Μέχρι τώρα οι εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση για το βιβλίο θύμιζαν συγκέντρωση φιλολογικού σωματείου για τσάι.
Γύρω-γύρω από το τραπεζάκι ο παρουσιαστής καλούσε τους έλληνες συγγραφείς των βιβλίων και διάβαζαν αποσπάσματα από τα βιβλία τους σε κατάσταση περίπου έκστασης. Το βιβλίο ήταν για όλους ένα αντικείμενο. Κάτι άψυχο που υποτίθεται ότι έπαιρνε ζωή από τον τρόπο με τον οποίο διάβαζαν τις σελίδες του οι παρουσιαστές και οι συγγραφείς.
Μετά έπιναν μια γουλιά νερό και πήγαιναν πάρα κάτω.
Αν και γενικά μου αρέσει το διάβασμα κάθε φορά που έπεφτα σε τέτοιες εκπομπές άλλαζα κανάλι. Νόμιζα ότι στο τέλος της εκπομπής ένα χέρι θα έβγαινε από την οθόνη και θα μοίραζε ένα φυλλάδιο με ερωτήσεις για το διαγώνισμα «Τι κατάλαβες από το βιβλίο που μόλις διαβάσαμε».
Μέχρι που πριν λίγα χρόνια ανακάλυψα την εκπομπή «Οι κεραίες της εποχής μας» στην ΕΤ1.
Οι δυο παρουσιαστές ο Ανταίος Χρυσοστομίδης και η Μικέλα Χαρτουλάρη επισκέπτονται συνήθως ξένους συγγραφείς στα σπίτια τους. Από το Τζόναθαν Κόου μέχρι τον Ίαν Ρανκιν και από τον Ουμπέρτο Έκο μέχρι τον Ίρβιν Γιάλομ η εκπομπή σκιαγραφεί τα πορτραίτα συγγραφέων της εποχής μας.
Είναι ένας συνδυασμός ταξιδιωτικής εκπομπής και εκπομπής για το βιβλίο. Όχι μόνο μπαίνουν μέσα στο σπίτι του συγγραφέα, παίρνουν συνέντευξη στον χώρο που εργάζεται αλλά τον βγάζουν στους εξωτερικούς χώρους που αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για το βιβλίο του.
Οι σελίδες ζωντανεύουν στην τηλεοπτική οθόνη, το νεκρό χαρτί δίνει την θέση στα φυσικά και τα βιομηχανικά τοπία, η ανάγνωση των σελίδων περνά σε άλλη διάσταση καθώς εμπλουτίζεται με κινηματογραφικές εικόνες. Οι δυο παρουσιαστές διαθέτουν ακριβώς τα προσόντα που χρειάζονται για μια τέτοια εκπομπή: Αγάπη και γνώση για το βιβλίο μα πάνω απ όλα μια «τρέλα» στον τρόπο με τον οποίο βλέπουν την τηλεόραση του σήμερα.
Γιατί αν δεν είναι «τηλεοπτική τρέλα» να τουρτουρίζεις από το κρύο στο Λονδίνο για να διαβάσεις σελίδες του Τζόναθαν Κόου ή να περπατάς στον Σαν Φρανσίσκο διαβάζοντας σελίδες του Γιάλομ τότε τι είναι ;
Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο αλλά οι συγγραφείς που έχουν την φήμη δύσκολων ανθρώπων(σ.σ και μάλιστα επιτυχημένοι συγγραφείς με διεθνή αναγνώριση) στην εκπομπή φαίνονται τόσο ευάλωτοι. Ίσως γιατί οι άμυνες τους υποχωρούν επειδή εκτίθενται στους προσωπικούς τους χώρους.
Την ίδια στιγμή οι παρουσιαστές δεν κάνουν τους έξυπνους αλλά ούτε και τις «γκρούπις» των συγγραφέων. Δείχνουν την εκτίμηση τους στο συγγραφέα αλλά δεν περνάνε την ώρα τους φορτώνοντας με κομπλιμέντα τον καλεσμένο τους.
Οι ερωτήσεις τους είναι απορίες που περίπου έχουμε όλοι για το πώς εμπνεύστηκε ο συγγραφέας το συγκεκριμένο θέμα, για τα παιδικά του χρόνια, για το αν διάβαζαν οι γονείς του κ.τ.λ
Κάποιος θα πει ότι είναι μια ακριβή παραγωγή. Φυσικά και είναι. Δεν είναι εβδομαδιαία αλλά το κόστος για τα ταξίδια θα είναι μεγάλο. Όμως μακάρι να υπήρχαν και άλλες τέτοιες εκπομπές που να δικαιολογούν αυτά που πληρώνουμε για την κρατική τηλεόραση και να δείχνουν ότι η ελληνική τηλεόραση μπορεί να κάνει πράγματα (σ.σ είναι μια παραγωγή που άνετα μπορεί να αγοραστεί από ξένα κανάλια αν δεν έχει ήδη γίνει). Να υπήρχαν εκπομπές που δεν θα μας έκαναν να ντρεπόμαστε για το «χαζοκούτι». Ευτυχώς η κρατική τηλεόραση έχει κάποιες.
Υ. Γ
Πάλι καλά που υπάρχουν και τέτοιες εκπομπές. Τους τελευταίους μήνες νομίζαμε ότι οι συγγραφείς τσακώνονται μόνο αντί να γράφουν.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε τις εκπομπές εδώ
Δείτε μόνο τρέιλερ για την εκπομπή με τον Τζόναθαν Κόου για να πάρετε μια ιδέα και φανταστείτε τα ίδια λόγια να ακούγονται στο τηλεοπτικό στούντιο:
σχόλια