Χαιρετίσματα από τη Νέα Υόρκη και τη σεζόν της κολοκύθας

Χαιρετίσματα από τη Νέα Υόρκη και τη σεζόν της κολοκύθας Facebook Twitter
Θυμήθηκα μια παιδική ανάμνηση ενός γεύματος (η, πιο σωστά, της «απόπειρας ενός βραδινού γεύματος») που έκανε εμένα και την αδελφή μου να σιχαθούμε τις κολοκύθες για πάντα.
0

Μου στέλνει ο πατέρας μου τη LiFO με τη δική του δημοσιευμένη απάντηση στην ερώτηση «Ποιο φαγητό σου φέρνει δάκρυα στα μάτια;» ή, πιο λογοτεχνικά, ποια είναι η δική σου «Μαντλέν του Προυστ;». Και τι απαντά; «Εξωτικά φρούτα Αυστραλίας και γαλλικά pieds et oreilles de cochon» (πόδια και αυτιά γουρουνιού), που δημοσιεύεται ανάμεσα στις απαντήσεις πολλών άλλων, ένα κολάζ ελληνικού γαστρονομικού φολκλόρ τύπου μοσχάρι γιουβέτσι, χαλβάς και «φαγητό μαμαδίστικο».

Εάν ήμουν έφηβη, θα τον έπαιρνα τηλέφωνο έξαλλη: «μα γιατί δεν μπορείς, για μία φορά, να δεχτείς την ελληνική σου ταυτότητα με περηφάνια, πόσο μάλλον δημοσίως;». Και ας έχουμε πλέον ξεπεράσει (να πω καλύτερα, «βελτιώσει») προβληματισμούς περί εθνικής ταυτότητας και πολιτισμικής κληρονομιάς με τον πατέρα μου, το άρθρο μού έφερε τη γλυκόπικρη ανάμνηση και νοσταλγία της έφηβης κόρης να τσακώνεται με τον μπαμπά...

Προερχόμενη λοιπόν από οικογένεια με εκλεπτυσμένο ουρανίσκο και εις βάθος γνώσεις της ελληνικής και γαλλικής κουζίνας, καθώς φυσικά και του κρασιού, πάντα ένιωθα το «μαύρο πρόβατο» της οικογένειας, με μια αδιόρθωτη ροπή προς οτιδήποτε junk. Θυμάμαι την αδελφή μου να με κοροϊδεύει δίχως έλεος τη μία φορά που έφαγα τόνο νομίζοντας πως είναι κοτόπουλο ή να καταβροχθίζω φαγητό αεροπλάνου όχι μόνο χωρίς παράπονο, αλλά σχεδόν στέλνοντας συγχαρητήρια στον σεφ.

Κατέφτασε περήφανος ένα βράδυ ο πατέρας μας σπίτι, με μια τεράστια πορτοκαλί κολοκύθα, να μας φτιάξει κολοκυθόσουπα. Έλα όμως που το συγκεκριμένο λαχανικό, ειδικά σε μορφή σούπας, δεν μας δελέασε ούτε στο ελάχιστο...

Μην έχοντας και πολλή αυτοπεποίθηση στον τομέα «φαγητό», σκέφτηκα τι θα απαντούσα εγώ στην ερώτηση αυτή της LiFO. Υπάρχει άραγε για εμένα μία madeleine του Προυστ; Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ.

Θυμήθηκα όμως μια παιδική ανάμνηση ενός γεύματος (η, πιο σωστά, της «απόπειρας ενός βραδινού γεύματος») που έκανε εμένα και την αδελφή μου να σιχαθούμε τις κολοκύθες για πάντα.

Κατέφτασε περήφανος ένα βράδυ ο πατέρας μας σπίτι, με μια τεράστια πορτοκαλί κολοκύθα, να μας φτιάξει κολοκυθόσουπα. Έλα όμως που το συγκεκριμένο λαχανικό, ειδικά σε μορφή σούπας, δεν μας δελέασε ούτε στο ελάχιστο... Βρισκόμαστε λοιπόν με την αδελφή μου, αφημένες στο τραπέζι της κουζίνας υπό τις διαταγές της μάνας μας να τελειώσουμε τις σούπες μας, γιατί άλλο φαΐ δεν έχει.

