Ερωτισμός και σεξουαλικότητα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Ερωτισμός και σεξουαλικότητα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Facebook Twitter
Στο «Sauvage», ο Καμίλ Βιντάλ Νακέ δεν επιχειρεί καθόλου μια κοινωνιολογική προσέγγιση στην ανδρική πορνεία.
0

Ευτυχώς το σαχλό κλισέ περί ερωτικής πόλης έχει σταματήσει να ακούγεται εδώ και χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Ωστόσο, το 59ο Φεστιβάλ είναι γεμάτο από ταινίες που εξερευνούν τον έρωτα και το σεξ από πολλές και ποικίλες πλευρές. Με το αφιέρωμα για το ελληνικό queer να δεσπόζει, οι δρόμοι της erotica στο σινεμά αναγκαστικά διασταυρώνονται με την περίπλοκη, πολυσήμαντη εξερεύνηση της ταυτότητας, προσωπικής και συλλογικής.


Τίποτε δεν συγκρίνεται με την πολυερωτική, και όχι πανσεξουαλική, οδύσσεια της Αλμπερτίνα Κάρι, Daughters of Fire, μια λεσβιακή φαντασία στη μακρινή Παταγονία, όπου τρεις γυναίκες συναντώνται τυχαία και ξεκινούν ένα λεσβιακό ταξίδι αισθήσεων (που συνορεύουν με τις παραισθήσεις), το οποίο καταλήγει σε ένα παρατεταμένο πάρτι, με μια συμμετέχουσα να απομονώνεται φορώντας ακουστικά στον κήπο, γυμνή από τη μέση και κάτω, να αυνανίζεται, να ολοκληρώνει, να κάνει την απαραίτητη παύση, και να συνεχίζει για μια δεύτερη, έντονη φορά, και να συνέρχεται από την ηδονή του sequel, αποκτώντας επαφή με το περιβάλλον – καμία, παρά μόνο η σταθερή κάμερα, δεν της δίνει σημασία, διότι είναι όλες απασχολημένες με τον χορό και τις εκ περιτροπής παρτενέρ τους.

Η ταινία της Αργεντινής σκηνοθέτιδος δεν συγγενεύει ακριβώς με την αεικίνητα πουσαρισμένη κινηματογράφηση του συμπατριώτη της, Γκασπάρ Νοέ, αλλά απελευθερώνει in extremis τη γυναικεία επιθυμία, χωρίς πόνο και συστολή, μέσω της απενοχοποίησης της οπτικής ενός φακού πρόθυμου, χαρούμενου για την εκρηκτική συμμετοχικότητα.

 

The Daughters of Fire


Αντίθετα, το Μη Με Αγγίζεις της Αντίνα Πιντίλιε ανακατεύει προσωπικές εμπειρίες και μυθοπλαστικά στοιχεία για να ερευνήσει την απουσία επαφής, το σκάλωμα της οικειότητας που ξεκινά από αχαρτογράφητα συναισθηματικά τραύματα και επεκτείνεται σε προκαταλήψεις για την εμφάνιση, την ομορφιά, το σώμα και τη σεξουαλική συμπεριφορά.

Αρτιμελείς ή όχι, οι πρωταγωνιστές είναι μέλη ενός κλινικού πειράματος και η κάμερα της Ρουμάνας σκηνοθέτιδος τοποθετείται στο κέντρο της «ανάκρισης», υποτίθεται για να εμπλέξει τον θεατή σε μια διαλογική εξομολόγηση, που όμως είναι πολύ ψυχρή για να αποδώσει καρπούς, ή έστω ένα πειστικό δράμα.

Το όργιο του φινάλε, που αντίστοιχα είδαμε και στο Daughters of Fire, δεν είναι παρά μια σεταρισμένη διάταξη κορμιών σ' ένα σεξ κλαμπ. Η Αντίνα και η Λόρα της ταινίας δεν θα γίνουν ποτέ κόρες της φωτιάς, αλλά δεν είμαι σίγουρος πως θα βρουν συμπαραστάτες στη μπρεχτική τους μίρλα.

