Μήπως τελικά η γενιά του πανκ που επιθυμούσε να απαλλάξει τη σύγχρονη μουσική και κουλτούρα από το πλαδαρό δεινοσαυρικό ροκ και την χίπικη υποκρισία, απεδείχθη πιο ευάλωτη στα εγκόσμια από τις προηγούμενες; Είναι μεγάλη πλέον η λίστα των εκπρόσωπων της που έφυγαν για πάντα και συναγωνίζεται αυτή των αείμνηστων ροκ σταρ της παλιάς φρουράς.
Ο Pete Shelley, η φωνή (η κραυγή λαχτάρας μάλλον) και η ψυχή και η κινητήρια δημιουργική δύναμη – ειδικά από τη στιγμή που αποχώρησε ο πιο «εγκεφαλικός» Howard Devoto για να φτιάξει τους Magazine –πίσω από τους γεμάτους ζωή και καύλα και πάθος και εθιστική μελωδία τρίλεπτους ύμνους των αιώνια αγαπημένων Buzzcocks, πέθανε σε ηλικία 63 χρονών στο Ταλίν της Εσθονίας όπου διέμενε τα τελευταία χρόνια μαζί με την Εσθονή σύζυγό του.
Το Ταλίν είναι πολύ μακριά από το Μάντσεστερ όπου μεγάλωσε ο Pete Shelley και έφτιαξε μια από τις πρώτες και καλύτερες μπάντες του βρετανικού πανκ. Μια μπάντα που έπαιξε σαπόρτ στις πρώτες συναυλίες των Sex Pistols και με τη σειρά της φιλοξένησε στα live της τους συμπολίτες Joy Division στα πρώτα τους βήματα.
Οι Buzzcocks δεν διέθεταν ούτε τον καταστασιακό αναρχομηδενισμό των πρώτων ούτε το σκοταδόψυχο μεγαλείο των δεύτερων. Διέθεταν όμως μερικά από τα πιο εξαίρετα δείγματα ποπ ευαισθησίας που έχουν καταγραφεί στην ιστορία του «ροκ». Από τη στιγμή που άκουγε κάποιος ένα από τα τραγούδια τους, διαισθανόταν ότι αυτό ξέφευγε από τον πανκ κανόνα και ανοιγόταν στους ορίζοντες μιας αιώνιας ποπ ευαισθησίας πέρα από είδη, σκηνές, τάσεις και ιστορικά πλαίσια.
«Δεν ήξερα ότι υπάρχει νόμος που απαγορεύει να ακούγεσαι ευάλωτος» είχε δηλώσει κάποτε. «Και τέλος πάντων, τα προσωπικά πολιτικά ζητήματα είναι κομμάτι της ανθρώπινης κατάστασης. Και τι είναι πιο πολιτικό από τις ανθρώπινες σχέσεις; Τα πιο πολλά από τα τραγούδια μας έχουν θέμα την απουσία του έρωτα από τη ζωή κάποιου – να το σκέφτεσαι αυτό και να σε παίρνει από κάτω».
Orgasm Addict, Boredom, Sixteen Again... Οι τίτλοι και μόνο υποδηλώνουν με ακρίβεια το περιεχόμενο των στίχων όπου οι νεανικές ορμόνες συνευρίσκονται με το υπαρξιακό δέος. Και βέβαια οι μεγάλες επιτυχίες του γκρουπ είχαν τη διατύπωση κρίσιμων ερωτημάτων ρητορικού τύπου: το What do I get?, το Why I can't I touch it? και υπεράνω όλων το άσμα ασμάτων με τον πιο μακρύ και υπέροχο τίτλο στην ιστορία των ποπ διαμαντιών, Ever fallen in love (with someone you should n't have fallen in love with)? Υπάρχει κανείς που δεν σηκώνει αυθορμήτως το χέρι σ΄ένα τέτοιο ερώτημα;
"Everybody gets the lowdown right from the start / Everybody gets the showdown right from the heart / But that's all that's on the menu and life's a la carte" λέει το τραγούδι Sixteen Again. Α λα καρτ είναι για τον καθένα το μενού σ΄ αυτή τη ζωή, αλλά όπως λέει και ο στίχος παρακάτω – που μοιάζει θλιβερά ταιριαστός σήμερα – «εν τέλει, η ζωή δεν είναι παρά η αποζημίωση για τον θάνατο».
σχόλια