Ενώ η κρίσιμη εβδομάδα για το μέλλον της μόδας ξεκίνησε μόλις στο Παρίσι, ας κρατήσουμε τρία μηνύματα από το Μιλάνο που μας συγκίνησαν.
PRADA
Οι στολές ως νέο φόρεμα
Σε έναν κόσμο υβριδικών πολέμων, κλιματικών αλλαγών και αλγορίθμων, οι Miuccia Prada and Raf Simons αντιδρούν με μια μόδα που απελευθερώνει και ενδυναμώνει. Στον βιομηχανικό χώρο του Deposito στο Fondazione Prada, όπου τη γύμνια του μπετόν έσπαγε μόνο ένα πορτοκαλί λακαρισμένο πάτωμα, αποκαλύφθηκε η νέα προσέγγιση Prada στην κομψότητα: ένα στρατιωτικό πουκάμισο με επωμίδες, παντελόνια με πιέτες και μαύρα δερμάτινα εργατικά παπούτσια.
Bonus από την ανοιξιάτικη Prada του 2026 οι ασυνήθιστοι συνδυασμοί χρωμάτων και υλικών, και μια εξίσου ασυνήθιστη πρόταση παραδοσιακής φορεσιάς σε στυλ ντιρντλ που μας γυρνά στα πρώτα βήματα της Miuccia, τότε που απέρριπτε με δυναμισμό το bourgeois γυναικείο ντύσιμο, αναζητώντας πιο τολμηρές ιδέες θηλυκότητας.
Με αφετηρία αυτήν τη στολή μέσα στην οποία «η γυναίκα είναι προστατευμένη, δυνατή, και μπορεί να σκεφτεί», σύμφωνα με τον Simons, η συλλογή έδειξε έναν διαφορετικό τρόπο «καλού ντυσίματος» όπου το εργατικό look προτείνεται σαν «φόρεμα» που «διασκεδάζουν» glam λεπτομέρειες, όπως τα μακριά γάντια όπερας, τα σκουλαρίκια από τη νέα fine jewelry σειρά του οίκου, οι κρυστάλλινες διακοσμήσεις και οι φουσκωτές προεξοχές χρωματιστού ταφτά.
Η έννοια του κολάζ και η έλλειψη αυστηρής δομής υπήρξαν οι κεντρικοί άξονες του σόου: οι φούστες (όλες τους συλλεκτικές!) συναρμολογήθηκαν από διαφορετικά φύλλα πλισέ και βολάν, και άλλες συγκρατούνταν χαλαρά γύρω από την περιφέρεια από λωρίδες-τιράντες περασμένες στους ώμους σε ένα απολύτως καινοφανές σχήμα. Κανένα ρούχο δεν περιέγραφε γλυπτικά το σώμα, σαν να ήταν όλα σχεδιασμένα ώστε να καλύπτουν αλλά να μην επιβάλλονται. Εμβληματικό στοιχείο αυτής της άποψης, οι κυματιστοί στηθόδεσμοι –έμοιαζαν με σουτιέν, δεν κόλλαγαν, όμως, στο στήθος, ούτε το σχημάτιζαν– που προτάθηκαν ως top.
Bonus από την ανοιξιάτικη Prada του 2026, οι ασυνήθιστοι συνδυασμοί των χρωμάτων και υλικών και μια εξίσου ασυνήθιστη πρόταση παραδοσιακής φορεσιάς σε στυλ ντιρντλ που μας γυρνά στα πρώτα βήματα της Miuccia, τότε που απέρριπτε με δυναμισμό το bourgeois γυναικείο ντύσιμο, αναζητώντας πιο τολμηρές ιδέες θηλυκότητας.
JIL SANDER
Χωρίς διακόσμηση
O Simone Bellotti επέλεξε τα ιστορικά κεντρικά της Jil Sander στην Piazza Castello για το παρθενικό του σόου, οκτώ χρόνια από την τελευταία φορά που είχε φιλοξενηθεί μια επίδειξη εκεί. Η επιστροφή ερμηνεύεται ως μια δέσμευση του σχεδιαστή να επαναφέρει τον οίκο στις μινιμαλιστικές του ρίζες των '90s, τότε που η Sander εξέφρασε μια αφαιρετική εκδοχή power dressing που δεν χρειαζόταν βάτες, αυστηρές γραμμές και χρυσά κουμπιά για να δείξει την αυτοπεποίθησή του.