 

Μη Με Αγγίζεις


Στο Sauvage, ο Καμίλ Βιντάλ Νακέ (δεν γνωρίζω αν έχει σχέση με τον Πιέρ, διάσημο φιλόλογο και θεωρητικό της Αρχαίας Ελλάδας, αλλά η Αντίνα μας είπε πως δεν έχει καμία με τον Λουσιάν, τον σκηνοθέτη) δεν επιχειρεί καθόλου μια κοινωνιολογική προσέγγιση στην ανδρική πορνεία.

Τον ενδιαφέρει η ανάγκη για αγάπη ενός νέου άνδρα που πουλάει φτηνά, τυχαία, συνεχώς και απερίσκεπτα το κορμί του, ορμώμενος από το δάσος της Βουλώνης για να καταλήξει, προσωρινά, στο σπίτι ενός ευγενικού άνδρα, που θέλει να τον ημερέψει, ως άλλο κατοικίδιο. Ο αδέσποτος και ανερμάτιστος ήρωας σκηνοθετείται ως κανονικό αγρίμι, που απλώς προσαρμόζεται στις επιθυμίες των άλλων, ενώ παράλληλα σβήνει τη δική του καύλα όπως-όπως.

Ωραίο και δυναμικό το ντεμπούτο του Νακέ, μια ταινία απόλυτα ισορροπημένη ανάμεσα στα ένστικτα και το επίκτητο συναίσθημα που δραπετεύει σε μικρές δόσεις από ένα υβρίδιο ανθρώπου με ζώο, που δεν παραπονιέται ποτέ, δεν λέει εύκολα όχι, και πασχίζει να θέσει όρια στα υποψήφια αφεντικά και τους περιστασιακούς συμμάχους, τη φωλιά και την αγέλη του αντίστοιχα.

Το Sauvage είναι μια από τις καλύτερες επιλογές του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, πρωτοπαίχτηκε στην Εβδομάδα Κριτικής των Καννών, φέρνει αναγκαστικά στον νου τις Άγριες Νύχτες του Σιρίλ Κολάρ, αλλά είναι σαφώς το πορτρέτο ενός αντι-διανοούμενου.

 

Sauvage


Αναγκαστικά, ένα άνθρωπος που πάσχει από νευροϊνωμάτωση προκαλεί το οξύμωρο, αλλά πραγματικό, βλέμμα αποστροφής, σαν την ορθάνοιχτη νευρική ματιά σε φρέσκο δυστύχημα στο δρόμο. Ο Άνταμ Πίρσον είναι ο Βρετανός ηθοποιός που είδαμε και στο Under the Skin του Γκλέιζερ, και στο γλυκό, μυαλωμένο, ιδιαίτερο Chained for Life του Άαρον Σίμπεργκ είναι ο Ρόζενταλ, ένας performer συγγενής του Ανθρώπου Ελέφαντα (αν και εκείνη είναι διαφορετική ασθένεια), που μαζί με άλλους συναδέλφους του με γενετικές ανωμαλίες και ποικίλες παραμορφώσεις, συμμετέχει στο παράξενο, παλιομοδίτικο φιλμ τρόμου που γυρίζει ένας γερμανικής, της γειτονιάς του Χέρτσογκ, προφοράς b-movie σκηνοθέτης.

Ο περιοδεύων θίασος των freaks και ειδικά ο Ρόζενταλ φιλτράρει την απόδοση της πρωταγωνίστριας, μιας όμορφης κοπέλας που αμέσως τον συμπαθεί, θέλει να τον βοηθήσει και φαίνεται να αντιστέκεται σθεναρά στον οίκτο που συνήθως προκαλεί στους άλλους, διασκεδάζοντας τον με αυθεντική συμπάθεια – ή μήπως πρόκειται για το προσποιητό ενδιαφέρον των ηθοποιών για τη διαφορετική κατάσταση του οποιουδήποτε, ως μέσο πληροφόρησης της δικής τους, άμεσης ή μελλοντικής ερμηνείας; Καθόλου απίθανο.

