Η Μπιενάλε έχει τίτλο "Mom, am I Barbarian?", και εστιάζει στο θέμα του δημόσιου χώρου ως πολιτικό forum.
Για να ζηλεύω λιγότερο που δεν παρευρέθηκα, ζήτησα από την ιστορικό τέχνης, επιμελήτρια και ιδρύτρια της State of Concept, της πρώτης μη κερδοσκοπικής γκαλερί στην Αθήνα, Ηλιάνα Φωκιανάκη, να μου στείλει τις εντυπώσεις της από την φετινή Μπιενάλε και να μου πει δυο λόγια για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πόλεις του κόσμου.
Ο Βόσπορος το Σούρουπο
Ντιαρ Σταματία,
Η Κωνσταντινούπολη είναι Πόλη με κεφαλαίο Π ακόμα. Το Βερολίνο συναντάει την Ρώμη, την Αθήνα και την Βυρηττό. Το Beyoglu ειναι η κύρια περιοχή που γίνεται η φετινή Bienalle προφανώς γιατί μαζεύει όλη την hipster νεολαία της Τουρκίας. Είναι μια γειτονιά που κρατάει την παραδοσιακή ταυτότητα της Πόλης μαζί με ευρωπαϊκό αέρα, γεμάτη καταπληκτικά καφέ για να φας brunch - must το menem, τα γνωστά σε μας καγιανά σε διάφορες βερσιόν, φοβερό καφέ το Journey στο Cihangir.
Στο Anterpo την αποθήκη κοντά στο λιμάνι και διπλά στο Istanbul Modern, τον κύριο χώρο της Μπιενάλε, με το που μπαίνεις βλέπεις το τοίχος του Jorge Mendez Blake με τίτλο The Castle [El Castillo] (2007). Επίσης είδα ένα καταπληκτικό βίντεο των Jorge Galindo και Santiago Sierra, με φωτογραφίες πρώην -και του νυν- πρωθυπουργών της Ισπανίας να παρελαύνουν σε πλακάτ με στρατιωτικό εμβατήριο. Πολύ δυνατό έργο. Επίσης μου άρεσε η δουλειά του Christoph Schafer και βρήκα ονειρικές τις φωτογραφίες του Basim Magdy. Τι άλλο; Ακαι μια φοβερή βίντεο εγκατάσταση της Shazia Shikander. Επίσης καλό το βίντεο του Halil Aliendere με Τούρκους ράπερ και μια ενδιαφέρουσα -αλλά μικρή- εγκατάσταση του Thomas Hirschhorn με τίτλο Timeline: Work in Public Space (2012) Ο σχολιασμός στις πρόσφατες εξεγέρσεις ήταν εμφανής σε αρκετά έργα, αλλά ίσως αρκετά επιφανειακός. Δεν ενθουσιάστηκα με το στήσιμο όμως καθώς λόγω των γεγονότων στο πάρκο Γκέζι άλλαξαν οι χώροι της διοργάνωσης που θα ήταν όλοι εξωτερικοί, τελευταία στιγμή. Το ελληνικό σχολείο στο Karakoy αντίθετα, ήταν το ωραιότερο κομμάτι της Μπιενάλε. Φοβερή η Annika Larson με ένα συγκινητικό βίντεο για αδέσποτα σκυλιά που περιγράφουν με τον τρόπο τους το gentrification της πόλης και την μοναξιά του σύγχρονου κάτοικου. Οι άλλοι δύο χώροι ήταν το SALT με κύριο το έργο του Diego Bianchi μια εγκατάσταση που έγινε χρησιμοποιώντας τοπικά "σημάδια" της πόλης. Τα μύδια που πουλάνε οι πλανόδιοι, την τούρκικη μπύρα ΕΦΕΣ και διάφορα άλλα. Ωραίος χώρος και το Alper με αρκετά έργα από λατινοαμερικάνους καλλιτέχνες και ένα ρομποτικό γλυπτό του Jimmie Durham.
To τζαμί Kilic Ali Pasa
To εστιατόριο fornaria στο ξενοδοχείο Haze Istanbul
To bar Lucca στο Bebek
O δρόμος Yeni Carsi στο Beyoglu Παρασκευή βράδυ
Οι τουρίστες παρά τα γεγονότα είναι πάρα πολλοί, και ξέρουν τα καλά σημεία της πόλης. Ανάμεσα στις πολλές μπουτίκ τις οδού Γενί Καρσι υπάρχει και το φοβερό εστιατόριο Munferit με φοβερούς μεζέδες. Περπάτησα στο Cukucurma για παλιές τούρκικες επιγραφές -το αντίστοιχο δικό μας Μοναστηράκι. Χωρίς χαμάμ δεν νιώθεις την Κωνσταντινούπολη οπότε αν πας οπωσδήποτε πήγαινε στο Κilic Ali Pasa hamam. Επόμενη στάση Μπιενάλε της Αθήνας.
ΧΧ
Η 13η Μπιενάλε Κωνσταντινούπολης θα παρουσιάζεται μέχρι τις 20 Οκτωβρίου
σχόλια