Θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα μέσα σ' ένα γυμναστήριο. Δεν είχα καμία σχέση με τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου.
Το πρόγραμμά μου είναι μονότονο, κάθε μέρα τα ίδια. Ξεκινάει στις 7 το πρωί. Πρώτο γεύμα, γυμναστήριο, πρωινή προπόνηση, μεσημεριανό, ύπνος, απογευματινή προπόνηση, μασάζ, τακτική με τον προπονητή μου, ξεκούραση, βραδινό γεύμα, στο κρεβάτι νωρίς. Ελεύθερο χρόνο έχω μόνο το βράδυ, μια δυο ώρες πριν κοιμηθώ.
Θα ήθελα να είμαι λίγο πιο ελεύθερος, να ξυπνάω και να μην έχω να κάνω για μια βδομάδα τίποτα, να είμαι χαλαρός. Να μην προσέχω τι θα φάω, να μην κοιτάζω συνέχεια το ρολόι μου. Ακόμα και μετά τους αγώνες, που έχω μια σχετική ελευθερία, δεν μπορώ να ξεφεύγω.
Έμαθα να ζω με την κούραση και τον πόνο. Να υπερβαίνω συνεχώς τα όριά μου, να φτάνω στο κόκκινο συνεχώς. Στον πρωταθλητισμό αυτό είναι το πιο δύσκολο: το ότι πρέπει να ξεπερνάς συνεχώς τα όριά σου.
Αυτά που κάνουν οι άνθρωποι της ηλικίας μου όμως δεν μου λένε και πολλά πράγματα. Οι στιγμές που βιώνω πάνω στο ρινγκ είναι μοναδικές, το ίδιο και οι εμπειρίες που έχω από πολύ μικρός, το να ταξιδεύω σε ξένες χώρες - όλα αυτά δεν θα τα άλλαζα με τίποτα· τα προτιμώ από κάτι συνηθισμένο.
Η ζωή του πρωταθλητή έχει πολλά κοινά με του μοναχού. Ο μοναχός θέλει να σώσει την ψυχή του, εγώ θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος.
Το μάι τάι είναι το πιο δύσκολο άθλημα απ' τις πολεμικές τέχνες. Χρησιμοποιείς ό,τι έχεις πάνω σου, χέρια, πόδια, γόνατα, αγκώνες, κεφάλι, τα πάντα· τα κάνεις εργαλεία και γίνεσαι στην κυριολεξία πολεμική μηχανή. Στα δικά μου τα μάτια είναι όμορφο, κι ας είναι για πολύ λίγους.
Ήμουν για χρόνια πρωταθλητής Ελλάδας, και πέρσι κατάφερα και πήρα και παγκόσμιο τίτλο. Είμαι ο μοναδικός παγκόσμιος πρωταθλητής του μάι τάι στην Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο αυτό.
Η οικογένειά μου με στηρίζει, παρ' όλες τις αντιρρήσεις τους. Η μητέρα μου δεν μπορεί να συνηθίσει να με βλέπει να χτυπιέμαι πάνω στο ρινγκ, της είναι αδύνατον. Ακόμα και τώρα είναι αντίθετη με αυτό που κάνω. Δεν το βλέπει σαν δουλειά, το βλέπει σαν μητέρα. Την κατανοώ. Ο πατέρας μου το βλέπει λίγο πιο ψύχραιμα αλλά αισθάνομαι ότι δεν του αρέσει - δεν τον ενδιαφέρει που κατάφερα να βγάζω χρήματα. Μάλλον δεν θα αλλάξει ποτέ η γωνία που το βλέπουν.
Όταν σταματήσω τον αθλητισμό, θα ήθελα να κάνω πράγματα που δεν μπορώ τώρα, να πάψω να είμαι ο ξενέρωτος της παρέας. Θα κάνω όλα όσα μού αρέσουν και στερούμαι από ανάγκη: δεν μπορώ να παίξω ποδόσφαιρο για να μην τραυματίσω τα πόδια μου, δεν μπορώ να κάνω snowboard για να μην γυρίσει το γόνατό μου. Θα ήθελα να πάω να παίξω με τους φίλους μου.
Πάνω στο ρινγκ δεν σκέφτομαι και πολλά πράγματα. Γίνονται όλα τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς. Περνάνε κάποιες σκέψεις απ' το μυαλό μου -κυρίως όταν πονάω. Ακούω μια φωνή μέσα μου να λέει «προσπάθησε να κρύψεις το συναίσθημα του πόνου»· όταν είμαι κουρασμένος μού λέει «συνέχισε», όταν δεν έχω ανάσα με βοηθάει να τη βρω.
Το να χτυπάω τον αντίπαλο είναι μέρος της δουλειάς μου. Ακούγεται κάπως ωμό, αλλά είναι η φύση του αθλήματος. Το βλέπω σαν άθλημα, το ίδιο κι όσοι πληρώνουν εισιτήριο κι έρχονται να το δουν. Αυτό που προσπαθώ είναι να βρω κενό να τον χτυπήσω και να μην πέσω πάνω στις άμυνες, να πάρω κάποιο σημείο.
Όταν αγωνίζομαι, παίρνω δύναμη από κάποιους ανθρώπους που είναι κοντά μου. Το δύσκολο κομμάτι του αθλητή είναι πριν βγει. Εκεί μου δίνουν θάρρος οι δικοί μου άνθρωποι, που ξέρουν τι έχω περάσει: ο προπονητής μου, η κοπέλα μου, οι γονείς μου, ο Θεός. Στα αποδυτήρια, που είμαι μόνος, προσεύχομαι να μου δώσει ο Θεός δύναμη να αντέξω. Περισσότερο όμως -όσο κι αν σου φανεί περίεργο- παρακαλάω να μη χτυπήσει ο αντίπαλός μου. Παρ' όλο που είναι ένα σκληρό άθλημα, δεν έχω ζητήσει δύναμη να ανέβω να τον χτυπήσω. Ποτέ.