Η ταινία ξεκινά με ένα απόσπασμα παλιάς συνέντευξης της Πολίν Κέιελ, της επιδραστικής και αφοριστικής Αμερικανίδας κριτικού, η οποία όταν είχε ερωτηθεί για την ομορφιά, απερίφραστα υποστήριξε τις ηθοποιούς με την αρμονική εμφάνιση, και σε μια άρεια κορόνα, παραδέχτηκε πως είναι σαφώς πιο ευχάριστο για τον θεατή να τις χαζεύει.

Ο Σίμπεργκ, με πολλές σινεφίλ αναφορές, χωρίς ωστόσο να τις πετάει δεξιά κι αριστερά χωρίς νόημα, επιχειρεί μια σκεπτόμενη αντιστροφή των όρων και κυρίως σχολιάζει την υποκρισία μέσω της υποκριτικής. Η ωραία και το τέρας κάνουν ως και σεξ στην ταινία μέσα στην ταινία (μπορεί να υπάρχει ακόμη μια στο μίξερ, δεν είμαι σίγουρος) και προσπερνούν άνετα τον οίκτο και το εφέ του αξιοπερίεργου, αποκτώντας επαφή και κατανόηση. Ο Πίρσον είναι εξαιρετικός και εκφραστικός, αν και πιο εντυπωσιακή είναι η ενηλικίωση μιας ενζενί, όπως την ερμηνεύει η Τζες Γουέιξλερ.

 

Chained for Life


Στο We, ο Ολλανδός σκηνοθέτης Ρενέ Έλερ δεν ασχολείται τόσο με τις αναστατωμένες ορμές μιας παρέας νέων αγοριών και κοριτσιών, ένα ζεστό καλοκαίρι σε ένα χωριό στα σύνορα Βελγίου με Ολλανδία, όσο με την κυνική εκμετάλλευση των προνομίων αυτής της μικρής, ανερχόμενης ελίτ, όταν τα μέλη της αρχίζουν να βαριούνται και αναλαμβάνει την επιστασία τους ο πιο προβληματικός, αρχηγικός και ανήθικος της παρέας.

Εδώ το σεξ γίνεται παιχνίδι εξουσίας από την κάστα των οκνών, μια idle class που φαίνεται να έχει χάσει το όποιο μικρό γούστο είχε στο παρελθόν. Χωρισμένο σε κεφάλαια, το We κερματίζει την αφήγηση με έντεχνη ανάπτυξη, παρουσιάζει αρετές στο ύφος αλλά αδυναμία στη θερμοκρασία του.

 

We

Ανάμεσα στον Θείο Μπούνμι του Απιτσατπόνγκ Βερεσεθάκουλ και τον Δεσμώτη του Ιλίγγου του Άλφρεντ Χίτσκοκ (ναι, όντως), το Διαβολόψαρο (Manta Ray) του Ταϊλανδού Φατιπόνγκ Αρουνφένγκ είναι το ακριβώς αντίθετο του Daughters of Fire: ένα μικρό ποίημα για την υπέρβαση της αφοσίωσης. Ο στενός δεσμός ανάμεσα σε έναν ψαρά με βαμμένα ξανθά μαλλιά κι έναν βαριά τραυματισμένο, τον οποίο βρίσκει στους βάλτους, σώζει από βέβαιο θάνατο και φροντίζει μέχρι να σταθεί στα πόδια του, δεν είναι ακριβώς φιλικός, ούτε όμως και σαρκικός, αλλά παίρνει διαστάσεις ερωτικής εμμονής, με ενδιαφέρουσα προβολή στον χώρο και τον χρόνο, όταν ο πρώτος εξαφανίζεται χωρίς λόγο και προειδοποίηση και ο «σωσμένος» παίρνει, κατά κάποιον τρόπο, τη θέση του, αργοπορημένα, αλλά λυτρωτικά.

