των Αμπελοκήπων, δεν άντεχα άλλο να παίρνω αποβολές στου Παπάγου επειδή ήθελα να φορώ μακριές φούστες και Dr. Martens. Σώνει και καλά να βάλω τζιν;
• Έζησα στο Λονδίνο δέκα χρόνια, από τα 19 έως τα 29. Η σούπερ δεκαετία που σε κάνει άνθρωπο. Σπούδασα στο Saint Martins και δούλεψα δίπλα σε Βρετανούς σχεδιαστές – ήταν το όνειρό μου να δουλεύω σε σωστά ατελιέ. Το Λονδίνο το λάτρευα, το ένιωθα σπίτι μου... Τελικά, μάλλον αυτό ήταν κάτι που έλεγα στον εαυτό μου για να τον καθησυχάζω. Κάποια στιγμή ένιωσα ότι τον κύκλο μου εκεί τον είχα κλείσει. Είμαι τόσο πολύ Αθηναία, που δεν πάει περισσότερο. Εδώ μπορώ να είμαι δημιουργική. Στο Λονδίνο μπορούσα να παράγω, να είμαι υπέροχη συνεργάτις, αλλά δεν μπορούσα να δημιουργήσω. Θες η μουντάδα, θες οι άνθρωποι που είναι, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι; Σκέψου να περνούν χρονιές ολόκληρες χωρίς ήλιο. Ωραίο, dark... Για εμένα, που μ' αρέσει η νταρκίλα, το grunge και η βρομιά, ήταν ιδανικό. Αλλά όσο μεγαλώνεις, θες να παράγεις με αγάπη, να βγάζεις συναίσθημα, να αισθάνεσαι καλά!
Στην Ελλάδα, που δεν υπάρχει ακριβώς μόδα –κάποτε υπήρχε, τώρα πια όχι–, πρέπει να βασίσεις τη νοοτροπία σου στον νόμο του Μέρφι: όλα θα πάνε στραβά, οπότε οφείλεις να είσαι πάντα δυο βήματα μπροστά, να το περιμένεις και να μην στενοχωρηθείς όταν συμβεί.
• Αυτό που έχει να σου δώσει το Λονδίνο είναι το artsy. Το τέλειο advertising, η έξυπνη σκέψη, το φοβερό χιούμορ. Όλα αυτά τα πράγματα δεν είναι ούτε η ντομάτα με τη σωστή γεύση, ούτε η φιλενάδα σου που θα έρθει να σου πει τον καφέ. Φτάνεις σε κορεσμό. Για πόσο θα προσπαθείς να κάνεις την υπέρβαση στην τέχνη; Την είδαμε, την καταλάβαμε. Τώρα θέλουμε να πάμε σπίτι και να τη φέρουμε μαζί μας. Νομίζω ότι κάπως έτσι αισθάνονται οι περισσότεροι δικοί μας που ζουν εκεί, εκτός από τους ανθρώπους που πραγματικά ανήκουν αλλού. Εγώ δεν ήμουν τελικά μία από αυτούς. Εξάλλου, στο τέλος ερωτεύτηκα και ο άνδρας μου βρισκόταν εδώ!
• Οι πρώτοι μήνες της σχέσης μου με τον Jonas ήταν από απόσταση. Επέστρεψα στην Ελλάδα το 2008. Έχτιζα ήδη τη φωλίτσα μας στο μυαλό μου – τέτοια είμαι! Το σπίτι όπου ζούμε ήταν της γιαγιάς μου και είχα ήδη σκεφτεί πώς ήθελα να είναι. Επιστρέφοντας, λοιπόν, δεν είχα καταλήξει τι ακριβώς ήθελα να κάνω. Έκανα λίγο social media για τον Tsakiris Mallas, ξεκίνησα το μπλογκ μου, το Miss Athènes, γιατί κάπως ήθελα να διατηρώ επαφή με τους φίλους μου μέσω ενός ημερολογίου, για να μη με ξεχάσουν. Σ' εκείνη τη φάση, λοιπόν, ήθελα να χτυπήσω ένα τατουάζ μανίκι, αλλά σκεφτόμουν τι θα έλεγε ο μπαμπάς. «Ας το κάνουμε μια μεταξοτυπία». Κι έτσι δημιουργήθηκαν τα ΣΟΜΦ!
• Νομίζω ότι τα ΣΟΜΦ έχουν ισχυρή ταυτότητα, γι' αυτό έχουν κατακτήσει τις καρδιές πολλών Ελλήνων fashionistas. Δίνω ιδιαίτερη βάση στα γραφικά, στα επαναλαμβανόμενα σύμβολα και μοτίβα, γιατί αυτή είμαι εγώ σχεδιαστικά. Πάντα μου άρεσε το street ρούχο, που να έχει όμως κάτι να πει, με απλές, ευκολοφόρετες φόρμες. Η νοοτροπία του Λονδίνου στη μόδα σίγουρα είναι πάντα η βασική μου αναφορά. Το Παρίσι, ας πούμε, δεν το αγαπώ, παρόλο που είμαι παντρεμένη με Γάλλο. Είναι πολύ σοβαροφανές και οι άνθρωποι παραείναι elegant για τα δικά μου γούστα. Όταν βρίσκομαι εκεί, αισθάνομαι μειονεκτικά ορισμένες φορές, πράγμα που δεν μου αρέσει καθόλου! Βέβαια, δειγματίζω στο Παρίσι γιατί έτσι είναι η μόδα. Ο παλμός του Λονδίνου όμως, η βρομιά και η αλητεία του, αυτά είμαι εγώ. Και το χιούμορ. Είναι σημαντικό, ειδικά στη μόδα. Πολλή σοβαροφάνεια, πια, με αυτά τα Céline και όλα τα Céline-οειδή – τον μινιμαλισμό, εν πάση περιπτώσει, που τόσο πολύ αγαπούν οι μπλόγκερ, εγώ δεν τον αγαπώ. Εγώ θέλω t-shirts που να έχουν πάνω τον Μίκι να χορεύει πεντοζάλη. Εύθυμα ρούχα.
