Η πόλη που κοιμάται και νομίζει ότι σκίζει

Η πόλη που κοιμάται και νομίζει ότι σκίζει Facebook Twitter
Η πόλη μοιάζει κούφια, σαν κάποιος να την άδειασε και να την ξαναγέμισε με πλαστικά λουλούδια και πάνκεϊκ. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0

ΤΟ 2009 Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ (The Boy) κυκλοφόρησε το «Please, make me dance». To τελευταίο τραγούδι του δίσκου, το «Σ’ αγαπάω να της λες», είναι το μόνο τραγούδι που ένιωσα ποτέ πως μιλά για την Αθήνα όπως τη νιώθω εγώ. «Είναι φέρετρο να μένει κανείς σε αυτή την πόλη / που κοιμάται και νομίζει ότι σκίζει».

Η Αθήνα μού προκαλεί πια τρομερή αμηχανία, κάπως σαν να βλέπεις τυχαία στον δρόμο μια παλιά σου φίλη και να είναι αγνώριστη, με πρόσωπο παραμορφωμένο από τις πλαστικές, και την ώρα που σου μιλάει να μην ακούς τι λέει αλλά να κοιτάς το πρόσωπό της υπνωτισμένος και να αναρωτιέσαι: «Μα γιατί το έκανε αυτό;». 

Το καλοκαίρι που μας πέρασε κατάλαβα πως ασυναίσθητα απέφευγα πια να κατεβαίνω στο κέντρο για ψώνια. Είχε παντού ουρές και ενθουσιώδεις τουρίστες, πανευτυχείς και χαμογελαστούς, σαν κάτι πλαστικά σκυλάκια με κουνιστά χαρούμενα κεφαλάκια που κολλούσαν παλιά στα ταμπλό των αυτοκινήτων.

Η Αθήνα πρέπει να είναι η μόνη πόλη που καταφέρνει να είναι gentrified και παράλληλα ταλαιπωρημένη και κατουρημένη. 

«Δεν βρίσκω να αγοράσω καρπούζι», μας έλεγε συνωμοτικά μια συνάδελφος που έμενε στο Κουκάκι. «Τα ψωνίζουν όλα οι τουρίστες. Αδειάζουν τα σούπερ μάρκετ και τα τρώνε στο Airbnb τους», πρόσθετε έξαλλη. «Έρχονται οι τουρίστες και μας παίρνουν τις ντομάτες», λέγαμε στο γραφείο και γελάγαμε.

Η πόλη μοιάζει κούφια, σαν κάποιος να την άδειασε και να την ξαναγέμισε με πλαστικά λουλούδια και πάνκεϊκ. Το Σύνταγμα και το Μοναστηράκι έχουν αρχίσει πλέον να μου θυμίζουν τη γειτονιά γύρω από τη Leicester Square στο Λονδίνο: μια πελώρια μαύρη τρύπα που οι ντόπιοι κοροϊδεύουν, γεμάτη κράχτες, παμπ και φαστ-φουντ από αλυσίδες, σουβενίρ, τύπους ντυμένους με στολές Μickey Μouse και μιλιούνια τουρίστες. Την ίδια ώρα πνιγόμαστε στην αισθητική τελειότητα κάποιου νέου μαγαζιού με φυσικά κρασιά, με καφέ τρίτου κύματος και φυτά εσωτερικού χώρου που θα μπορούσε να είναι στη Λιουμπλιάνα, στο Βερολίνο ή στο Σαν Φρανσίσκο. 

Άρχισα να αναρωτιέμαι αν άλλαξε η πόλη ή εγώ, μέχρι που βρέθηκα στην Ομόνοια. Η Αθήνα πρέπει να είναι η μόνη πόλη που καταφέρνει να είναι gentrified και παράλληλα ταλαιπωρημένη και κατουρημένη. Προφανώς, το ζήτημα είναι πιο βαθύ εδώ, κάτι σαν αυτοματισμός. Ποιος ξέρει πόσα χρόνια και στρώματα μπογιάς και χλωρίνης πρέπει να περάσουν από πάνω – αν φτάνουν κι αυτά. Όπως πήγα να μπω στο μετρό, έπεσα στα σπασμένα πλακάκια του πεζοδρομίου – αυτό το «τέλειο» που πατάς στη μια πλευρά και η άλλη κάνει πλατς και το μισό σου πόδι σου χώνεται στη νερολακκούβα. 

Το ίδιο απόγευμα ξαναμπήκα στον προαστιακό μετά από χρόνια. Στη Δουκίσσης Πλακεντίας κάθισα δίπλα σε δυο απορημένους τουρίστες που πήγαιναν στον Πειραιά. Τα ρολόγια ήταν σταματημένα, οι πίνακες άδειοι. Τηλεματική δεν υπάρχει. Στα τρένα που φτάνουν δεν αναγράφεται καν ο προορισμός, πολλές φορές δεν γνωρίζεις πού πάει το τρένο ή από πού έρχεται. Άνω Λιόσια; Πειραιάς; Αεροδρόμιο; Το υπερπέραν; Ποιος ξέρει. 

Δεν πήγα πουθενά. Μια ζωή εδώ / και τώρα το μόνο που μου απομένει / είναι αυτή η πανάκριβη μπόχα / Η μονάκριβή μου αγάπη / Η πουτάνα./ Η καριόλα./ Αυτή η πόλη που κοιμάται και νομίζει ότι σκίζει.

The Boy - Σ' αγαπάω να της λες

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στέλιος Νέστωρ: «Ό,τι έκανα, δεν το έκανα για να ρίξω τη δικτατορία αλλά γιατί ντρεπόμουνα» 

Θεσσαλονίκη / Στέλιος Νέστωρ: «Δεν ήμουν από αυτούς που κάθονται σπίτι τους, βγάζουν λεφτά, τρώνε και πίνουνε» 

Μια πολιτική φυσιογνωμία που έδινε πάντα ηχηρό «παρών» στα πολιτικά και πολιτιστικά πράγματα της Θεσσαλονίκης. Μιλώντας στη LiFO, ζωντανεύει ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της πόλης, από την Κατοχή και τη χούντα μέχρι την ίδρυση του Μεγάρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