Επιτυχία σημαίνει να ανταμείβονται οι κόποι που έχω κάνει στην προπόνηση. Ο αγώνας στο ρινγκ είναι τρεις γύροι συν 5-10 λεπτά, πίσω απ' αυτό όμως κρύβονται πόνος, ιδρώτας, δυο τρεις μήνες θυσιών, στερήσεων. Να νιώθω ότι οι τρεις μήνες προετοιμασίας δεν πήγαν χαμένοι - αυτό είναι επιτυχία.
Από την ήττα μπορείς να μάθεις πράγματα. Έχω χάσει αγώνες και έχω μάθει πολλά. Ο αγώνας με έμαθε να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες. Όταν είσαι στο ρινγκ δεν έχεις επιλογή, πρέπει να ξεπεράσεις τη δυσκολία και να πας μπροστά, είσαι μόνο εσύ και ο αντίπαλος. Αυτό το χρησιμοποιώ και στη ζωή μου - τις δυσκολίες τις βλέπω σαν αντίπαλο και προσπαθώ να τις παλέψω.
Οι 9 στους 10 ξένους αθλητές παίρνουν ουσίες, έχω δει εικοσάχρονα «καμένα» απ' τα χάπια και τις ενέσεις. Οι έλληνες αθλητές δεν το κάνουν τόσο πολύ όσο οι ξένοι. Όλοι το κάνουν όμως.
Τον περιμένω πώς και πώς αυτόν τον αγώνα. Είναι Ελλάδα-Τουρκία, δεν τον βλέπουμε σαν αγώνα kick-box και μάι τάι, κακά τα ψέματα. Υπάρχει η πίεση από τον κόσμο και η δημοσιότητα στα κανάλια, που μας επηρεάζουν αρκετά. Θα δώσουμε το 100% των δυνατοτήτων μας, θα τα δώσουμε όλα.
Είμαι ο μόνος αθλητής στην Ελλάδα που έχει δικό του τραγούδι. Ο Υποχθόνιος κι ο Τσάκι Τσαν έγραψαν ένα κομμάτι μόνο για μένα, νομίζω ότι είναι αρκετά πρωτοποριακό. Μιλάει για το όνομά μου, Stam The Showman. Κάποιος μού κόλλησε το παρατσούκλι εξαιτίας του τρόπου που βγαίνω κάθε φορά στο ρινγκ. Τι λέει; «Βγαίνει ο Showman στο καναβάτσο / το όνομά του είναι Stam / δεν πα' να 'σαι απ' την Τουρκία ή την Ταϊβάν / θα σε βγάλει νοκ άουτ μπαμ μπαμ». Μου έκανε εντύπωση που σε μια πρόσφατη συναυλία τους με 2000 άτομα οι περισσότεροι ήξεραν το κομμάτι. Είναι εντυπωσιακό, γιατί δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα σε δίσκο!
Μου αρέσει η Αθήνα το βράδυ. Δεν μου αρέσει η φασαρία της ημέρας, το καυσαέριο. Θέλω να παίρνω το αυτοκίνητό μου και να φεύγω, να γυρνάω στους άδειους δρόμους. Επειδή ταξιδεύω συχνά, δεν μπορώ να μείνω για πολύ μακριά από την Αθήνα, μου λείπει. Πιο πολύ μού λείπει η ζωή της, η ενέργειά της. Είναι μια πόλη που, ακόμα κι αν δεν βλέπεις κανέναν στο δρόμο, βγάζει ζωή. Αυτό δεν το βλέπω στις περισσότερες ξένες πόλεις που έχω πάει.
Τι με ενοχλεί; Η πίεση και ένταση που βγάζουν οι άνθρωποι, το άγχος, το ότι όλοι είναι συνέχεια έτοιμοι να αρπαχτούν. Βγάζω alarm να παρκάρω και ξαφνικά χτυπάνε την κόρνα, δεν έχουν υπομονή. Δεν μου αρέσει που βλέπω αυτήν την έκφραση στα πρόσωπά τους, που δεν βλέπω χαρούμενους ανθρώπους. Δεν μου αρέσει επίσης που είναι αχάριστοι και ξεχνάνε εύκολα, που είναι περισσότερο άδικοι απ' όσο πρέπει. Η εθνική έφερε το κύπελλο στο ποδόσφαιρο και όλοι πανηγύριζαν. Τώρα που έχασαν απ' τους Τούρκους τα ξέχασαν όλα. Απ' την άλλη, είναι καλό που είναι εκφραστικοί στις χαρές τους και λειτουργούν συναισθηματικά. Κερδίζει η ομάδα τους και βγαίνουν στους δρόμους. Σε αγκαλιάζουν λες και σε ξέρουν. Είναι τρελοί.
Το βράδυ πριν κοιμηθώ σκέφτομαι τον αγώνα. Σκέφτομαι τη διαδικασία. Πολύ καιρό πριν, τον αγώνα τον φτιάχνω μέσα στο μυαλό μου - μπορεί και ένα μήνα νωρίτερα. Φτιάχνω τα πάντα, πώς θα μπω στα αποδυτήρια, τι θα κολλήσω στον τοίχο - πάντα βάζω μία μικρή εικόνα της Παναγίας και κάποια προσωπικά πράγματα σε μία γωνία. Είναι το γούρι μου, πράγματα αγαπημένων προσώπων και φίλων που έχουν μια θετική αύρα. Τις περισσότερες στιγμές τις ζω από πριν στον ύπνο μου.
σχόλια