Χαιρετίσματα από τη Νέα Υόρκη και τη σεζόν της κολοκύθας Facebook Twitter

Προσπαθούμε και προσπαθούμε να φάμε τη ριμάδα τη σούπα αλλά δεν μπορούμε, και τα λεπτά γίνονται ώρες... Μας φαίνεται τόσο σουρεαλιστικό το όλο σενάριο, που φυσικά μας πιάνει νευρικό γέλιο, το οποίο νιώθουμε να διαρκεί ώρες μαρτυρικές. Κάθε τόσο δίνουμε η μια στην άλλη κουράγιο, σηκώνουμε το κουτάλι και δοκιμάζουμε άλλη μια μπουκιά της σιχαμένης αυτής σούπας, μπας και καταφέρουμε να την τελειώσουμε.

Όσο περισσότερο γελάμε και δεν τρώμε, τόσο περισσότερο νευριάζει η μάνα μας, που έρχεται κάθε λίγο από το σαλόνι να ελέγξει την στάθμη της σούπας στα μπολ μας. Η οποία φυσικά καταλήγει κάποια στιγμή χυμένη στον νεροχύτη...

Τώρα που η αδελφή μου και εγώ ζούμε στην Αμερική, όπου κάθε φθινόπωρο η κολοκύθα σε κάθε της μορφή είναι βασιλιάς, όταν μας την προσφέρουν αρνούμαστε πάντα εμφατικά και καμιά φορά μάλιστα διηγούμαστε την παραπάνω ιστορία σε κάποιον άτυχο φίλο.

«Άτυχο» γιατί είναι μία από αυτές τις ιστορίες που μόνο η αδελφή μου μπορεί να καταλάβει απόλυτα, να θυμηθεί με την ίδια νοσταλγία τον ιδιαίτερο δεσμό που έχει κανείς με το αδέλφι του, τις ώρες εκείνες όπου δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά μόνο η δική μας παράλληλη πραγματικότητα.

Παρόμοιες αναμνήσεις έχω και από καλοκαιρινά μεσημεριανά με τα ξαδέλφια μας, όταν οι τέσσερις μας καθόμασταν να φάμε μετά το κολύμπι, μπαίνοντας σε έναν κατάδικό μας στρόβιλο συζήτησης και γέλιου όπου ο χωροχρόνος δεν υπήρχε πια, μέχρι να έρθει ένας γονιός να μας παραγγείλει και να μας πει να φάμε, αλλιώς δεν μας ένοιαζε και να μη φάμε καθόλου. (Και τι τρώγαμε άραγε; Κοτόπουλο, σνίτσελ, ψάρι..; Δεν είχε και πολλή σημασία.)

Μπορεί να μην έχω φάει κάτι που να με έχει «στείλει» σε κυτταρικό επίπεδο έστω και λίγα δευτερόλεπτα, αλλά καμιά φορά ακόμα και οι δυσάρεστες αναμνήσεις ενός φαγητού ή γεύματος μπορούν να σου θυμίσουν κάτι το τόσο ξεχωριστό και πολύπλοκο όσο ο αδελφικός δεσμός.

Χαιρετίσματα από τη Νέα Υόρκη και τη σεζόν της κολοκύθας.

* Η Δάφνη Στεργίδη είναι καλλιτέχνις που ζει στη Νέα Υόρκη.

