Αθήνα, η πόλη για τους αρτιμελείς, τους υγιείς και τους τέλεια λειτουργικούς

Αθήνα, η πόλη για τους αρτιμελείς, τους υγιείς και τους τέλεια λειτουργικούς Facebook Twitter
Τουρίστας στην Αθήνα προσπαθεί να βρει τρόπο να πλησιάσει με το αναπηρικό αμαξίδιο το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Φωτο: Eurokinissi
3

Ταξίδεψα πρόσφατα στη Γερμανία, περνώντας από ένα απ' τα κακά γερμανικά αεροδρόμια, το ένα από τα δύο του Βερολίνου. Χωρίς πολύ χώρο, παλιό, δύσκολο στη χρήση του, το συγκεκριμένο αεροδρόμιο έχει ελάχιστα καθίσματα για όσους περιμένουν την πτήση τους ή να παραλάβουν κάποιον. Σε ώρα αιχμής, ο κόσμος κάθεται κάτω ή έξω στο κρύο. Γυρίζοντας από δω και από κει για να βρω μια θέση και βρίζοντας που δεν είχε, παρατήρησα ότι ανά τρία καθίσματα μία θέση ήταν άδεια. Ο κόσμος καθόταν κάτω, αλλά όχι σ' αυτήν. Πλησίασα και είδα ότι είχε ένα αυτοκολλητάκι. Η θέση ήταν για άτομα σε καροτσάκι ή για αδιάθετους. Κανείς απ' όσους πάγωναν στον 1 βαθμό Κελσίου ή απ' όσους πάλευαν να δουλέψουν στα λάπτοπ τους απ' το πάτωμα δεν διανοήθηκε να καθίσει εκεί.


Δύσκολα μου 'ρχεται στο μυαλό άλλη πρωτεύουσα στην Ευρώπη με τόσο μίσος για τους μη αρτιμελείς, μη τέλειους, μη απόλυτα υγιείς όσο η Αθήνα. Ακόμα κι όταν παραδεχόμαστε ότι δεν φροντίζουμε για τους «ανάπηρους», τους αρρώστους, τους γέρους, σκεφτόμαστε πάντα απ' την προνομιούχο θέση του αρτιμελούς, του υγιούς, του νέου και μιλάμε σαν να τους κάνουμε χάρη που τους αφήνουμε να υπάρχουν (ασχέτως του αν αυτή μας η θέση είναι μια περαστική φαντασίωση).

Όσο ο κόσμος κυκλοφορεί στους δρόμους με τα ξεχαρβαλωμένα πεζοδρόμια και τα σκατά σκύλων, τα μπαρ με το τσιγάρο που σε αρρωσταίνει από παντού είναι φίσκα και κανείς δεν αντικαθιστά τις διαλυμένες ράμπες ή την απαίσια για όσους δεν βλέπουν σήμανση, όλα είναι εντάξει, αφού τα καταφέρνουμε.


Πώς λέμε «ανάπηρο» ή «δυσλειτουργικό» κάποιον που δεν ταιριάζει σ' ένα σύστημα που δεν τον λαμβάνει υπόψη; Κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να λειτουργήσουν, επειδή ο κόσμος μας είναι στημένος στα δικά μας μέτρα (σκαλιά, στραβά πεζοδρόμια, χαοτικά λεωφορεία) και όχι επειδή φταίνε. Θα πει κανείς: μα, δεν πιστεύουμε ότι φταίνε, απλώς δεν φροντίσαμε για τις υποδομές. Κακή δικαιολογία, αφού η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων στην κοινή μας ζωή δεν είναι αθώα. Αν δεν φταίνε, πώς δικαιούμαστε να τους μεταχειριζόμαστε έτσι, σαν να μην έχουν αξία; Δεν δικαιούμαστε. Σ' έναν κόσμο χωρίς σκάλες και εμπόδια στην πρόσβαση, οι άνθρωποι με καροτσάκι δεν θα είχαν απολύτως κανένα πρόβλημα να κάνουν ακριβώς ό,τι κάνουν όσοι έχουν την τύχη να στηρίζονται στα πόδια τους.

