Για τον Τζόνι Ντεπ, η Ανίερη Συμμαχία του Σκοτ Κούπερ, ένα γκανγκστερικό δράμα, με φόντο τη Βοστώνη των 70ς και τη δράση ενός από τους πιο κυνηγημένους μαφιόζους Ιρλανδικής καταγωγής, είναι το καλλιτεχνικό διαβατήριο για μια επιστροφή στους ζουμερούς ρόλους, ή για να ακριβολογώ, το εξιτήριο από μια κακή φάση, κατά την οποία φάλτσα βήματα, όπως ο ανεκδιήγητος Μορντεκάϊ, ο εμπορικά καταστροφικός Lone Ranger και το περιττό Transcendence, τον οδήγησαν σε ένα αδιέξοδο, παρόμοιο με κρίση μέσης ηλικίας.
Ο Ντεπ εμφανίστηκε στο Φεστιβάλ με κοιλίτσα και φουσκωμένα μάγουλα, περιφερόμενος στις πιο entre nous συναντήσεις του με τους δημοσιογράφους στο ξενοδοχείο San Clement St. Regis (απέφυγε τελείως τις συνεντεύξεις), γλυκός όπως πάντα, κρατώντας γιαλαντζί μπύρα (χωρίς αλκοόλ), σπάζοντας την ντροπαλοσύνη του με τρομακτικά χαμόγελα, αφού ήδη φοράει τα ειδικά δόντια-θήκες εν όψει των γυρισμάτων των νέων Πειρατών της Καραϊβικής. Το Black Mass, όπως είναι ο αγγλικός τίτλος της ταινίας, όπου συμπρωταγωνιστούν ο έξοχος Τζόελ Έτζερτον, η Ντακότα Τζόνσον και ο Κέβιν Μπέϊκον, είναι μια ηθελημένα αντι-σκορσεζική απόπειρα σε ένα είδος που θεματικά φαντάζει οικείο: χωρίς βομβαρδισμό τραγουδιών δηλωτικών της εποχής, με σταθερό και ψύχραιμο τέμπο και μια αίσθηση απόστασης από την ψυχοπαθολογική επιθετικότητα που ασύδοτα όπλιζε το χέρι του Τζέϊμς "Whitey" Μπάλτζερ. Με δεδομένο ότι ο αδελφός του (τον υποδύεται ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς) ήταν δημοφιλής και σημαντικός πολιτικός και ένας από τους συνεργαζόμενους αστυνομικούς ντετέκτιβ, παιδικός του φίλος, ο σκηνοθέτης της εξίσου αργής Σκουριασμένης Πόλης, και πάλι με εξαιρετικό καστ, θέλησε να πραγματευτεί την ομερτά που αψηφά τις κοινωνικές τάξεις, τους νόμους και το δίκαιο, και βασίζεται σε μια ανεξήγητη ομοψυχία της γειτονιάς, και των δρόμων της Βοστώνης εν προκειμένω.
Σε ακόμη μια Βοστωνέζικη ιστορία, που παρουσιάστηκε επίσης εκτός συναγωνισμού, το Spotlight, που αφορά στην αποκάλυψη της συστηματικής συγκάλυψης των εκτεταμένων σκανδάλων σεξουαλικής κακοποίησης ανήλικων αγοριών και κοριτσιών από ιερείς της καθολικής εκκλησίας από την Boston Globe λίγο μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, και πάλι παίζει σημαντικό ρόλο το στοιχείο της επικίνδυνης συνωμοτικότητας για την ιδιαίτερη πόλη της ανατολικής ακτής, με τη μεγάλη ιστορία, τις μικρές διαστάσεις και την φουσκωμένη υπερηφάνεια, που έχει βαθιές ρίζες στην ιρλανδική κουλτούρα και τον συνεπακόλουθο ψιθυριστό ρατσισμό της λευκής και θρήσκας κοινωνίας που δεν επιτρέπει παρεμβάσεις στην υποτιθέμενη ομοιογένειά της. Το Spotlight, με την κλασσική και εξαιρετικά οργανωμένη αφήγηση και την αίσθηση της σπουδαιότητας να διατρέχει κάθε γραμμή του σεναρίου, θα μπορούσε να μετονομαστεί σε Όλα τα Παιδιά του Καρδιναλίου, κατά το Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου, λόγω της θεματικής ομοιότητας, χωρίς ωστόσο το θριλερικό στοιχείο και την εξυπνάδα της σκηνοθετικής σύνθεσης. Πάνω από όλα, είναι μια καθαρή δουλειά συνόλου, ενώ η Ανίερη Συμμαχία, ως άλλο CCTV, παρακολουθεί στενά τον Τζόνι Ντεπ να κάνει βρώμικες δουλειές με τον κυνισμό αρπακτικού, μεταμορφωμένος σε αλμπίνο βρικόλακα του υποκόσμου, ανέκφραστος και στυγερός, σε μια ευχάριστη επίδειξη των δυνάμεων του, χωρίς όμως να υποστηρίζεται από ένα πλούσιο ή διαφωτιστικό υλικό. Το αν θα βρεθεί στα Όσκαρ χρόνια μετά το Sweeney Todd, δε μπορώ να το προεξοφλήσω.
