NEO VIDCAST

Πάολο Κολόμπο

Πάολο Κολόμπο Facebook Twitter
Φωτο: Σπύρος Στάβερης για τη LifO
0

Γεννήθηκα στο Τορίνο της Ιταλίας στις 25 Μαΐου του 1949. Έμεινα εκεί 10 χρόνια και ύστερα μπήκα οικότροφος σ’ ένα σχολείο στη γερμανόφωνη Ελβετία, όπου έμεινα μέχρι τα 18. Ο πατέρας μου είχε ένα κατάστημα με υφάσματα και όταν ήμουν 11 χρεοκόπησε. Ύστερα δούλευε στο τμήμα επικοινωνίας μιας εταιρείας σχεδιασμού αυτοκινήτων και πέθανε όταν ήμουν 18. Η μητέρα μου, που τώρα είναι 90, παντρεύτηκε έναν Ελβετό και μένει στη Γενεύη. Καπνίζει, κάνει ταξίδια μόνη της και είναι σε τέλεια φόρμα.

Τέλειωσα το σχολείο και πήγα στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης, όπου σπούδασα γλώσσες. Ύστερα πήρα υποτροφία για τις ΗΠΑ, όπου σπούδασα έναν χρόνο στο Γέιλ κι έναν χρόνο στο Κολούμπια. Η αλήθεια είναι πως επιδίωξα να πάω στο Γέιλ γιατί η κοπέλα που αγαπούσα τότε νοσηλευόταν σε μια νευρολογική κλινική εκεί κοντά κι έπρεπε να βρω έναν τρόπο να είμαι δίπλα της. Αργότερα το έσκασε από την κλινική και την έψαχνα μάταια για πολλούς μήνες. Ύστερα έφυγα για τη Νέα Υόρκη και δεν την ξαναείδα, παρά 20 χρόνια αργότερα. Οι ΗΠΑ με κούρασαν αρκετά και η Ιταλία μου προκαλούσε ανάλογα συναισθήματα. Έτσι ήρθα στην Αθήνα, όπου έμεινα από το 1977 μέχρι το ’81.

Αισθάνομαι την Ελλάδα σαν την πατρίδα μου, την αγαπημένη μου χώρα. Είναι ένα υπέροχο μέρος. Όπως λέει ο Έλιοτ στα Τέσσερα Κουαρτέτα, «home is where you start from». Το μέρος απ’ όπου ξεκινάς δεν έχει σχέση με το μέρος όπου γεννιέσαι, είναι ο τόπος στον οποίο ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και νιώθεις ελεύθερος. Σε μένα όλα αυτά συνέβησαν εδώ, γι’ αυτό είμαι τόσο δεμένος με την Ελλάδα. Μου αρέσει ο πολιτισμός της, οι άνθρωποι, η μουσική, η ιστορία, η αισθητική. Οι Έλληνες είναι αναρχικοί. Όχι με την πολιτική έννοια, αλλά με την πολιτισμική. Είναι ελεύθεροι άνθρωποι. Έχουν ελεύθερο νου. Προέρχονται από μια βαθιά ιστορία κι έχουν δυνατές ρίζες.

Μέχρι τα 12-13 σιχαινόμουν το διάβασμα, μέχρι που μου τράβηξαν την προσοχή δύο βιβλία: το ένα ήταν του Πόε και το άλλο του Τολστόι. Έτσι άρχισε η σχέση μου με το διάβασμα.

Δεν πήγαινα πολύ σινεμά μικρός. Μία από τις ταινίες που με είχε εντυπωσιάσει ήταν το La Strada του Φελίνι, που είδα στο οικοτροφείο στα 12. Με είχαν εντυπωσιάσει η βία και η ανικανότητα του Ζαμπάνο να νιώσει την αγάπη της Τζελσομίνα.