Αθήνα, η πόλη για τους αρτιμελείς, τους υγιείς και τους τέλεια λειτουργικούς Facebook Twitter
Σκεφτόμαστε πάντα απ' την προνομιούχο θέση του αρτιμελούς, του υγιούς, του νέου και μιλάμε σαν να τους κάνουμε χάρη που τους αφήνουμε να υπάρχουν. Φωτο: Eurokinissi


Ακόμη, νομίζουμε πάντα ότι οι άλλοι είναι καλά, δεν φανταζόμαστε ότι αυτός που περνάει δίπλα μας μπορεί να υποφέρει από κάτι. Όσο ο κόσμος κυκλοφορεί στους δρόμους με τα ξεχαρβαλωμένα πεζοδρόμια και τα σκατά σκύλων, τα μπαρ με το τσιγάρο που σε αρρωσταίνει από παντού είναι φίσκα και κανείς δεν αντικαθιστά τις διαλυμένες ράμπες ή την απαίσια για όσους δεν βλέπουν σήμανση, όλα είναι εντάξει, αφού τα καταφέρνουμε. Δεν μπορεί να είναι και τόσο κακά τα πράγματα, η πόλη λειτουργεί. Ο κόσμος κυκλοφορεί, άρα είναι καλά οι γύρω μας.

Έτσι, δεν μπαίνουμε στον κόπο να σκεφτούμε ότι μάλλον βλέπουμε γύρω μας ανθρώπους που ανέχονται την κατάσταση ή μόνο ανθρώπους με γερά πνευμόνια που αντέχουν να εισπνέουν την παντοτινή τσιγαρίλα των καφέ, αρτιμελείς με λειτουργικά γόνατα που μπορούν να χοροπηδάνε ανάμεσα σε αμάξια και μηχανάκια και τέλεια λειτουργικούς που μπορούν να συνεννοηθούν με το ηλεκτρονικό εισιτήριο Athena Ticket και το μηχάνημα που το φτύνει, αν έχεις την υπομονή. Υπάρχουν, όμως, κι άλλοι. Δεν έχει πρόβλημα μια πόλη που δεν απευθύνεται σ' αυτούς;

Δοκιμάστε να διασχίσετε ένα πεζοδρόμιο με κλειστά μάτια στην Αθήνα. Θα πάρετε «σεξουαλική» αγκαλιά κάποιο δέντρο. Ή πάρτε μια βαλίτσα με ροδάκια και δείτε πόσες φορές θα «βρει» κάπου. Μετά, φανταστείτε ότι η μετακίνησή σας βασίζεται στη βαλίτσα και το αν τα ροδάκια της «βρίσκουν» κάπου. Έχω κάνει αυτό το πείραμα σε πολλές ολλανδικές πόλεις και η βαλίτσα δεν συνάντησε πουθενά εμπόδιο. Καθόλου περίεργο, στην Ολλανδία βλέπεις παντού ανθρώπους σε αμαξίδια να ζουν κανονικά τη ζωή τους (γιατί όχι;).

Δεν είναι ότι στην Αθήνα είμαστε οι τέλεια λειτουργικοί. Ίσως απλώς τους παριστάνουμε. Ή ίσως να είμαστε σήμερα και να μην είμαστε αύριο. Οι κακοί δρόμοι, τα καπνισμένα μπαρ, τα σκαλιά-παγίδες υπάρχουν επειδή είμαστε ανίκανοι να φανταστούμε την πόλη μας ως μια πόλη για όλους. Ταυτόχρονα, φανταζόμαστε ότι οι άνθρωποι γύρω μας είναι μια χαρά, βλέπουν, περπατάνε καλά, έχουν πνευμόνια που αντέχουν από σκόνη και δακρυγόνα μέχρι καπνό από θαμώνες-φουγάρα, δεν γλιστράνε, έχουν γερά πόδια, δεν μπερδεύονται στα μέσα μαζικής μεταφοράς και, οk, αν γίνει κάτι θα τα καταφέρουν. Αυτό δεν ισχύει. Χτίζουμε έναν κόσμο με σκάλες, τρύπια κράσπεδα, γλιστερές πλάκες παντού, σκοτάδι και απαίσια μέσα μαζικής μεταφοράς και αποκλείουμε όσους δεν μπορούν να τα βάλουν με το σύμπαν των, υποτίθεται, τέλεια λειτουργικών. Η Αθήνα, μια πόλη που δεν περιλαμβάνει όσους είναι αλλιώς, έχει ηθικό πρόβλημα.


Συζητώντας με αφορμή τις εκλογές για το πώς θέλουμε να είναι η πόλη μας, καλό θα ήταν να μη συζητάμε σαν τίποτα άτρωτοι, τέλειοι και υγιείς. Δεν έχει πρόβλημα ο άνθρωπος που τον πειράζει το τσιγάρο στο μπαρ ούτε ο τυφλός που δεν μπορεί να περάσει τον δρόμο επειδή οι πλάκες που τον καθοδηγούν έχουν στη μέση δέντρο. Πρόβλημα έχουν όσοι νομίζουν ότι αυτά δεν τους αφορούν, ότι δεν είναι το βασικό μας θέμα τώρα.