Για τον Έντι Ρεντμέϊν, το πλασάρισμα στην πεντάδα των βραβείων μοιάζει τελειωμένη υπόθεση και το θέμα είναι αν καταφέρει ότι και ο Τομ Χάνκς, με νίκη δύο χρονιές στη σειρά, σχεδόν δύο δεκαετίες πριν. Ο μόνος που μπορεί να σταθεί εμπόδιο είναι ο ίδιος ο σκηνοθέτης της ταινίας "Το Κορίτσι από τη Δανία", ο Τομ Χούπερ, δημιουργός του Λόγου του Βασιλιά και των Αθλίων.
Όχι πως δεν του δίνει τον απαραίτητο χώρο να μεταμορφωθεί και κυρίως να μεταβεί από τη μία φύση στην άλλη, με τη συνειδητοποίηση των φυσικών και ψυχολογικών μεταπτώσεων. Ο Ρεντμέϊν πιάνει υψηλή απόδοση και πραγματικά συγκινεί, σαν ψυχή που λαχταρά να έρθει στο φως μετά από δεκαετίες εγκεισμού σε λάθος κορμί. Αντίθετα από το υγρό και θερμό Boys don't cry, η ατμόσφαιρα παραμένει πεισματικά και εστετίστικα, αδιόρατα σκανδιναβική και περιέργως, παιχνιδιάρικα, "ζωγραφική", αφού ο άνδρας που προηγήθηκε της ηρωίδας Λίλι Έλμπε ήταν ζωγράφος τοπίων, και η σύζυγος του, πορτρετίστα, που εμπνεύστηκε από τις μεταμφιέσεις του- την υποδύεται άνισα η Αλίσια Βικάντερ. Η ιστορία της Έλμπε ήταν εξίσου τραγική και πρωτοποριακή: ήταν η πρώτη καταγεγραμμένη στα χρονικά αλλαγή φύλου στον κόσμο, στη δεκαετία του 30, και είναι εύκολο να φανταστεί κανείς πόσο επώδυνη και τρομακτικά επικίνδυνη ήταν η απόφαση και η εκτέλεση της εκείνη την εποχή. Η επικαιρότητα, λόγω της υπόθεσης της Κέϊτλιν, πρώην Μπρους, Τζένερ, δίνει πρόσθετο ενδιαφέρον στον χειρισμό, αλλά ο Χούπερ αγνοεί τους όποιους συσχετισμούς με την δημοσιότητα του ζητήματος των διεμφυλικών και υπερσκηνοθετεί και γυαλίζει το υλικό του, υποπίπτοντας συχνά στο ελάττωμα της αγάπης του για τα πλάνα που στήνει. Η περίπτωση του Χούπερ αποτελεί το κλασσικό παράδειγμα του σκηνοθέτη που ενώ δεν είναι σπουδαίος, έχει το μοναδικό ταλέντο να στήνει σπουδαίες σκηνές απίστευτων αποχρώσεων, λόγω φιλοδοξίας και ευαισθησίας. Θυμηθείτε την αρχική στιγμή που, στον Λόγο του Βασιλιά, ο Κόλιν Φερθ μπαίνει στο στάδιο για να εκφωνήσει μερικές προβαρισμένες αράδες, κομπιάζει και παγώνει, το πλήθος αποστρέφει το βλέμμα από σεβασμό, παράλληλα διατηρώντας την ανθρώπινη και διεστραμμένη περιέργεια για το ατύχημα, και μονάχα ένα χλιμίντρισμα αλόγου σπάει την αμήχανη βουβαμάρα, μεγεθύνοντας το πρόβλημα, χωρίς ούτε μιά κουβέντα να βαραίνει τη σύνθεση και την δραματική της σπουδαιότητα. Πολλές παρόμοιες, μεστές εκπλήξεις κοσμούν το Κορίτσι από τη Δανία, ενώ άλλοτε, επαναλήψεις βλεμμάτων και χειρονομιών αδυνατίζουν το εφέ του πόνου που νιώθει όχι μόνο η Λίλι, αλλά και η γυναίκα που αγάπησε ισοβίως- διότι, τελικά, τα κορίτσια από τη Δανία ήταν δύο...
