Η Ζεύξιδος.

Η φωτογραφία είναι του LoukasM.

Αν με ρωτήσεις πιο είναι το μέρος που έχω περάσει τον περισσότερο χρόνο στη Θεσσαλονίκη (εκτός από το σπίτι μου), θα σου πω στη Ζεύξιδος. Η πρώτη φορά που πάτησα σε αυτόν τον μικρό πεζόδρομο στο κέντρο της πόλης -κάπου ανάμεσα στην Τσιμισκή και την Παύλου Μελά, πολύ κοντά στην Αγία Σοφία- ήταν ένα μεσημέρι, τέλη Οκτώβρη πριν τρισήμισυ χρόνια. Ήταν μια μέρα που αναρωτιόμασταν που να πάμε για καφέ όταν κάποιος έριξε την ιδέα της Ζεύξιδος. Οι περισσότεροι από εμάς, όντας καινούργιοι ένοικοι στην πόλη, δεν γνωρίζαμε καν που βρισκόταν ο δρόμος, όμως δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου να απαντήσουμε θετικά στην πρόταση.

Ο πεζόδρομος της Ζεύξιδος από τότε θεωρούνταν, και συνεχίζει μέχρι σήμερα να είναι, ένας από τους πιο in, ας μου επιτραπεί η έκφραση, προορισμούς της πόλης, που μαζεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ από καλλιτέχνες μέχρι φοιτητές, αρχιτέκτονες, δημοσιογράφους και κάθε λογής urbanists.

Η αλήθεια είναι ότι θα απορήσεις όταν πας πρώτη φορά εκεί. Είναι ένας δρόμος το πολύ 150 μέτρα σε μήκος και 5 σε πλάτος, που καταφέρνει να φιλοξενεί καφετέριες, καταστήματα ρούχων, ντελικατέσεν, φούρνο, εστιατόριο, φωτοτυπάδικο, φωτογραφικό εργαστήριο και όλα αυτά στιβαγμένα ανάμεσα σε εισόδους πολυόροφων πολυκατοικιών που κρύβουν τον ήλιο το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της μέρας, τραπεζάκια, ομπρέλες και μεγάλες ζαρντινιέρες με δέντρα. Θα καταλάβεις ότι έφτασες στη Ζεύξιδος από την πλευρά της Παύλου Μελά και της Π. Π. Γερμανού από τους ψηλούς στύλους που κρέμονται κουβάδες από πάνω τους -αδυνατώ να καταλάβω μέχρι σήμερα αν αυτό είναι κάποιο εικαστικό δρώμενο ή εξυπηρετεί σε κάτι- που κάτω τους παρκάρουν μηχανάκια και ότι τελείωσε όταν θα ενωθεί με τον Πεζόδρομο της Ικτίνου και το Λύκειο που έχει την είσοδο του εκεί.

Στα χρόνια που πηγαίνω στη Ζεύξιδος έχω πολλές ιστορίες να θυμάμαι. Τις τηγανιτές πατάτες και το κερασμένο σοκολατένιο γλυκό στο τέλος του γεύματος στο εστιατόριο “Στη Ζεύξιδος” που έχει κλείσει τώρα, αλλά μπορούσες να φας του σκασμού με 15 ευρώ. Στη θέση του βρίσκεται τώρα ένα μπαρ-καφέ ονόματι “Ζεύξιδος” με τραπεζάκια αντικριστά στο στενό διάδρομο της εισόδου και διακόσμηση που αλλάζει στους τoίχους κάθε τόσο και τσάι που σερβίρεται μαζί με ένα φακελάκι μέλι. Απέναντι το “Urban” που ξανάνοιξε πρόσφατα, με τα μικροσκοπικά ρετρό τραπεζάκια του και την λευκή βιτρίνα που ανοίγει διάπλατα τα καλοκαίρια. Μια είσοδο πολυκατοικίας πιο πέρα βρίσκεται το φωτογραφικό εργαστήρι “Stereosis” με το κόκκινο νέον στη τζαμαρία του να φωτίζει όλη τη νύχτα.

Χ.Π.

Η συνέχεια αύριο.