Get off of my cloud

Get off of my cloud

Γράφαμε:

[Φιλία είναι να λες πάντα Aurevoir ποτέ αντίο] ΓΙΜ

Γράφαμε:
[Αλλά να! Shake rattle & roll στη ζεστή νύχτα] ΘΑ

Γράφαμε:
[απόψε η αγάπη βγάζει γόνατα και κλείνει] ΔΜ

Παίζαμε. Τις πιο πολλές ώρες της μέρας, τις πιο πολλές μέρες (και νύχτες) της εβδομάδας, τις πιο πολλές εβδομάδες του μήνα, τους πιο πολλούς μήνες του έτους, και τα πιο πολλά έτη της δεκαετίας, παίζαμε. Τσιγάρα, μπουκάλια, καπνός, φιάλες. Μαζί: χαρτί, βινύλιο, σελιλόιντ. Μαγνητόφωνα, κάμερες, στυλογράφοι, σημειωματάρια. Και ψαλίδια. Μάλιστα. Ψαλίδια!

Παίζαμε. Με ψαλίδια. Αυτά, τα ψαλίδια, τα εισήγαγε στο παιχνίδι, το Μεγάλο Συλλογικό Παιχνίδι, ήγουν ένα Πελώριο Πολύπτυχο Πολυμυθιστόρημα που γράφαμε θορυβωδώς από τα τέλη της Δεκαετίας του Εβδομήντα σε οδούς όπως η Αγησιλάου, η Κοσμά Μελωδού, η Μαρωνείας, η Δεληγιώργη, η Αναγνωστοπούλου, η Καλομοίρη, η Καλλισπέρη, η Νάξου, η Φωκυλίδου, η Καλλιδρομίου, η Δερβενίων, τα εισήγαγε λοιπόν τα ψαλίδια ο Γιώργος Ιωαννίδης, εκ Βόλου, ποιητής, καλαθοσφαιριστής, αλιέας ολκής («Δεν έχω γράψει ποιήματα/ Δεν έχω γράψει ποιήματα/ Μόνο σαργούς/ Στα κύματα καρφώνω», είχε παρωδήσει το ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη, ο ψαροντουφεκάς μας), μεταφραστής πολλών ποιητών και πεζογράφων της Beat Generation, λάτρης καθώς ήταν του Παππού Όλων Μας, ήγουν του William S. Burroughs, εισήγαγε, λέγαμε, τα ψαλίδια, τα αγαπημένα εργαλεία του W.S.B., και μας μύησε στις ολέθριες, κατά τα άλλα, τεχνικές του cut-up και του fold-in.

Παίζαμε. Κόβαμε ταινίες, λωρίδες, τετραγωνίδια, ό,τι βάζει νους ανθρώπου, από σελίδες μυθιστορημάτων, διηγημάτων, δοκιμίων, φιλοσοφικών πονημάτων, ποιητικών συλλογών, αλλά και εφημερίδων, περιοδικών, τηλεφωνικών καταλόγων, και ούτω καθεξής. Μετά, αναδιευθετούσαμε το υλικό, κολλούσαμε εδώ κι εκεί, μία ταινία εδώ ένα τετραγωνίδιο εκεί, ανακαλύπταμε νέα νοήματα, διπλώναμε, ξεπρόβαλλαν κι άλλα, έπαιρνε φωτιά το ψαλίδι, απογειώνονταν οι κόλλες, ωρυόμασταν χαρά γεμάτοι όταν φτάναμε σε αποτελέσματα που υπέσκαπταν την κοινή πουτάνα λογική και μας έφερναν κοντά σε καταστάσεις interstellar overdrive.

Παίζαμε. Κι αν έκαναν να μας πούνε ότι είμαστε παρίες ή/και Heidegger του Πεζοδρομίου, ήγουν ρεμάλια του κερατά, άλλο δεν κάναμε από το να χαμογελάμε πλατιά και να τραγουδάμε: Δίνε του / Ξεκουμπίσου / Στρίβε / Σπάσε / Κάν’ τηνα / Κοπάνα τη / Πίσω, Γορίλλα / Βρε, ουστ / Get off of my cloud !

Παίζαμε και ακούγαμε: I live on an apartment/ On the ninety-ninth floor of my block/ And I sit at home lookin’ out the window/ Imaginin’ the world has stopped/ Then in flies a guy/ Who’s all dressed up just like the Union Jack/ And says, I’ve won five pounds/ If  I have his kind of detergent pack/ I said, «Hey, you, get off of my cloud/ Hey, you, get off of my cloud/ Hey, you, get off of my cloud/ Don’t hang around ’cause two’s a crowd/ On my cloud baby»

Συνεχίζεται. Αύριο. Homo Ludens