Αναφορικά με την κατάσταση του οδοστρώματος και των πεζοδρομιών, τρεις είναι κατά τη γνώμη μου οι πιο σημαντικοί παράγοντες που σχετίζονται:Ο ένας είναι τα έργα υποδομής. Όσο κι αν ακούγεται παράξενο. Και θα εξηγηθώ: οποιαδήποτε στιγμή και χωρίς καμία προειδοποίηση εμφανίζεται ένα βανάκι από κάποια υπηρεσία (δεή, οτέ, βόνταφον, αέριο, ευδάπ κτλ.). Αρχίζουν σκάβουν τον δρόμο, το πεζοδρόμιο, τα πλακάκια, την είσοδο της πολυκατοικίας, ξηλώνουν, δημιουργούν μπάζα κτλ. Αφότου τελειώσουν το "έργο" κλείνουν τις τρύπες. Το κλείσιμο γίνεται συνήθως στα γρήγορα και όπως-όπως. Αποτέλεσμα: στο δρόμο, βαθουλώματα ή λοφάκι (πχ. η γουίντ τον τελευταίο καιρό, επειδή εγκαθιστά οπτικές ίνες έχει γεμίσει τους δρόμους με χιλιόμετρα από μία δολοφονική "ράγα" μπετόν, κίνδυνο θάνατο για τους ποδηλάτες). Στα πεζοδρόμια εγκαθίστανται πλάκες άλλου τύπου, άλλοτε χαμηλότερες ή υψηλότερες. Και η "καλύτερη" δουλειά να γίνει, μετά από λίγο καιρό η πλάκα υποχωρεί ή σπάζει και γεμίζει νερά από κάτω. Στο κάτω κάτω της γραφής, ποιος θα νοιστεί; Σε γενικές γραμμές οποιοσδήποτε του έρθει τρυπάει τον δρόμο και το πεζοδρόμιο. Συνήθως επικαλούνται επείγουσα ανάγκη και μερικές φορές ισχύει. Αλλά ποιος μπορεί να ελέγξει ότι το συγκεκριμένο έργο δεν είναι απλά μια συμφέρουσα εργολαβία για να γεμίσουν τις τσέπες τους μερικοί νοματαίοι; Το πιο τραγικό είναι, μερικές φορές μόλις έχει στρωθεί νέα άσφαλτος ή έχει κατασκευαστεί ένα νέο πεζοδρόμιο και τα χαίρεσαι, να'σου εμφανίζονται οι εργάτες των υπηρεσιών και τα "κανονικοποιούν" μέχρι να πεις κύμινο.Ο δεύτερος είναι τα καγκελάκια και τα κολονάκια. Δεκάδες κάγκελα και κολονάκια κάθε τύπου στα πεζοδρόμια. Στις γωνίες μπορεί να πέσεις μέχρι και σε πέντε διαφορετικά εμπόδια. Πολλά είναι τοποθετημένα με τρόπο που καθίστανται αόρατα. Ακόμα και στην περίπτωση που θα αφαιρεθούν πολλές φορές μένει κάποιο υπόλειμμα (πχ. η βάση της κολόνας, ένα δυο εκατοστά, ίσα ίσα για να σκοντάψεις και να φας την τούμπα). Οποιοσδήποτε θέλει καρφώνει κι ένα εμπόδιο. Φυσικά, σε ορισμένες περιπτώσεις τα εμπόδια καθίστανται απαραίτητα καθώς οι οδηγοί θα παρκάρουν οπουδήποτε είναι δυνατόν (και τα κολονάκι είναι ο μόνος τρόπος να τους σταματήσεις).Ο τρίτος είναι η ιδιωτική πρωτοβουλία. Ο κάθε ένας που έχει μια περιουσία με πεζοδρόμιο μπροστά, θα βάλει ζαρντινιέρα, γλάστρα, κολονάκι. Πολλές φορές για προφύλαξη, γιατί όπως είπαμε αν δεν τα βάλουν οι οδηγοί θα παρκάρουν μέχρι την είσοδο του σπιτιού. Επίσης όταν φτιάχνουν τα σπίτια τους. Όλη η οικοδομική δουλειά που θα γίνει έξω θα αφήσει καταστροφή. Τα πεζοδρόμια και οι δρόμοι γίνονται αυτοσχέδιες δεξαμενές για να ανακατευτούν τα τσιμέντα. Δέκα τόνοι φορτηγό θα πατήσει πάνω στο πεζοδρόμιο για να βολευτεί μέχρι να ραγίσουν και να βουλιάξουν οι πλάκες. Τελειώνοντας, στην κατηφόρα του δρόμου, εκεί που καταλήγουν τα νερά, τα τσιμέντα θα έχουν φτιάξει ένα βουναλάκι που θα μείνει για χρόνια μέχρι να το σκάψει ο καιρός ή τα λάστιχα των αυτοκινήτων.Έτσι η κατάσταση διαιωνίζεται. Οι άνθρωποι λένε, κανείς δεν νοιάζεται, γιατί να νοιαστώ εγώ. Ο δήμος λέει, οι άνθρωποι δεν νοιάζονται, γιατί να νοιαστώ εγώ. Οι εργολάβοι λένε, αφού οι κάτοικοι και ο δήμος δεν νοιάζονται, γιατί να νοιαστούμε εμείς. Οι εργάτες βιάζονται να τελειώσουν να πάνε σπίτια τους. Ο πεζός (και δει όσοι έχουν κινητικά ή άλλου τύπου προβλήματα) δεν έχει κανένα δικαίωμα. Χάρη του κάνουν που τον αφήνουν να περάσει (εκτός και αν κάποιος αποφασίσει να παρκάρει το αυτοκίνητο του και κόψει εντελώς την πρόσβαση).Είναι θέμα κουλτούρας. Οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της πόλης αυτής δεν την αγαπούν, δεν τους ενδιαφέρει σαν τόπος. Την χρησιμοποιούν απλά σαν κοινόχρηστο είδος όσο μπορούν, και με την πρώτη ευκαιρία εξαφανίζονται για τα χωριά και τις διακοπές και γι όπου αλλού. Γι' αυτό στις αργίες γίνεται πόλη φάντασμα. Ο δημόσιος χώρος, οτιδήποτε είναι έξω από το σπίτι μας (και δεν το βλέπουμε) λογίζεται σαν απόπατος.
