Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανόνας που να απαγορεύει το κούρεμα του χρέους, τονίζει σε άρθρο του στους Financial Times ο Βόλφγκανγκ Βολφ ο οποίος σημειώνει ότι κάθε φορά σε ένα δωμάτιο με ευρωπαίους αξιωματούχους συζητιέται το ζήτημα συνήθως υπάρχει κάποιος που σηκώνει το δάκτυλο και λέει:
«Όλα καλά αυτά, όμως είναι ενάντια στους κανόνες», ακούγεται. Και τότε γίνεται ησυχία, αναφέρει ο αρθρογράφος.
«Στην πραγματικότητα, όπως προκύπτει, δεν υπάρχει τέτοιος κανόνας. Υπάρχει μόνο το Άρθρο 125 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για την Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης» σημειώνει ο Βολφ, στους F.T. όπως αναδημοσιεύει το euro2day.gr.
Και συνεχίζει ο αρθρογράφος αναπτύσσοντας την άποψη του:
Το Άρθρο 125 λέει πως οι χώρες δεν θα πρέπει να αναλαμβάνουν το χρέος άλλων χωρών. Αυτό είναι γνωστό ως ο όρος «no-bailout» - αν και, όπως προκύπτει, αυτό είναι μια μάλλον υπερβολική ερμηνεία.
Στην απόφαση σταθμό για την υπόθεση Pringle –που σχετίζονταν με μια ιρλανδική υπόθεση το 2012- το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε πως μπορεί να υπάρξει διάσωση, ακόμα και με το Άρθρο 125, αρκεί ο σκοπός της διάσωσης να είναι να καταστεί βιώσιμη μακροπρόθεσμα η δημοσιονομική θέση της χώρας που θα λάβει τη διάσωση.
Σε μια άλλη απόφαση-σταθμό, τον Ιούνιο φέτος, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στήριξε την υπόσχεση του Μάριο Ντράγκι να κάνει ότι χρειαστεί για να βοηθήσει μια χώρα που δέχεται κερδοσκοπικές επιθέσεις.
Η δέσμευση του προέδρου της ΕΚΤ είχε αμφισβητηθεί από το Γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο. Και στις δυο περιπτώσεις, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δεν στήριξε την κυρίαρχη γερμανική νομική ερμηνεία.
Άρα, τι μπορούμε να συμπεράνουμε από τις προηγούμενες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, απουσία κάποιας ξεκάθαρης απόφασης από το Δικαστήριο για την ελάφρυνση του χρέους;
Ένα ενδιαφέρον άρθρο τριών συγγραφέων από το ευρωπαϊκό think-tank Bruegel, συμπεραίνει πως η ελάφρυνση χρέους σίγουρα συνάδει με την υφιστάμενη νομοθεσία.
Η επιχειρηματολογία έχει ως εξής: στην υπόθεση Pringle, το δικαστήριο έδωσε το «πράσινο φως» για διασώσεις κατ' αρχήν, αρκεί να έχουν σκοπό να σταθεροποιήσουν τα δημόσια οικονομικά.
Στην απόφαση για το «μαξιλάρι» της ΕΚΤ, το δικαστήριο αποδέχθηκε την αρχή ότι η ΕΚΤ μπορεί να υποστεί απώλειες στις αγορές τίτλων της, αρκεί η Τράπεζα να ακολουθεί την εντολή της.
Προσθέστε τις δυο αυτές αποφάσεις, και έχετε την ελάφρυνση χρέους. Δεν είμαι σίγουρος αν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θα ακολουθήσει επακριβώς αυτήν την επιχειρηματολογία, αν η υπόθεση φτάσει ποτέ στη δικαιοσύνη. Το Δικαστήριο πιθανότατα θα επέβαλε κάποιους περιορισμούς.
Όμως θα με εξέπληττε αν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ακολουθούσε την γερμανική ερμηνεία τώρα, όταν προηγουμένως την είχε απορρίψει.
Γιατί διαφωνούν τόσο η Γερμανία και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο; Ο φανερός λόγος είναι ότι η ευρωπαϊκή νομοθεσία για την νομισματική ένωση είναι εσωτερικά ασυνεπής, και ως εκ τούτου επιδέχεται διάφορες ερμηνείες.
Ούτε επιτρέπει την έξοδο, την χρεοκοπία, ούτε τη διάσωση και ως εκ τούτου δεν έχει κάποια ξεκάθαρη διαδικασία για την περίπτωση μιας οικονομικής κρίσης.
Η γερμανική άποψη είναι πως ο όρος «no bail-out» είναι ο ισχυρότερος όλων και πρέπει ως εκ τούτου να έχει προτεραιότητα. Άλλοι διαφωνούν.
Επιπλέον, οι γερμανοί δικηγόροι με ειδίκευση στο συνταγματικό δίκαιο δεν επιτρέπουν να μπαίνουν στα νομικά τους επιχειρήματα οικονομικές θεωρήσεις, ενώ οι δικηγόροι του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου το επιτρέπουν.
Σε βαθύτερο επίπεδο, η διαφωνία δεν έχει να κάνει με την νομική, αλλά με την πολιτική και τα οικονομικά.
Ο νέος κανόνας «όχι χρεοκοπία» είναι μια πολιτική φιλοδοξία ενδεδυμένη με τον μανδύα του νομικού περιορισμού.
Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι η Γερμανία δεν θέλει να ελαφρυνθεί το ελληνικό χρέος για πολιτικούς λόγους, και χρησιμοποιεί ως πρόφαση την ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Ομοίως, όταν ο κ. Σόιμπλε προτείνει έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, θα πρέπει να διερωτηθείτε με ποιον κανόνα συνάδει αυτό.
Το γεγονός είναι ότι φτιάχνουν τους κανόνες στην πορεία, προκειμένου να προσαρμόζονται στους δικούς τους πολιτικούς σκοπούς.