Χαύνη και λυγερή, σαν τις ταινίες του Βερεσαθάκουλ, η ταινία είναι αφιερωμένη στους Ροχίνγκιας, τους απάτριδες της Μιανμάρ που θεωρούνται ο πιο καταδιωγμένος λαός αυτή τη στιγμή στον πλανήτη.

Καθώς ο βαριά τραυματίας στην ταινία δεν μιλάει καθόλου, γίνεται σαφές πως ο σκηνοθέτης εμπιστεύεται περισσότερο την εικόνα από τον λόγο για τα θέματα που τον απασχολούν. Και σε ένα ντεμπούτο αυτοπεποίθησης και εικαστικής ομορφιάς (προέρχεται από τις Καλές Τέχνες και εντυπωσιάστηκε από το αντίστοιχο έργο που είδε στο πλαίσιο της έκθεσης «Ρωμαϊκή Φιλευσπλαχνία», στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης στην Αποθήκη Β, από καλλιτέχνες που εμπνεύστηκαν από ταινίες του διαγωνιστικού), που σύρεται λίγο παραπάνω από τα αλληγορικά και αφηγηματικά κυβικά του, αλλά λάμπει σαν το θανατηφόρο φωσφορίζον ψάρι του τίτλου.

 

Manta Ray

 

Κι αν αναρωτιέστε γιατί απουσιάζουν οι ελληνικές ταινίες, τουλάχιστον σε εκείνες που είδα, στο διεθνές διαγωνιστικό ή στο εθνικό πανόραμα, ερωτισμό δεν διέκρινα.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΒΟΥΓΟΝΙΑ

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «Βουγονία»: Κριτική για τη νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου

«Είναι περιπέτεια η "Βουγονία", fun και πιο περίπλοκη απ’ ότι δείχνει» - Ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος καταγράφει τις εντυπώσεις του από την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας στο 82ο Φεστιβάλ Βενετίας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

Οθόνες / Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

«Το άτακτο αγόρι του βρετανικού σινεμά βρήκε τον δρόμο του σε ώριμες επιλογές, είτε παίζοντας κάποιον αδυσώπητο κακό είτε αφήνοντας τα λακωνικά του διακριτικά σαν στάμπα, όνομα και πράγμα, σε σύντομες εμφανίσεις – εννοείται πως έχει υποδυθεί και τον διάβολο!»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
The Karate Kid: Πώς η «ταινιούλα που δεν θα έβλεπε κανείς» εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο

Οθόνες / The Karate Kid: Πώς η «ταινιούλα που δεν θα έβλεπε κανείς» εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο

Η ταινία σημάδεψε μια γενιά εφήβων που φαντασιώνονταν ότι θα αντιστεκόντουσαν ηρωικά στους νταήδες που τους κακοποιούσαν καθημερινά. Και τώρα, ο μύθος επιστρέφει για έκτη φορά στην οθόνη, με πρωταγωνιστές τον Τζάκι Τσαν και τον Ραλφ Μάτσιο
THE LIFO TEAM
Ο άνθρωπος που έφερε την μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Daily / Ο άνθρωπος που έφερε τη μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Το ντοκιμαντέρ «Sunday Best: The untold story of Ed Sullivan» αναδεικνύει τη συμβολή του Εντ Σάλιβαν και της δημοφιλέστατης τηλεοπτικής εκπομπής του στην ανάδειξη τεράστιων μορφών της μαύρης μουσικής, από τη Nίνα Σιμόν και τον Τζέιμς Μπράουν μέχρι την Tίνα Τέρνερ και τον Στίβι Γουόντερ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Έντουαρντ Νόρτον: Γεννημένος σε λάθος εποχή

