ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Μετά από ένα μήνα απώλειας του σκύλου μου Ρόκυ, ανήμερα Χριστουγέννων το 2009, έκανα βόλτα στο εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη στη Λούτσα. Σε ένα ξύλινο παρατηρητήριο έμεναν σε άθλιες συνθήκες 4 κουτάβια. Αμέσως βρήκα την ευκαιρία να αντικαταστήσω τη στεναχώρια μου με την χαρά ενός νέου. Ήταν δύσκολο να επιλέξω ποιό θα κρατήσω και έτσι αποφάσισα να κρατήσω το πιο ζωηρό. Αν και νομίζω ότι εκείνο με διάλεξε, αφού ερχόταν συνεχώς προς το μέρος μου.
Η Νοέλ λοιπόν (noel=Χριστούγεννα, στα γαλλικά) είναι ημίαιμη και αυτό την κάνει μοναδική, θα λέγαμε ότι μοιάζει πιο πολύ στα χαρακτηριστικά του ελληνικού ιχνηλάτη. Είναι αρκετά ενεργητική, υπάκουη και πολύ καλός φύλακας. Τρώει κανονικά και πίνει πάρα πολύ νερό, αυτό πιστεύω είναι και το μυστικό της που είναι τόσο αδύνατη. Επίσης δεν αφήνει ούτε ποντικάκι να περάσει από την αυλή της.
Το πιο δυνατό χαρακτηριστικό της είναι η υπακοή, αν και στο δάσος λίγο την χάνει γιατί έχει με πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθεί. Την καταλαβαίνω. Το χειρότερο χαρακτηριστικό της για μένα είναι η ανεξάντλητη ενέργεια που διαθέτει, κάτι το οποίο δεν είναι ευχάριστο τις ώρες χαλάρωσης στο σπίτι, και όταν την βγάζω βόλτα που θέλει να τα μυρίσει όλα και να τα κυνηγήσει. Έτσι μου τραβάει συνεχώς το χέρι και αν δει και γατούλα, τότε ξηλώνει προφυλακτήρες αυτοκινήτων, ώμους κλπ.
Ποτέ δεν έχει κάνει κάποια αταξία εκτός από το να τσιμπήσει φαγητό που φτάνει να πιάσει. Οπότε, προσέχω που το αφήνω. Μία αστεία εικόνα ήταν όταν έφαγε κουραμπιέδες κρυφά και το ανακάλυψα από την άσπρη της μουσούδα και το ύπουλο βλέμμα της. Και όταν έφαγε ένα cookie που σφήνωσε στο στόμα της γιατί το είχε δαγκώσει ολόκληρο και δεν μπορούσε να κλείσει το σαγόνι της. Πρόσφατα η Νοέλ νόμιζε ότι είχε υπερδυνάμεις και πήδαγε από ψηλά μέρη, προσπαθούσε να σκαρφαλώσει σε μάντρες. Ήταν πολύ αστείο και λίγο τρομακτικό γιατί συμπεριφερόταν σαν γατί.
Το πιο συγκινητικό είναι η αντίδρασή της όταν βλέπει τον «μπαμπά» της. Νομίζω ότι τον αγαπάει πιο πολύ από εμένα και ζηλεύω. Επίσης είναι πολύ συγκινητικό όταν ξαπλώνει. Είναι ένα πάρα πολύ σπάνιο φαινόμενο διότι μένει ακίνητη μέχρι τα 60 δευτερόλεπτα κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Τα πρώτα 4 χρόνια έμενε στην αυλή μέχρι τον τελευταίο χρόνο που την πήρα μέσα στο διαμέρισμά μου. Από τότε βελτιώθηκε πάρα πολύ η σχέση μας και έχω τον χρόνο να παρατηρώ κάθε της κίνηση και να την κατανοώ πιο εύκολα. Αυτή η πιο στενή παρέα μου δημιούργησε πολύ έντονα συναισθήματα όπως μεγαλύτερη έννοια και εξάρτηση από τη παρουσία της. Η συντροφιά του κατοικίδιου δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ανθρώπινη. Η κάθε παρέα δίνει διαφορετικά πράγματα. Η αφοσίωση, η προσοχή και η αγάπη που δίνει ένας ιδιοκτήτης στο κατοικίδιό του είναι δείγμα του χαρακτήρα του. Είναι εικόνα της συμπεριφοράς που έχει προς τους ανθρώπους. Σίγουρα ένα κατοικίδιο κάνει καλό στην ψυχολογία και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός ανθρώπου γιατί όταν συμβιώνεις με ένα κατοικίδιο μαθαίνεις να σέβεσαι και να συμβιβάζεσαι.
Μας αρέσουν πολύ οι βόλτες στο δάσος που έχουμε κοντά μας και γενικά οι βόλτες σε μεγάλες εκτάσεις. Τρέχουμε προς όλες τις κατευθύνσεις, οπότε αυτό μας βοηθάει και στις δύο να αφομοιώνουμε την ενέργειά μας. Σε μερικές περιπτώσεις ίσως ο σκύλος να βοηθάει σαν γκομενομαγνήτης. Είναι μια καλή αφορμή για μια όμορφη γνωριμία. Αλλά αυτό θα μας το πει πρώτα ο σκυλάκος μας με τον τρόπο του. Στόχος μας είναι να ζήσουμε μέχρι τα γηρατειά μας και να τρέχουμε σαν παλαβές.
Follow us on facebook: Vouli Graphic Design Studio, Noel Papa.
σχόλια