Μετά τηνπαρακολούθηση μερικών έργων των φεστιβάλμας αυτό το καλοκαίρι, κατέληξα σε νέαπρόταση: Να ιδρυθεί Ένωση ΠροστασίαςΘεατών (όπως Καταναλωτών) για ναπροστατεύει τους θεατές (αλλά και τουςσυγγραφείς) από τη μεγαλομανία και τηνπαράνοια των σκηνοθετών.
Κάποτε οσκηνοθέτης απλώς ερμήνευετο έργο του συγγραφέα. Η ερμηνεία μπορείνα ήταν συντηρητική ή μοντέρνα, πιστήή ελεύθερη - αλλά ήταν παράσταση ενόςσυγκεκριμένου έργου. Μπορεί να άλλαζεη εποχή ή τα κοστούμια, να πρόσθετανμουσική, πρωτότυπα σκηνικά ή φωτισμούςαλλά το έργο έμενε κυρίαρχο. Το αναγνώριζεο διαβασμένος θεατής όπως θα το αναγνώριζεκαι ο συγγραφέας του (αν ζούσε).
Όμως κάποιαστιγμή οι σκηνοθέτες χειραφετήθηκαν.Στην αρχή άρχισαν να αγνοούν τις οδηγίεςτου συγγραφέα, λέγοντας πως αυτοίγνωρίζουν καλύτερα τις βαθύτερεςπροθέσεις του. Έτσι άρχισαν να παρερμηνεύουντα έργα κατά τη δική τους αντίληψηθεωρώντας πως ο συγγραφέας δεν είχετολμήσει - αλλά αυτοί μπορούν.
Το επόμενοστάδιο ήταν η πλήρης παράκαμψη τουσυγγραφέα. Δεν μας ενδιαφέρει πιατο έργο - το θεωρούμε σαν απλή αφορμήγια να συνθέσουμε κάτι δικό μας, για ναεκφραστούμε εμείς. Απελευθερώθηκαν καιαπό την όποια παράδοση στο ανέβασμα καιτην ερμηνεία και επιδόθηκαν σε έναανταγωνισμό εφευρετικότητας καιπρωτοτυπίας. Η σκηνοθεσία ως αυθύπαρκτητέχνη, δηλαδή η σκηνοθεσία για τησκηνοθεσία.
Καιφτάνουμε στην τελευταία φάση, που τόσοαπολαύσαμε φέτος. Η σκηνοθεσία ΕΝΑΝΤΙΟΝτου έργου. Η σκηνοθεσία ως υπονόμευση,αναίρεση, ακύρωση της συγγραφικήςδημιουργίας.
Ένα είδοςπνευματικής τρομοκρατίας είναι αυτό.Ζώνεσαι τα εκρηκτικά σουκαι τινάζεις το συγγραφέα στον αέρα.Σκεφθείτε τον άνθρωπο που δεν είχε δειούτε διαβάσει τα φετινά μεγάλα έργα τουαρχαίου και ευρωπαϊκού ρεπερτορίου καιτα έβλεπε για πρώτη φορά. Δεν θα καταλάβαινετίποτα.
Αλλά καιεμείς, που ξέραμε τα έργα,καταλάβαμε μόνον ένα μεγαλομανήναρκισσισμό μαζί με απόλυτη περιφρόνησηπρος το δημιουργό. Τόσος μόχθος, έξοδακαι ταλαιπωρία (των θεατών) για το Εγώτων ελάχιστων;
σχόλια