Το πορνό της γεύσης

Το πορνό της γεύσης Facebook Twitter
Ίσως να είναι η εποχή που κάνει την εμμονή μας με το φαγητό να μοιάζει τόσο περίεργη – με την κλιματική αλλαγή και τη διατροφική ανεπάρκεια να καλπάζουν, μοιάζει ρηχό να ασχολούμαστε από το πρωί ως το βράδυ με το τι θα φάμε.
0

OΛΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΑΠΟ μια πιπίλα. Παρακολουθούσα ένα βίντεο που είχε 52 εκατ. views και έδειχνε επτά δημιουργικούς τρόπους για να φας ένα καρπούζι. Χρησιμοποιώ τη λέξη «δημιουργικός», η σωστή λέξη είναι «αλλόκοτος».

Κάποιος έκοβε το καρπούζι σε κύλινδρο με ένα κουτί από Pringles, σε μια άλλη εκδοχή άδειαζε μέσα στο καρπούζι τρία μπουκάλια τζιν και μετά χρησιμοποιούσε την ψίχα για να φτιάξει σουβλάκια φρούτων. Η βερσιόν που μου τράβηξε περισσότερο την προσοχή ήταν αυτή που κάποιος άδειασε το καρπούζι από τη σάρκα του και το γέμισε με κυβάκια άλλων φρούτων.

Στη μέση ακριβώς μπήκε ένα ολόκληρο στρογγυλό ξεφλουδισμένο πεπονάκι. Δύο χέρια τού έβαλαν δύο μούρα για μάτια, μια κορδελίτσα για μπαντάνα και μια πιπίλα μωρού στο στόμα. 

Σκέφτηκα, υπάρχει κανείς που στα σοβαρά θα φτιάξει αυτό το πράγμα; Kαι επίσης, πόσα καρπούζια χρειάστηκαν για να δημιουργηθεί αυτό το βίντεο;

Το 2012 ξεκίνησα σχεδόν τυχαία να γράφω για φαγητό σε διεθνή μέσα. Όταν γράφεις σε μια ξένη γλώσσα, καταλήγεις να εξηγείς τα αυτονόητα: τι είναι τα λαδερά, πόσα είδη χαλβά υπάρχουν, γιατί οι λαϊκές αγορές στην Αθήνα αλλάζουν κάθε μέρα γειτονιά.

Όσο πιο πολύ έψαχνα για να γράψω, τόσο περισσότερες απορίες αποκτούσα. Ξεκίνησα να ταξιδεύω. Έμαθα πως η ιστορία του αθηναϊκού φαγητού είναι μια ιστορία εσωτερικής μετανάστευσης, ποιος ήρθε από πού, γιατί φτιάχνει αυτό που φτιάχνει.

Την ίδια στιγμή που στον δυτικό κόσμο χάναμε όλο και περισσότερο την επαφή με την τροφή μας, το φαγητό είχε γίνει πια το απόλυτο φετίχ. Οι σεφ ήταν παγκόσμιοι σούπερ σταρ και το ίντερνετ γεμάτο βίντεο φαγητού που έβλεπαν δισεκατομμύρια άνθρωποι.

Σχεδόν τυχαία, πάλι, βρέθηκα να σχεδιάζω και μετά να πηγαίνω τουρίστες σε γαστρονομικές περιηγήσεις στο κέντρο της Αθήνας. Οι επισκέπτες μού μιλούσαν για το φαγητό που έτρωγαν στη χώρα τους.

Παρατήρησα πως οι Βορειοαμερικανοί ήταν συχνά οι πιο απομακρυσμένοι από την τροφή τους. Πολλά παιδάκια δεν είχαν δει ποτέ ψάρι ολόκληρο με το κεφάλι ή δεν κατανοούσαν καν πως το κρέας προερχόταν από ένα ζώο. Το ίδιο, συχνά, ίσχυε και για τους γονείς τους.

Η βόλτα στη Βαρβάκειο –τα τσιγκέλια με τα γδαρμένα ζώα, οι κεφαλές αρνιών αραδιασμένες, ο πάγκος με τα κοτόπουλα, η μυρωδιά του αίματος στον αέρα– τους φαινόταν εξωτική ή αηδιαστική. Είχαν συνηθίσει να καταναλώνουν το κρέας τους φιλεταρισμένο, να το βρίσκουν συσκευασμένο στο σούπερ μάρκετ, μια απροσδιόριστη μάζα που δεν θύμιζε σε τίποτα το ζώο από το οποίο είχε προέλθει.

Και εδώ ήταν το περίεργο. Την ίδια στιγμή που στον δυτικό κόσμο χάναμε όλο και περισσότερο την επαφή με την τροφή μας, το φαγητό είχε γίνει πια το απόλυτο φετίχ. Οι σεφ ήταν παγκόσμιοι σούπερ σταρ και το ίντερνετ γεμάτο βίντεο φαγητού που έβλεπαν δισεκατομμύρια άνθρωποι.