Με ευστοχία και σιγουριά που του αναγνώρισαν και οι πιο επιφυλακτικοί, ο Bellotti τράβηξε μια γραμμή ανάμεσα στο θολό παρελθόν των τελευταίων χρόνων της Jil Sander, επανασυνδέοντας τον οίκο με την εικονογραφία που πριν από τριάντα χρόνια τον έκανε συνώνυμο της νέας γυναίκας. Έδειξε άσπρα πουκάμισα και ζιβάγκο που ήταν το σήμα κατατεθέν της Sander, tailored σακάκια και πανωφόρια (σε γκρι και μαύρο) με κοντά πέτα και τονισμένα στη μέση, ίσιες φούστες με οριζόντια σκισίματα [ευθεία αναφορά στον διαστημισμό (spazialismo) του Lucio Fontana] και ξαφνιάσματα ζωηρού χρώματος σε εφαρμοστά, συρρικνωμένα πλεκτά ή διάφανα tube φορέματα.
Looks χωρίς τίποτα το φαντασμαγορικό, '90s στη φιλοσοφία αλλά σημερινά, μια πρόταση σπάνιας καθαρότητας μεταξύ του αυστηρού κλασικισμού και της ανάλαφρης κομψότητας, που φαντάζει η ιδανική συνταγή για τον οίκο της «Βασίλισσας του λιγότερου», όπως ήταν το ψευδώνυμο της Sander. Ο Bellotti, παρότι αφανής σε σχέση με άλλους σύγχρονούς του σχεδιαστές, απέδειξε στη σύντομη θητεία του στην ελβετική Bally πως έχει μια ευκολία –και μια ισχυρή πεποίθηση– να δημιουργεί ρούχα και αξεσουάρ γύρω από απλές ιδέες που έχουν φρεσκάδα και γοητεία· και που σίγουρα θέλει κανείς να τα φορέσει.
Bottega Veneta
It-bags και πλεκτά «ζαχαρωτά»
Η Louise Trotter, η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια της Bottega Veneta, έστειλε ως πρόσκληση για το πρώτο της σόου ένα δερμάτινο δίχτυ που άνοιγε στη μορφή μιας 3D πλεκτής tote τσάντας. Μετά από λίγες μέρες, στην είσοδο του ντεφιλέ της, η Lauren Hutton εμφανίστηκε με μια νέα εκδοχή του πλεκτού φακέλου Bottega που κρατούσε στο American Gigolo το 1980 και λατρεύτηκε άμεσα σαν μασκότ της νέας εποχής του οίκου.
Οι τσάντες, για την ακρίβεια, οι τσάντες-αποκτήματα, αυτές που επικοινωνούν άμεσα την εποχή και γίνονται σύμβολα συνενοχής σε ένα κλαμπ εκλεκτών, είχαν ξεπεραστεί την τελευταία δεκαετία. Έφταιξε η απομυθοποίηση των μεγάλων brands, η νέα σκληρή οικονομική πραγματικότητα, ίσως και το overload των social. Η Trotte, λοιπόν, εννοεί να μας στείλει ξανά στο κυνήγι της ιδανικής τσάντας, ξαναζωντανεύοντας τον μύθο των πλεγμένων με την τεχνική intrecciato τσαντών της Bottega Veneta που είχαν δημιουργήσει το 1966 οι ιδρυτές του ιταλικού brand.
Βασισμένη σε αρχειακά σχέδια, η Trotter δημιούργησε λιγότερο άκαμπτες εκδοχές των original μοντέλων, μια αληθινή στρατιά από χαλαρές τσάντες (από μικροσκοπικά βραδινά τσαντάκια έως καμηλό ταξιδιωτικούς σάκους) για άντρες και γυναίκες, και στη συνέχεια αποθέωσε την intrecciato σε όλο το εύρος της συλλογής της, εφαρμόζοντάς τη σε δερμάτινες καμπαρντίνες και τζάκετ, παντελόνια και γυαλιστερές δερμάτινες τουνίκ, ζώνες, επωμίδες, γιακάδες, πέτα βραδινών σακακιών… Αυτή η πλέξη, με φαρδιές και στενότερες λωρίδες δέρματος, είναι παντού.
Ευτυχώς, για να εξισορροπήσει την αστική βαρύτητα του δέρματος, η Trotter πειραματίστηκε και με την ύφανση εναλλακτικών υλικών. Έπλεξε ανακυκλωμένα φτερά και κουρέλια από σιφόν και βαμβακερά δίχτυα, δημιουργώντας αλλόκοτες μπλούζες και φούστες που δονούνταν και αστραποβολούσαν σαν λεοντές από το Διάστημα.
Για όλους όσοι ασχολούνται με τα crafts, αυτό το κρεσέντο τεχνικής δεξιοτεχνίας της νέας Bottega προσφέρεται σαν εγχειρίδιο του πώς η παράδοση και η χειροτεχνία μπορούν να μετουσιωθούν σε ύψιστη πολυτέλεια, και συνάμα να φαίνονται cool!