• Έχω κάποιες εμμονές που ενθέτω συνέχεια στα σχέδιά μου. Αυτή η συλλογή, ας πούμε, είχε την τριπλή θεά, τις τρεις φάσεις της σελήνης που βρίσκεις σε αρχαιοελληνικά αγγεία και πολλές θρησκείες. Έπειτα, το ματάκι – είμαι πολύ της ενέργειας. Ανταλλάσσω σκέψεις με κολλητούς, στέλνω ενέργεια στο εξωτερικό, αφού πολλοί αγαπημένοι μου φίλοι είναι έξω. Μπορεί να σκέφτομαι πολύ έντονα κάποιον και να με πάρει τηλέφωνο. Έχω, επίσης, κόλλημα με ένα συγκεκριμένο μπλε που γκριζίζει κι εγώ ονομάζω «Arcadia Βlue», από τον ουρανό της Αρκαδίας. Είχα πάει πριν από λίγο καιρό εκεί και στη διάρκεια του ταξιδιού σκεφτόμουν σχέδια. Κοιτάζω, λοιπόν, προς τον ουρανό και εκεί βρισκόταν η απάντηση! Πιστεύω πολύ στον τρόπο που σε καθοδηγεί το σύμπαν, στις απαντήσεις που σου δίνει, αρκεί να μάθεις να τις διαβάζεις. Αυτή η αίσθηση με ηρεμεί και μου παρέχει ασφάλεια.
• Στην Ελλάδα, που δεν υπάρχει ακριβώς μόδα –κάποτε υπήρχε, τώρα πια όχι–, πρέπει να βασίσεις τη νοοτροπία σου στον νόμο του Μέρφι: όλα θα πάνε στραβά, οπότε οφείλεις να είσαι πάντα δυο βήματα μπροστά, να το περιμένεις και να μην στενοχωρηθείς όταν συμβεί. Εγώ προσπαθώ να τρέξω κάτι χωρίς κεφάλαιο. Έχω καταφέρει να κάνω δύο επιδείξεις, να δειγματίσω δύο φορές στο Παρίσι και να διατηρώ ελληνικό και ξένο showroom, με κάποιες hardcore πελάτισσες που περιμένουν την εξέλιξη του brand. Τέσσερα άτομα είμαστε και τρέχουμε παραγωγές που φεύγουν μέχρι το Χονγκ-Κονγκ και γενικά έχουμε κάνει άνοιγμα στην αγορά της Ασίας. Θέλω στο άμεσο μέλλον να σχεδιάσω και ανδρικές σειρές. Με τόσα custom ρούχα που έχω φτιάξει για φίλους, νομίζω ότι ήρθε η ώρα! Μια σειρά t-shirts με αγαπημένα τσιτάτα πιθανότατα.
• Το «προβληματάκι» με την ελληνική μόδα είναι μάλλον γενικότερο πρόβλημα του Έλληνα: νομίζει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα. Πρέπει να σεβόμαστε το καταναλωτικό κοινό. Αν εγώ αισθάνθηκα την ανάγκη να δημιουργήσω με τρία κουμπιά και τέσσερις κλωστές, δεν σημαίνει ότι μια κοπέλα πρέπει να τα σκάσει για να έχει για πάντα τη «δημιουργία» μου στην γκαρνταρόμπα της. Ρούχα κάνουν πλέον ο Κωστάκης και η μάνα του. Όλες οι celebrities της τηλεόρασης μεταπηδούν στα ρούχα. Κορίτσια, κάντε τη δουλειά σας, να κάνω κι εγώ τη δική μου! Υπάρχουν αξιόλογες διοργανώσεις μόδας στην Ελλάδα, μάλλον όμως δεν υπάρχει το industry των αληθινών celebrities για να τις βοηθήσει. Στο Λονδίνο γίνεται τόσο ηχηρά όλο αυτό! Παίρνουν κορίτσια και τα μετατρέπουν σε it-girls, σε είδωλα, με ένα φοβερό επιτελείο από πίσω. Εμείς δεν το κάνουμε. Και στο τέλος, καλό θα ήταν να προτιμούμε ελληνικά προϊόντα σε σχέση με τις πολυεθνικές. Δεν μπορείς να λες ότι θες η Ελλάδα να πάει μπροστά, όταν ψωνίζεις συνέχεια από το εξωτερικό. Πρέπει να το τιμάς το σπιτάκι σου.
www.somf.gr
www.facebook.com/wearesomf
instagram.com/somf_clothing
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO τον Απρίλιο του 2015