Ζούσαμε το πορνό της γεύσης: δυο χέρια μαγείρευαν συνταγές που μπορούσαν να σε οδηγήσουν στο έμφραγμα. Ορθογώνια κομμάτια τηγανητής μοτσαρέλας τυλιγμένα με μπέικον, μπαλάκια φιστικοβούτυρο βουτηγμένα στη σοκολάτα, έτοιμη ζύμη αλειμμένη με βούτυρο σκορδάτο και πέστο, πασπαλισμένη με κομμάτια χοιρινού στον φούρνο, ζελεδάκια λιωμένα στο τηγάνι για να φτιάξουν ζαχαρωμένα στικς.

Ήταν σαν να έκανε πάρτι το μυαλό ενός διεστραμμένου φοιτητή, μετά από οκτώ μπάφους. Φαντάζομαι πως αν υπήρχε αντίστοιχο ελληνικό κανάλι, το βίντεο θα ήταν «Πώς να φτιάξετε σκεπαστή», ένα μείγμα γύρου, τυριών, μπέικον μαζί με σάλτσα ανάμεσα σε δύο πίτες για σουβλάκι, παρέα με ένα βουνό από προκάτ πατάτες τηγανητές, τηγανισμένες με ηλιέλαιο στη φριτέζα. Μιαμ-μιαμ.

Νομίζω πως βλέποντας το βίντεο με τα καρπούζια συνειδητοποίησα ότι από τον φετιχισμό του φαγητού πλέον έχουμε φτάσει στο γκροτέσκο. Ίσως να είναι η εποχή που κάνει την εμμονή μας με το φαγητό να μοιάζει τόσο περίεργη – με την κλιματική αλλαγή και τη διατροφική ανεπάρκεια να καλπάζουν, μοιάζει ρηχό να ασχολούμαστε από το πρωί ως το βράδυ με το τι θα φάμε. Ίσως να είναι η ποσότητα. To φαγητό είναι πια παντού. Κάθε μέρα καταναλώνουμε και παράγουμε εκατομμύρια εικόνες, ρεπορτάζ και stories φαγητού. Από τη νέα χρονιά η ελληνική τηλεόραση θα έχει τρία ριάλιτι μαγειρικής.

Την ίδια ώρα, υπάρχει ένας αβάσταχτος μαξιμαλισμός. Η σπατάλη φαγητού μοιάζει να είναι ένα σύμβολο υπέρτατης κοινωνικής καταξίωσης. Κάποτε οι νεόπλουτοι έκαιγαν πεντοχίλιαρα στα μπουζούκια με τα πούρα τους. Σήμερα καταναλώνουν σαράντα διαφορετικές κοπές κρεάτων, wagyu beef από την άλλη άκρη του πλανήτη και bao bun στην ψαροταβέρνα. Μιαμ μιαμ. 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

CHECK Κρήτη: καμιά δομή-χιλιάδες πρόσφυγες

Ρεπορτάζ / Κρήτη: Kαμiα δομή - χιλιάδες πρόσφυγες

Αντιμέτωπη με ένα πρωτόγνωρο κύμα μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών βρίσκεται η Κρήτη. Και ενώ η συχνότητα και ο αριθμός των αφίξεων έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, το υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου δεν έχει δημιουργήσει καμία οργανωμένη δομή υποδοχής στο νησί για τους ανθρώπους αυτούς.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη στηρίζει τόσο πολύ την κυβέρνηση Νετανιάχου;

Οπτική Γωνία / Γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη στηρίζει τόσο πολύ την κυβέρνηση Νετανιάχου;

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στηρίζει τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου, αγνοώντας τις επικρίσεις που δέχεται, καθώς δεν θέλει να διαταράξει τη «στρατηγική σχέση» και τα μεγάλα επιχειρηματικά deals.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί η Ελλάδα και η Ευρώπη βρίσκονται αντιμέτωπες με μια επικίνδυνη αποσταθεροποίηση στα σύνορά τους;

Οπτική Γωνία / Η στρατηγική του χάους και το μέλλον της Μέσης Ανατολής

Γιατί η Ελλάδα και η Ευρώπη βρίσκονται αντιμέτωπες με μια επικίνδυνη αποσταθεροποίηση στα σύνορά τους; Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, Σωτήρης Ντάλης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
To μίσος για τους άλλους…

Οπτική Γωνία / To μίσος για τους άλλους

Για τους περισσότερους η αλήθεια δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Eίδαν κάπου μια εικόνα που εξυπηρετεί το προσωπικό τους αφήγημα, το οποίο συνήθως προσεγγίζεται με συναισθηματικούς όρους, όπου κυριαρχεί το μίσος, κι αυτό τους αρκεί.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Χάρβαρντ: Οι τελευταίοι των διεθνών

Οπτική Γωνία / Χάρβαρντ: Οι τελευταίοι των διεθνών

Ο Ισπανός επισκέπτης ερευνητής στο Χάρβαρντ, Αλμπέρτο Λόπεζ Ορτέγκα, γράφει στην El País ότι αυτό που παρακολουθούμε δεν είναι απλώς μια επίθεση στο ίδρυμα ή στους διεθνείς φοιτητές, αλλά μια επίθεση στην ίδια την ιδέα της γνώσης ως παγκόσμιου εγχειρήματος.
THE LIFO TEAM