Όταν ήμουν 12 χρόνων είχαμε στο οικοτροφείο μάθημα καλλιτεχνικών. Την πρώτη μέρα μπήκε ο δάσκαλος στην τάξη και μας είπε ν’ αγοράσουμε νερομπογιές, γκουάς, βούρτσες και χάρακα. Τη δεύτερη μέρα έκανε στον πίνακα ένα σχέδιο που έμοιαζε με την Παναγία και μας είπε να το χρωματίσουμε όπως θέλουμε. Την τρίτη μέρα το μάθημα διήρκεσε δυο ώρες. Ο δάσκαλος ήρθε κρατώντας ένα βιβλίο και μας διάβασε μερικές σειρές από τον Tόνιο Κρέγκερ του Τόμας Μαν. Μας είπε να ζωγραφίσουμε τη σκηνή που ο Tόνιο Κρέγκερ βλέπει το ζευγάρι να περπατάει στην παραλία. Εκείνη τη στιγμή ανοίχτηκε ένας ολόκληρος κόσμος μπροστά μου. Γι’ αυτό, κάθε φορά που κάποιος με ρωτάει πώς κατάλαβα ότι αγαπώ την τέχνη, απαντώ ότι δεν ευθύνεται κανένα βιβλίο και καμία ταινία, αλλά ένας δάσκαλος. Ο δάσκαλος αυτός έκανε μάθημα σε δύο τάξεις, που η καθεμιά είχε τρία παιδιά. Από αυτά τα έξι παιδιά εγώ έγινα επιμελητής, δύο έγιναν καλλιτέχνες, ο ένας εκδότης βιβλίων τέχνης και ο άλλος συλλέκτης.

Στην αρχή ξεκίνησα ως καλλιτέχνης. Στα 23 μου έκανα την πρώτη μου έκθεση στο Μιλάνο. Έχω εκθέσει έργα μου στη Νέα Υόρκη και σε πολλά ακόμα μέρη. Το 1978-79 και στην Αθήνα, με την Bernier. Κάπως έτσι γνώρισα τον Νίκο Μπάικα, με τον οποίο είμαστε πολύ καλοί φίλοι μέχρι σήμερα. Πιστεύω ότι είναι ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή καλλιτέχνες, ένας νοήμων άνθρωπος, εξαιρετικά φιλοσοφημένος.

Όταν ήρθα στην Ελλάδα ένιωθα πολύ μόνος. Είχα νοικιάσει ένα μικρό διαμέρισμα στο Κολωνάκι, με πολύ ωραία θέα, που το χρησιμοποιούσα και ως στούντιο. Ξυπνούσα το πρωί και μπορεί να δούλευα για 12 ώρες και στις 10 το βράδυ συνειδητοποιούσα ότι δεν είχα μιλήσει σε άνθρωπο. Ένας φίλος μού πρότεινε να γραφτώ σε μία σχολή μπαλέτου για να μη νιώθω μόνος. Δεν το είχα δοκιμάσει μέχρι τότε κι έτσι το έκανα. Ξεκίνησα, λοιπόν, τα μαθήματα, ερωτεύτηκα την Αμερικανίδα δασκάλα μου, την παντρεύτηκα κι εκείνη ήθελε να γυρίσουμε στο Σικάγο. Δυστυχώς, κάτι που με θέα τον Παρθενώνα μοιάζει ρομαντικό δεν είναι το ίδιο με θέα το Sears Τower, κι έτσι χωρίσαμε.

Στο Σικάγο παντρεύτηκα πάλι και ήταν το 1986 που σταμάτησα να εργάζομαι ως καλλιτέχνης και ξεκίνησα να κάνω διαφορετικά πράγματα. Έμεινα 4 χρόνια στη Φιλαδέλφεια και ύστερα πήγα στη Γενεύη, όπου για 11 χρόνια ήμουν διευθυντής στο Centre d’ Art Contemporain. Μετά από αυτό έκανα το 1999 την Μπιενάλε της Κωνσταντινούπολης και στη συνέχεια προσλήφθηκα ως καλλιτεχνικός σύμβουλος στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Κωνσταντινούπολης, όπου δουλεύω μέχρι και σήμερα.