Οθόνες / Έντουαρντ Νόρτον: Γεννημένος σε λάθος εποχή

Με αφορμή τα σημερινά του γενέθλια, ανατρέχουμε στην καριέρα ενός ηθοποιού με την ερμηνευτική στόφα των μεγάλων ονομάτων του New Hollywood, μα καταδικασμένου να εργάζεται σε καιρούς που η κινηματογραφική βιομηχανία δεν ξέρει τι να κάνει μαζί του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ana Kokkinos: «Αν ήμουν ένας στρέιτ, Άγγλος άντρας, η ζωή θα ήταν ευκολότερη»

Οθόνες / Ana Kokkinos: «Αν ήμουν ένας στρέιτ, Άγγλος άντρας, η ζωή θα ήταν ευκολότερη»

Η ελληνικής καταγωγής Αυστραλή σκηνοθέτιδα πίσω από το «Ten Pound Poms» μιλά στη LiFO για τη στάση των Αυστραλών απέναντι στους μετανάστες, την ταινία της που εξόργισε την ομογένεια, και το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος ακόμη κι όταν το έργο σου έχει δει πολύς κόσμος.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Το τρίο Πασκάλ-Τζόνσον-Έβανς και 9 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Το τρίο Πασκάλ-Τζόνσον-Έβανς και 9 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Μια ταινία που η Τζέιν Όστιν θα ήταν περήφανη να είχε σκηνοθετήσει, η Λίντσεϊ Λόχαν ανταλλάζει σώμα με την Τζέιμι Λι Κέρτις ξανά μετά από 22 χρόνια κι ένας μεταλλαγμένος Μπάμπι εκδικείται για τον θάνατο της μαμάς του. – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
«Νεαρές μητέρες»: Είναι καλοκαιρινή επιλογή μία ταινία των αδελφών Νταρντέν; 

The Review / «Νεαρές μητέρες»: Tα κατάφεραν πάλι οι αδελφοί Νταρντέν; 

Τι κάνει τις «νεαρές μητέρες» να ξεχωρίζουν από τις προηγούμενες δουλειές των Βέλγων δημιουργών; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητάνε για τη βραβευμένη ταινία που παίζεται στους θερινούς κινηματογράφους της Αθήνας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
American Apparel: Τα βρόμικα μυστικά της πιο ανατρεπτικής εταιρείας των ’00s

Οθόνες / American Apparel: Τα βρόμικα μυστικά της πιο ανατρεπτικής εταιρείας των ’00s

Η American Apparel πουλούσε απελευθέρωση, αλλά πίσω από τις βιτρίνες και το φίνο βαμβάκι το brand ήταν βουτηγμένο στα σκάνδαλα: σεξουαλική παρενόχληση, κατάχρηση εξουσίας και ένα εργασιακό κλίμα που κάθε άλλο παρά cool ήταν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Movies

Οθόνες / Η σπαρταριστή επιστροφή των «Τρελών Σφαιρών» και 9 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Ο Λίαμ Νίσον δείχνει την κωμική στόφα του, η Άλισον Μπρι και ο Ντέιβ Φράνκο πρωταγωνιστούν στην πιο αναμενόμενη ταινία τρόμου της χρονιάς, η νέα ταινία των αδερφών Νταρντέν και 4 επανεκδόσεις – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Είδαμε την ταινία που διασκευάζει ο Γιώργος Λάνθιμος

Οθόνες / Η ταινία στην οποία βασίστηκε ο Λάνθιμος: Ένα κρυμμένο νοτιοκορεατικό διαμάντι

Η επικείμενη κυκλοφορία του «Bugonia» στάθηκε αφορμή για να επισκεφτούμε ξανά την κινηματογραφική του πηγή, το cult «Save the Green Planet!», έναν από τους κρυμμένους θησαυρούς του νοτιοκορεατικού σινεμά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