Γεύση
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στο ΚΙΝΩΝΩ στο Κουκάκι που περνάει την πιο νόστιμη φάση του

Γεύση / Στο ΚΙΝΩΝΩ στο Κουκάκι που περνάει την πιο νόστιμη φάση του

Ο Βαγγέλης από το «Σπιρτόκουτο» –δηλαδή ο Γιάννης Βουλγαράκης– άφησε τα Κύθηρα για την Αθήνα και ανανέωσε, με τις λιτές του γεύσεις, έναν χώρο όπου κάποτε αράζαμε για ποτά και τώρα πηγαίνουμε για φρέσκες παπαρδέλες και σφακιανόπιτα.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Γιαννούδι, Μαραθέφτικο, Μαύρο: Οι άγνωστες δυνάμεις του κυπριακού αμπελώνα

Το κρασί με απλά λόγια / Γιαννούδι, Μαραθεύτικο, Μαύρο: Οι ερυθρές δυνάμεις του κυπριακού αμπελώνα

Σε τι ξεχωρίζουν οι γηγενείς κόκκινες ποικιλίες της Κύπρου; Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης φιλοξενούν τον οινολόγο και οινοποιό Σοφοκλή Βλασίδη και συζητούν μαζί του για τα αυτόριζα αμπέλια του νησιού.
THE LIFO TEAM
Ronin: Ένα καταφύγιο ιαπωνικής κομψότητας και γεύσης στο Κολωνάκι/ Στο Ronin στο Κολωνάκι θα ανακαλύψεις το νόημα της ιαπωνικής απλότητας/ Ronin: Η ιαπωνική απλότητα που συγκινεί σε κάθε πιάτο

Γεύση / Ronin: Ιαπωνέζικη κουζίνα με ακρίβεια, λιγότερο fusion, περισσότερο zen

Το εστιατόριο Ronin φέρνει στο Κολωνάκι τη δύναμη της απλότητας της ιαπωνικής κουλτούρας και την αποθέωση της γευστικής λεπτομέρειας σε έναν απολαυστικό διάλογο μεταξύ παράδοσης και μοντέρνας δημιουργίας.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Καπάνι Μάρκετ: Ένα οινορεστοράν που παντρεύει Βορρά, Βαλκάνια και Ανατολή

Γεύση / Καπάνι Μάρκετ: Ένα οινορεστοράν που παντρεύει Βορρά, Βαλκάνια και Ανατολή

Ο σεφ Δημήτρης Μπαλάκας σιγομαγειρεύει σχεδόν τα πάντα στον ξυλόφουρνο, «ψήθηκε» με τις παραδοσιακές γεύσεις στον φούρνο του παππού και της γιαγιάς του, και μοιράστηκε μαζί μας τρεις αυθεντικές συνταγές από τη Φλώρινα.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πούλοι και κουκνούκοι, τα ζυμαρένια ειδώλια της Ανάστασης

Γεύση / Πούλοι και κουκνούκοι, τα ζυμαρένια ειδώλια της Ανάστασης

Ευφάνταστα τσουρέκια και καλιτσούνια της Λαμπρής, που βγαίνουν σε ποικίλα σχήματα και εκδοχές στα νησιά του Αιγαίου, θυμίζουν ζυμαρένια μικρογλυπτά και αναδίδουν την αρχοντική ευωδιά των ημερών.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Πώς ο Ιωσήφ Ζησιάδης δημιούργησε το μοναδικό οινοποιείο της Πάτμου

Το κρασί με απλά λόγια / Πώς ένας πρώην υπουργός της Ελβετίας έγινε ο μοναδικός οινοποιός της Πάτμου

Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και ο Παναγιώτης Ορφανίδης φιλοξενούν τον Ιωσήφ Ζησιάδη, έναν άνθρωπο με πολυδιάστατη πορεία που κάποια στιγμή αποφάσισε να δημιουργήσει το μοναδικό οινοποιείο της Πάτμου.
THE LIFO TEAM
Από arrancini μέχρι καλαμάκι συκώτι στο χέρι: Αυτό είναι το νέο αθηναϊκό street food

Γεύση / Από arrancini μέχρι καλαμάκι συκώτι στο χέρι: Αυτό είναι το νέο αθηναϊκό street food

H Αθήνα έχει πολλά στριτφουντάδικα. Όμως κάποια νέα, εκτός από το ότι ανεβάζουν το επίπεδο, έχουν καταφέρει να γίνουν instant συνήθεια για το προσεγμένο φαγητό τους, αλλά όχι μόνο γι' αυτό.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