 

Στήλες
3

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Η σκλήρυνση κατά πλάκας μας περιορίζει, αλλά δεν μας καθιστά ανίκανους»

Υγεία & Σώμα / «Η σκλήρυνση κατά πλάκας μας περιορίζει, αλλά δεν μας καθιστά ανίκανους»

Τρεις ασθενείς από τον Σύλλογο Ατόμων με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας σπάνε το ταμπού και μιλούν ελεύθερα για μια δύσκολη και σε μεγάλο βαθμό ακόμα ανεξερεύνητη πάθηση
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

2 σχόλια
Δεν βλέπεις συχνά ανθρώπους με αναπηρία στην Αθήνα και σε μεγάλες πόλεις γιατί το να κυκλοφορήσουν είναι ένας Γολγοθάς, οπότε προτιμούν να κάτσουν σπίτι τους.Δυστυχώς η κατάσταση στην Ελλάδα είναι τραγική όσον αφορά αυτό το κομμάτι και όσοι είμαστε μετανάστες ή όσοι έχουν ταξιδέψει εξωτερικό και έχουν παρατηρήσει κάποια πράγματα, καταλαβαίνουν ακόμα περισσότερο πόσο πίσω είμαστε και πόσο δεν σεβόμαστε τους συνανθρώπους μας.Είναι τόσο απλό να διευκολύνουμε την ζωή των συνανθρώπων μας, αλλά ως λαός αντί να κάνουμε την ζωή μας εύκολη, την κάνουμε δυσκολότερη.
Αναφορικά με την κατάσταση του οδοστρώματος και των πεζοδρομιών, τρεις είναι κατά τη γνώμη μου οι πιο σημαντικοί παράγοντες που σχετίζονται:Ο ένας είναι τα έργα υποδομής. Όσο κι αν ακούγεται παράξενο. Και θα εξηγηθώ: οποιαδήποτε στιγμή και χωρίς καμία προειδοποίηση εμφανίζεται ένα βανάκι από κάποια υπηρεσία (δεή, οτέ, βόνταφον, αέριο, ευδάπ κτλ.). Αρχίζουν σκάβουν τον δρόμο, το πεζοδρόμιο, τα πλακάκια, την είσοδο της πολυκατοικίας, ξηλώνουν, δημιουργούν μπάζα κτλ. Αφότου τελειώσουν το "έργο" κλείνουν τις τρύπες. Το κλείσιμο γίνεται συνήθως στα γρήγορα και όπως-όπως. Αποτέλεσμα: στο δρόμο, βαθουλώματα ή λοφάκι (πχ. η γουίντ τον τελευταίο καιρό, επειδή εγκαθιστά οπτικές ίνες έχει γεμίσει τους δρόμους με χιλιόμετρα από μία δολοφονική "ράγα" μπετόν, κίνδυνο θάνατο για τους ποδηλάτες). Στα πεζοδρόμια εγκαθίστανται πλάκες άλλου τύπου, άλλοτε χαμηλότερες ή υψηλότερες. Και η "καλύτερη" δουλειά να γίνει, μετά από λίγο καιρό η πλάκα υποχωρεί ή σπάζει και γεμίζει νερά από κάτω. Στο κάτω κάτω της γραφής, ποιος θα νοιστεί; Σε γενικές γραμμές οποιοσδήποτε του έρθει τρυπάει τον δρόμο και το πεζοδρόμιο. Συνήθως επικαλούνται επείγουσα ανάγκη και μερικές φορές ισχύει. Αλλά ποιος μπορεί να ελέγξει ότι το συγκεκριμένο έργο δεν είναι απλά μια συμφέρουσα εργολαβία για να γεμίσουν τις τσέπες τους μερικοί νοματαίοι; Το πιο τραγικό είναι, μερικές φορές μόλις έχει στρωθεί νέα άσφαλτος ή έχει κατασκευαστεί ένα νέο πεζοδρόμιο και τα χαίρεσαι, να'σου εμφανίζονται οι εργάτες των υπηρεσιών και τα "κανονικοποιούν" μέχρι να πεις κύμινο.