Διαβάζω και ξαναδιαβάζω αναλύσεις για την πολιτική ορθότητα και τη μη-ορθότητα, και εκείνους που κουράστηκαν από τις πολλές ορολογίες και τους άλλους που θεωρούν ότι το πράγμα είναι πλέον υστερικό, και εκείνους που λένε ότι χάθηκαν στη μετάφραση και χρειάζονται έναν μπούσουλα και, τέλος, μια ανατριχιαστική σύγκλιση πάνω και κάτω πλατείας Αγανακτισμένων από την Πολλή Κορεκτίλα που νοσταλγούν λίγη αλητεία, βρε αδερφέ — οι μεν για να πλακώνουν πάλι τις γυναίκες τους ελεύθερα, οι δε διότι νομίζουν ότι είναι gonzo poets και τα σφιχτά γκέμια κάνουν το άλογό τους νευρικό.
Και δεν λείπουν, δυστυχώς, και ορισμένες γυναίκες (εξίσου ανεύθυνες με τους gonzo poets) που νοσταλγούν τον άντρα τον βαρβάτο, που τους έριχνε καμιά σφαλιάρα και μετά τις φίλαγε, όπως νουθετεί η μάνα την κόρη της στον Ματωμένο Γάμο, νομίζω. Ανακαλύπτεις τον Σαντ και στις καλύτερες οικογένειες.
Τέλος πάντων. Είναι ένα μπέρδεμα μεγάλο, διότι για να παλέψεις με τα κύματα τόσης κακοφωνίας πρέπει να ξέρεις λίγο πρόσωπα και πράγματα. Ειδικά όταν μερικοί είναι το αντίθετο απ' ό,τι δείχνουν στα σόσιαλ μίντια — εκεί ξεχαρμανιάζει η αδούλωτη περσόνα του φαντασιακού τους. Αλλά αναρωτιέσαι κιόλας: «Βρε, μπας κι αυτή είναι η πραγματική τους φύση, απλώς δεν έχουν τα κότσια να τη ζήσουνε;» It’s complicated.
O αγενής, ο καθαρόαιμα αγενής άνθρωπος, ήδη από την ώρα που τον βλέπεις να απλώνεται σωματικά ή λεκτικά στον χώρο, είναι βιβλίο ανοιχτό: Νοιάζεται για τον άνθρωπο που έχει απέναντί του; (όχι). Του αφήνει χώρο; (όχι). Ξύνει τα απαυτά του με την ακραία άνεση που επιδεικνύουν πάντοτε τα τόσο σίγουρα για τον εαυτό τους κτήνη; (ναι). Το πράγμα είναι απλό: Πολιτικά μη ορθοί είναι οι αγενείς άνθρωποι, οι άνθρωποι που δεν δείχνουν σεβασμό στον Άλλο και καταχρώνται τη δύναμή τους.
Η προβληματική μοιάζει καινούργια επειδή παίζεται με νέα ορολογία, αλλά είναι παμπάλαια. Και η λύση της είναι, επίσης, παλιά. Είναι αυτό που η κοινωνία θέσπισε ως μορατόριουμ ευμενούς συμπεριφοράς, για να μπορούν να συμβιώνουν τόσοι ετερόκλητοι χαρακτήρες. Σαν φώτα της Τροχαίας για ένστικτα.
Όσοι απεχθάνονται τη μικροαστική υποκρισία που εμφιλοχωρεί συχνά στους «καλούς τρόπους» (ταυτίζοντάς τους ανοήτως με το σόου του Ζαμπούνη), θα έπρεπε να μη λησμονούν τα άπειρα «ατυχήματα» που αποφεύγονται χάρη στα προστατευτικά τους κιγκλιδώματα.
Προσωπικά, δεν σκέφτομαι ποτέ αν κάποιος είναι «πολιτικά ορθός» ή όχι αλλά αν στέκεται «σεμνά και μετρημένα». Βλέπω μόνο αν αυτός ο τύπος που γράφει ή ρητορεύει μεγαλόφωνα στο μπαρ έχει μέσα του λίγη ευγένεια. Αυτό αρκεί.
Και ως ευγένεια ορίζω εκείνον τον βαθύ, λακωνικό σεβασμό που έχουν οι καλοί άνθρωποι για τους άλλους ανθρώπους.
Μάλιστα, στους καλούς ανθρώπους συμπεριλαμβάνω και τους συναισθηματικά άτσαλους ή κοινωνικά αδέξιους – αυτούς που δεν έχουν την ικανότητα να εκφράζονται όμορφα και συχνά παρεξηγούνται, τους παρορμητικούς και τρομαγμένους, που όμως βλέπεις πίσω απ' τη θολούρα της συμπεριφοράς τους δυο μάτια καθαρά.
Αντίθετα, ο αγενής, ο καθαρόαιμα αγενής άνθρωπος, ήδη από την ώρα που τον βλέπεις να απλώνεται σωματικά ή λεκτικά στον χώρο, είναι βιβλίο ανοιχτό: Νοιάζεται για τον άνθρωπο που έχει απέναντί του; (όχι). Του αφήνει χώρο; (όχι). Ξύνει τα απαυτά του με την ακραία άνεση που επιδεικνύουν πάντοτε τα τόσο σίγουρα για τον εαυτό τους κτήνη; (ναι).
Το πράγμα είναι απλό: Πολιτικά μη ορθοί είναι οι αγενείς άνθρωποι, οι άνθρωποι που δεν δείχνουν σεβασμό στον Άλλο και καταχρώνται τη δύναμή τους.
Το θείο (κυριολεκτικά) νόημα της υπόκλισης των Ιαπώνων μεταξύ τους έχει τη ρίζα του στον βουδισμό: «Χαιρετώ εσένα, που ίσως ήσουν κάποτε θεός και μια μέρα στο μέλλον ίσως πάλι γίνεις».
Η πολιτική ορθότητα είναι καλό πράγμα, ακόμη κι αν, καμιά φορά, παραλογίζεται. Είναι φυσικό να παραλογίζεται. Τα βάζει με αιώνες θεσμοθετημένης βίας. Με εξουσίες που έχουν διαποτίσει τη γλώσσα, τις κοινωνικές δομές, ακόμη και τον τρόπο που ανοίγουν τα πόδια τους τα αντράκια στο λεωφορείο. Ψάχνει να βρει τη θέση της, τη νέα γλώσσα της.
Την προτιμώ χίλιες φορές από τη «θεσμική» απόγνωση των θυμάτων κάθε είδους ρατσισμού και βίας ― από τη χτυπημένη μάνα μου μέχρι έναν στρατό ριγμένους, που πήγαν αδιάβαστοι χωρίς ν' ανοίξει ρουθούνι.
Και βεβαίως την προτιμώ απ' όσους βλάκες στενάζουν κάτω από τα «δεσμά» της ορθότητας. Είτε για λόγους μεταμοντέρνας προχωρημενιάς (τόσο αφόρητα ληγμένης) είτε γιατί τους τρώει το χέρι τους, χωρίς να το υποψιάζονται, βαδίζουν πλάι-πλάι με το πιο ζοφερό κομμάτι της κοινωνίας.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 3.1.2019
σχόλια