«Η ιστορία μου ξεκινά από 4 ετών», είχε πει στο LIFO.gr ο Γιώργος Καραμποτάκης που είναι είναι 26 ετών, από τον Βόλο. «Η μητέρα μου, για να με κάνει να ξεχνιέμαι στο σπίτι και να ηρεμώ, μού αγόρασε ένα τεράστιο βιβλίο: Το Ο Άτλας του Διαστήματος. Σοβαρό βιβλίο για τα δεδομένα της ηλικίας μου γεμάτο τρομερές εικόνες από πλανήτες, κομήτες, γαλαξίες - σκέτη μαγεία. Μέχρι να φτάσω να τα ζήσω από κοντά θα περάσουν 20 χρόνια, όταν δηλαδή έκανα το μεγάλο βήμα να αγοράσω την Nikon d3100, μια απλή dslr που έγινε η προεξοχή του εαυτού μου την νύχτα. Αν και αυτή δεν έχει πολλές δυνατότητες και εγώ περιορισμένο χρόνο για να αφιερώσω, έζησα, ζω, και ελπίζω να ζήσω ξανά αυτά που είδα.»
Πριν κάποιο καιρό παρουσιάσαμε διάφορες αστροφωτογραφίες του.
Το πρότζεκτ που παρουσιάζουμε σήμερα έχει βέβαια και πολλές φωτογραφίες του ουρανού, έχει όμως και της γης. Κυρίως επειδή το ορεινό χωριό που βρέθηκε τον ενέπνευσε. Λέει ο ίδιος: «Το Πετρίλο Καρδίτσας δεν είναι ένα ορεινό χωριό σαν όλα τα άλλα. Με έκανε να σκεφτώ, πόσο πιο δύσκολη είναι η ζωή στην πόλη όταν απλά επιβιώνουμε σε ένα αποδεδειγμένα ανθυγιεινό περιβάλλον, γεμάτο καρκινογόνα αέρια, ηχορύπανση και φωτορύπανση που μόνο κακό κάνουν στην ζωή μας. Μήπως κάνουμε κάτι λάθος; Μήπως για να γίνουμε ευτυχισμένοι χρειάζεται να γυρίσουμε στις ρίζες τους είδους μας, στο φυσικό περιβάλλον από το οποίο αποτραβηχτήκαμε; Εγώ τουλάχιστον γνώρισα μερικούς ανθρώπους εκεί έχουν συμφιλιωθεί με τη ζωή και αυτή τους χαρίζει το πιο απλό: την ευτυχία. Ξέρουν την σημασία της ζωής γιατί έχουν μάθει ότι είναι περαστική και ευάλωτη, κάθε δευτερόλεπτο που πέρνα σε εκείνο το μέρος. Όταν φτάσεις σε εκείνο το σημείο τότε καταλαβαίνεις τι πραγματικά αξίζει.»
«Η φύση που συνάντησα είναι μοναδική» συνεχίζει ο Καραμποτάκης. «Υψόμετρο 1.200 μέτρα περίπου, και μετά μία βόλτα στα 1.500 μέτρα σε ένα υπαίθριο στάβλο που κοιμήθηκα. Δεν ήταν εφτάστερο, αλλά ξενοδοχείο 1 δις αστεριών, μόνο εγώ και ο ουρανός. Δεν έκλεισα μάτι από την χαρά μου, τον χάζευα μέχρι τα σύννεφα να διαθλούν το φως τους παντού σαν μικρά θολά διαμάντια. Κάθε βράδυ περπατούσα στο δάσος, παρέα με τα πιο αγγελικά πλάσματα της Γης, τις πυγολαμπίδες, και κάθε έλατο έλαμπε λες κι ήταν Χριστούγεννα. Μα το πιο ωραίο ήταν ότι δίπλα σου πετούσαν αυτά τα πλάσματα σαν να σε καλωσορίζουν, σαν να θέλουν να δουν τι πλάσμα είσαι, να σου μιλήσουν, να σε πάνε στην ουτοπία τους, στο δάσος με το ρυάκι που το βράδυ πίνουν νερό εκατοντάδες από αυτά. Το βραδύ λοιπόν πέρα από αυτήν την όμορφη συνοδεία το μόνο που έπρεπε να κάνεις είναι να περπατήσεις κάτω από το αστροφώς που είναι τόσο ισχυρό που έβλεπα την σκιά μου από αυτό και τα έλατα σαν γίγαντες. Πανέμορφα βιώματα που πρέπει να ζήσουμε όλοι μέχρι να φύγουμε. Θέλω απλά να ευχαριστήσω τον Κωνσταντίνο Βασιλακάκο για την φιλοξενία και για τα μέρη που μας πήγε.»