Μου αρέσει πολύ ο κινηματογράφος και γι’ αυτό προσπαθώ πάντα στις ομαδικές εκθέσεις να εισάγω πολιτισμικό υλικό που να έχει μεγαλύτερη ανταπόκριση ως θεματική για την έκθεση. Έτσι, στην έκθεση «Faces» που παρουσιάζεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, η ταινία του Κασσαβέτη, που αγαπώ πολύ, λειτούργησε ως πόλος έλξης για όσους δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τη σύγχρονη τέχνη, ίσως επειδή δεν έχουν τα «κλειδιά» για να κατανοήσουν τον σκοπό της. Το Faces είναι μια ταινία για την αποξένωση και τις δυσκολίες στις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών, είναι μια ταινία για το πρόσωπο από την εποχή του θεάτρου, τότε που λειτουργούσε ως εργαλείο για να κρύψεις τα συναισθήματά σου και όχι να τα εκδηλώσεις. Έτσι, σκέφτηκα να κάνω μια έκθεση που να έχει ως θεματική τον ρόλο της μάσκας και να μεταφέρει το συναισθηματικό φορτίο της ταινίας στην τέχνη, του παρελθόντος και του παρόντος.

Στην έκθεση αυτή παρουσιάζεται ένα αγαπημένο μου έργο, το βίντεο του Λουκά Σαμαρά με τίτλο self. Πρώτη φορά είδα το βίντεο αυτό στην Αθήνα, και συγκεκριμένα στην Bernier το 1978, όπου παρουσίαζα κι εγώ κάτι. Ως επιμελητής, πλέον, όπου και να κάνω έκθεση, από τη Γενεύη μέχρι την Κωνσταντινούπολη, προσπαθώ πάντα να δείχνω αυτό το βίντεο του Σαμαρά. Είναι ένα εκπληκτικό έργο, ο τρόπος που έχει μονταριστεί κι επεξεργαστεί μουσικά το κάνει να αποτελεί ένα αριστούργημα. Είναι σαν να έχει αφήγηση, χωρίς να υπάρχει στην ουσία αφήγηση. Πραγματικά, όποτε μου δίνεται ευκαιρία, δείχνω αυτό το βίντεο, κι έχει καταλήξει αστείο να τον ρωτάω πάντα «μπορώ να δείξω το self;» και αυτός να μου απαντάει «ναι, μπορείς».

Όταν δεν δουλεύω πάω στο σούπερ μάρκετ, μαγειρεύω, κάνω μπουγάδα και οτιδήποτε μπορεί να κάνει κανείς στο σπίτι του. Διαβάζω, ακούω μουσική. Η μουσική μου αρέσει πολύ. Έχω μία πολύ καλή φίλη, την Καίτη Κουλιά, που είναι επίσης εκπληκτική μουσικός. Είναι από την Κάλυμνο και τραγουδάει νησιώτικα μαζί με μερικούς άλλους μουσικούς από την Κρήτη. Την είχα καλέσει στην Μπιενάλε της Θεσσαλονίκης να τραγουδήσει μαζί με τον Σόλωνα Λέκκα, ο οποίος, κατά τη γνώμη μου, είναι μία από τις μουσικές ιδιοφυΐες που υπάρχουν στον χώρο. Μου αρέσουν επίσης οι Ιμάμ Μπαϊλντί, τους οποίους και παρακολούθησα τις προάλλες στο Μπενάκη.