Ο δεύτερος είναι τα καγκελάκια και τα κολονάκια. Δεκάδες κάγκελα και κολονάκια κάθε τύπου στα πεζοδρόμια. Στις γωνίες μπορεί να πέσεις μέχρι και σε πέντε διαφορετικά εμπόδια. Πολλά είναι τοποθετημένα με τρόπο που καθίστανται αόρατα. Ακόμα και στην περίπτωση που θα αφαιρεθούν πολλές φορές μένει κάποιο υπόλειμμα (πχ. η βάση της κολόνας, ένα δυο εκατοστά, ίσα ίσα για να σκοντάψεις και να φας την τούμπα). Οποιοσδήποτε θέλει καρφώνει κι ένα εμπόδιο. Φυσικά, σε ορισμένες περιπτώσεις τα εμπόδια καθίστανται απαραίτητα καθώς οι οδηγοί θα παρκάρουν οπουδήποτε είναι δυνατόν (και τα κολονάκι είναι ο μόνος τρόπος να τους σταματήσεις).Ο τρίτος είναι η ιδιωτική πρωτοβουλία. Ο κάθε ένας που έχει μια περιουσία με πεζοδρόμιο μπροστά, θα βάλει ζαρντινιέρα, γλάστρα, κολονάκι. Πολλές φορές για προφύλαξη, γιατί όπως είπαμε αν δεν τα βάλουν οι οδηγοί θα παρκάρουν μέχρι την είσοδο του σπιτιού. Επίσης όταν φτιάχνουν τα σπίτια τους. Όλη η οικοδομική δουλειά που θα γίνει έξω θα αφήσει καταστροφή. Τα πεζοδρόμια και οι δρόμοι γίνονται αυτοσχέδιες δεξαμενές για να ανακατευτούν τα τσιμέντα. Δέκα τόνοι φορτηγό θα πατήσει πάνω στο πεζοδρόμιο για να βολευτεί μέχρι να ραγίσουν και να βουλιάξουν οι πλάκες. Τελειώνοντας, στην κατηφόρα του δρόμου, εκεί που καταλήγουν τα νερά, τα τσιμέντα θα έχουν φτιάξει ένα βουναλάκι που θα μείνει για χρόνια μέχρι να το σκάψει ο καιρός ή τα λάστιχα των αυτοκινήτων.Έτσι η κατάσταση διαιωνίζεται. Οι άνθρωποι λένε, κανείς δεν νοιάζεται, γιατί να νοιαστώ εγώ. Ο δήμος λέει, οι άνθρωποι δεν νοιάζονται, γιατί να νοιαστώ εγώ. Οι εργολάβοι λένε, αφού οι κάτοικοι και ο δήμος δεν νοιάζονται, γιατί να νοιαστούμε εμείς. Οι εργάτες βιάζονται να τελειώσουν να πάνε σπίτια τους. Ο πεζός (και δει όσοι έχουν κινητικά ή άλλου τύπου προβλήματα) δεν έχει κανένα δικαίωμα. Χάρη του κάνουν που τον αφήνουν να περάσει (εκτός και αν κάποιος αποφασίσει να παρκάρει το αυτοκίνητο του και κόψει εντελώς την πρόσβαση).Είναι θέμα κουλτούρας. Οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της πόλης αυτής δεν την αγαπούν, δεν τους ενδιαφέρει σαν τόπος. Την χρησιμοποιούν απλά σαν κοινόχρηστο είδος όσο μπορούν, και με την πρώτη ευκαιρία εξαφανίζονται για τα χωριά και τις διακοπές και γι όπου αλλού. Γι' αυτό στις αργίες γίνεται πόλη φάντασμα. Ο δημόσιος χώρος, οτιδήποτε είναι έξω από το σπίτι μας (και δεν το βλέπουμε) λογίζεται σαν απόπατος.
Συμφωνώ με όλα αυτά. Και δεν είναι Αθηναικό φαινόμενο. Είναι σε όλη τη χώρα. Από πόλεις μέχρι χωριά. Κανένας σχεδιασμός και έλεγχος. Στις γειτονιές, εκτός από κεντρικούς δρόμους, στην ουσία δεν υπάρχουν πεζοδρόμια, πόσο μάλλον για αμεα. Οι περισσότεροι περπατάμε στο δρόμο στην άσφαλτο, δίπλα στα παρκαρισμένα. Δε θα το δείτε πουθενά αλλού στην Ευρώπη. Όχι μόνο στις βόρειες χώρες. Παρτε παράδειγμα την Ισπανία και την Πορτογαλία που δεν είναι πιο πλούσιες από εμάς. Ο δημόσιος χώρος τους είναι υποδειγματικός. Το ελληνικό δημόσιο είναι η αιτία όλων των κακών στη χώρα μας. Απ την καθημερινότητα μεχρι την οικονομία.