Ήτανβαρύ το κλίμα, το 'φαγε κι ο γάιδαρος.Και μετά το ξέρασε στα μούτρα μας.Τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα απλά δενάνοιγες την τηλεόραση και τη γλίτωνες.Η φρίκη σού κλείνει το μάτι στο περίπτερο.Πώς να μην απελπίζεται κανείς μετάδηλαδή; Κανείς δεν θέλει να είναιπαπαγαλάκι του ισοπεδωτικού πεσιμισμού,αλλά το δηλητηριώδες παρόν που βιώνουμεσυλλογικά ούτε με εξάντληση κάθεαποθέματος κυνισμού δεν καταπίνεται.Περπατάς στο δρόμο και αισθάνεσαι ότισε συνοδεύουν τα γελοία, ανορθόγραφακρόουλ των δελτίων ειδήσεων και τωνεκπομπών της απογευματινής -αλλά καινυχτερινής- ζώνης που χαζεύει υπνωτισμένοκαι παράλυτο το κοινό, που φυσικά τηθέλει κι ο κώλος του αυτή την ξεφτίλα,αλλά δεν έχει και αληθινές επιλογές.Έχει εθιστεί πλέον στο χλευασμό απότους διάφορους φορείς εξουσίας που τονκοιτάνε από τους δέκτες έτοιμοι ναξεσπάσουν στο γέλιο του τρελού επιστήμονα.Σαν τον κακό διευθυντή της ΕπιτροπήςΠεριβάλλοντος στην ταινία των Simpsons,που σε κάποια φάση έχει παραφρονήσειεντελώς κι ένας στρατιώτης του λέει ότιέχει τρελαθεί από την πολλή εξουσία,για να απαντήσει εκείνος: «Εννοείται!Έχεις δοκιμάσει να κάνεις τον τρελόχωρίς εξουσία; Δεν σου δίνει σημασίακανείς...». Η επικαιρότητα σέρνεταιόχι ως πραγματικότητα αλλά ως νοσηρήψευδαίσθηση, πολύ έντονη όμως και πολύεπίμονη. Ακόμα και οι οικείες πηγέςχαβαλέ και εκτόνωσης, όπως η παραφιλολογίατης μπάλας ας πούμε, μοιάζουν ναπλακώνονται από το βάρος της απαισιοδοξίαςκαι της απαξίωσης. Πας ν' ακούσεις τονΓεωργίου να πει κανένα νόστιμο, και σερίχνει στο πάτωμα. Εντάξει, πάντα είχεκάτι αφηρημένα δυσοίωνο το ύφος του καιόχι μόνο περί τα ποδοσφαιρικά (ΟΚ απόμένα), αλλά τελευταία έχει εξελιχθεί σεάρχων του σκότους και μοιρολάτρη χωρίςπροσχήματα. Εντάξει, το προϊόν (η «σούπερλίγκα» δηλαδή, δύσκολο να το λες ή νατο γράφεις χωρίς να σε πιάνουν τα γέλια)δεν είναι για ενθουσιασμούς αλλά όχικι έτσι. «Η ελπίδα δεν πεθαίνειτελευταία, πρώτη πεθαίνει, φιλαράκομου» είπε σε ατυχή ακροατή πριν λίγοκαιρό, ενώ ενός άλλου Ενωσίτη που είχετην ατυχή έμπνευση να τηλεφωνήσει καινα κλαφτεί του έκοψε όντως κάθε ελπίδαμε το καλησπέρα: «Η ΑΕΚ τη μιζέριατην έχει στο DNA της (παύση)...και το DNA ως γνωστόν δεναλλάζει» (απειλητικά και τελεσίδικα).
Δενείναι κακές όμως όλες αυτές οι εκφράσειςπεσιμισμού και έντονης δυσαρέσκειαςσε καθημερινό επίπεδο - αντίθετα είναιυγιή συμπτώματα άρνησης στα νοσηράφαινόμενα που μας περιβάλλουν. Δεν είναιτυχαίο ότι κάθε σχετική στατιστικήέρευνα του ευρωβαρόμετρου ή άλλωνεπίσημων φορέων ανακηρύσσει τουςσυμπατριώτες μας πρωταθλητές στηνανασφάλεια και την απαισιοδοξία, ενώένας γιατρός αποσπασμένος σε ειδυλλιακόμαγευτικό νησί μου έλεγε το καλοκαίριότι το χειμώνα δεν προλαβαίνει να χορηγείσυνταγές αντικαταθλιπτικών στουςντόπιους κατοίκους που έχουν γίνει όλοιπρεζάκια. Άντε, να τελειώνει κι αυτό τοπαραμύθι της έξω καρδιάς και τηςηλιοκαμένης αισιοδοξίας να δούμε τι θακάνουμε. Δυστυχώς όμως ζούμε κι εδώ τηντυραννία της «θετικής σκέψης» (μηχέσω, αυτό μας έλειπε) και τη χαζοχαρούμενηυπερκαταναλωτική κουλτούρα των selfhelp οδηγών, των εκπομπώνμαγειρικής και των περιοδικών διακόσμησης.Λίγη μαυρίλα επομένως όχι μόνο δεν είναιπαθολογική, είναι απολύτως απαραίτητη,μπας και ξεκολλήσουμε.
Στοπρόσφατο φεστιβάλ AllTomorrow'sParties (στο οποίο «επιμελητές»ήταν οι Portishead, όχι ακριβώςτο πιο χαρούμενο σχήμα του κόσμου) πουείχα βρεθεί στην Αγγλία, μεταξύ τωνάλλων σουβενίρ, υπήρχαν δύο καπέλα: τοένα έγραφε «It'sall good»(«Όλα καλά») και το άλλο «We'reall going todie» («Όλοι θαπεθάνουμε»). Το ίδιο είναι αν τοσκεφτείς, και το πνεύμα δεν είναι καθόλουδυσοίωνο στην πραγματικότητα. Ο πεσιμισμόςμπορεί να είναι ένα πολύ απελευθερωτικόσυναίσθημα, ειδικά αν ισορροπείται απόδυναμικές αντιδράσεις. Κραυγές έστω.
Όπωςγια παράδειγμα: «Ποιος θα είναι οεπόμενος που θα πηδήξει, ρε;» (αυτόχειραςεννοείται, όχι γαμίκουλας). Ή: «Κλείστεεπιτέλους αυτήν τη μαλακία, γαμώ τοκέρατό μου»!
Υ.Γ.Συνίσταται η ανάγνωση του παραπάνωκειμένου με υπόκρουση το τραγούδι τουΖαμπέτα «Μάλιστα Κύριε» (τύφλα να‘χουν οι Joy Division):«Θέλω την καρδιά να σφίξω/ πέτρα πίσωμου να ρίξω/ και να φύγω/ μάλιστα κύριε,μάλιστα κύριε/ μες στο χρόνο να περάσω/κι αν μπορέσω να ξεχάσω/ λίγο - λίγοοοοοοοο/ μάλιστα κύριε, μάλιστα κύριε...».Εναλλακτικά, οι πιο ξενομανείς, αλλάκαι πιο διεστραμμένοι, μπορούν να βάλουντο τραγούδι των Μόντι Πάιθονς «Alwayslook on thebright side oflife», το οποίο τραγουδούνσταυρωμένοι οι ληστές στην ταινία Έναςπροφήτης μα τι προφήτης. Το εφέ θα είναιτο ίδιο.
σχόλια