Οι Αθηναίοι
0

NEO VIDCAST

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Θέατρο / Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Παραμένει μέχρι σήμερα μία από τις ομορφότερες γυναίκες που πέρασαν από το ελληνικό θέατρο και το σινεμά. Από νωρίς επέλεξε να ζει και έξω από το θεατρικό συνάφι. «Δεν μπορώ να ξυπνάω κάθε πρωί και να αναρωτιέμαι τι θα παίξω ή που θα παίξω» δηλώνει ενώ θεωρεί τη μοναχικότητα πηγή δημιουργικότητας. Η Ελένη Ερήμου αφηγείται τη ζωή της στη LifO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Οι Αθηναίοι / Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Ξεκίνησε από τα καλλιστεία, για μία ψήφο δεν στέφθηκε Μις Κόσμος, έπαιξε δίπλα στον Κουν, υπήρξε μούσα του Τάκη Κανελλόπουλου, αλλά κυρίως του Ανδρέα Βουτσινά. Στα 92 της ακόμα οδηγεί και παρακολουθεί θέατρο, ελπίζοντας πάντα να βρει καλά στοιχεία, ακόμα και σε κακές παραστάσεις.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Ζιώγαλας

Μουσική / Νίκος Ζιώγαλας: «Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα τα φέρει η ζωή, να είσαι ευγενικός, να παλεύεις για την καλοσύνη»

Aπό πολύ νωρίς, η μουσική τον χτύπησε στο δόξα πατρί, μπήκε σε αυτό το τριπ και δεν βγήκε ποτέ. «Σαν star του σινεμά», «Πάρε με απόψε πάρε με», «Βασιλική», «Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα», «Πέρασε η μπόρα» και για πολλά ακόμα τραγούδια ευθύνεται ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός που σήμερα αφηγείται τη ζωή του στη LifO
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Οι Αθηναίοι / O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθηνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

ADM 2025: The Urban Issue / Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

Γεννήθηκε στο Χαλάνδρι, ζει στον Λυκαβηττό. Από την απόρριψη του κατεστημένου και την πίστη στη χωρική εμπειρία έως τις προκλήσεις της Αθήνας και το μέλλον των νέων δημιουργών, ο διακεκριμένος αρχιτέκτονας μιλά με πάθος για την ουσία, τις ευκαιρίες και τις πληγές της σύγχρονης πόλης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Οι Αθηναίοι / Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Από τις ανασκαφές στην Επίδαυρο και τη Νάξο, ο ομότιμος καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας αφηγείται μια ζωή αφιερωμένη στην ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Και όπως λέει, το πιο πολύτιμο εύρημα δεν ήταν αρχαιολογικό – ήταν η γυναίκα του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Fotis Benardo: «Εξάγουμε πολιτισμό, αλλά στην Ελλάδα δεν μας το αναγνωρίζουν»

Μουσική / Fotis Benardo: «Κανένα ΑΙ δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθω, ούτε αυτά που έχω περάσει»

Είναι ο ντράμερ των Nightfall. Έκανε τη μουσική όχημα για τα ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοιράστηκε τη σκηνή με θρύλους της μουσικής όπως οι Black Sabbath, οι Iron Maiden οι Kiss και οι Motorhead. Πιστεύει πολύ στη νέα μουσική σκηνή της Ελλάδας και ότι ο άνθρωπος θέλει άνθρωπο και όχι ΑΙ. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόυς Ευείδη

Οι Αθηναίοι / Τζόυς Ευείδη: «Φαίνομαι πολύ κουλ; Μπα, ρόλος είναι»

Αν της είχαν κάνει στο θέατρο όσες επαγγελματικές προτάσεις είχε ως σερβιτόρα, θα ήταν η Βουγιουκλάκη – όπως λέει. Κι αν και συχνά αυτολογοκρίνεται, δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είναι μια αγαπητή κωμική ηθοποιός, που κάποτε ήθελε να παίξει δραματικούς ρόλους. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Για τις Αρχές ήταν «τρομοκράτης» και «αρχηγός» της 17Ν, ενώ για την Αριστερά «προβοκάτορας». Σήμερα δηλώνει αντιστασιακός εκ φύσεως και πιστεύει ότι η «Ελευθεροτυπία» της δικής του εποχής δεν μπορεί να ξαναβγεί. Ο θρυλικός δημοσιογράφος αφηγείται την πολυτάραχη ζωή του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