Η μουσική θρέφει χωρίς να τρώγεται

Facebook Twitter
0

 

Με αφορμή το χθεσινό ποστ συνειδητοποίησα πόσο συνδεδεμένη είναι η μουσική με το φαγητό. Δεν εννοώ ότι ακούμε μουσική όταν τρώμε (αν κι αυτό ισχύει βεβαίως) αλλά ότι πάρα πολλά συγκροτήματα έχουν ονόματα που έχουν σχέση με κάτι που τρώγεται. Ένα ψάξιμο στο google θα σας πείσει. Θα σας παρουσιάσω τα δικά μου αγαπημένα, μαζί με μερικά που δεν είχα ιδέα ότι υπήρχαν, αλλά έχουν καταπληκτικά ονόματα, και ποιος ξέρει, μπορεί μεταξύ τους να υπάρχουν και διαμάντια!


Smashing Pumpkins

 

Σε μία ραδιοφωνική συνέντευξη, ο Billie Corgan είπε ότι το όνομα προέκυψε όταν στο σχολείο ένας συμμαθητής του είπε ότι αυτό που θα έκανε το Halloween θα ήταν να «σπάει κολοκύθες». Αμέσως ο Billie σκέφτηκε ότι αυτό είναι ένα πολύ κουλ όνομα για μπάντα και υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι αν ποτέ συμμετείχε σε συγκρότημα, θα το ονόμαζε έτσι. Κι έτσι έγινε.

 

 

 

Ανώμαλη προσγείωση: Black Eyed Peas - φασόλια μαυρομάτικα

 

Μέχρι το 1995 λεγόταν Black Eyed Pods (ναι, τόσο παλιοί είναι) αλλά τότε πέθανε ο Easy E από AIDS, οπότε άλλαξαν το όνομά τους σε κάτι που θυμίζει εσκεμμένα φαγητό, γιατί «η μουσική τους είναι τροφή για την ψυχή, όπως και τα φασόλια», ή κάπως έτσι. Φανταστείτε ένα λογοπαίγνιο που περιέχει το “soul food” μέσα. Η πιο ρεαλιστική εξήγηση είναι ότι έπρεπε να βρουν κάτι που έμοιαζε τόσο με το προηγούμενο όνομα ώστε να μην χαλάσει η συνέχεια και η φήμη του συγκροτήματος.

 

 

 

Peaches

 

Η Peaches, της οποίας το αληθινό όνομα είναι Merrill Nisker, πήρε το όνομά της από ένα τραγούδι της Nina Simone, το Four Women. To τραγούδι βγήκε το 1966 και περιγράφει τέσσερις στερεοτυπικές μαύρες γυναίκες, όπως τις έβλεπε η κοινωνία τότε (και μάλλον τις βλέπει ακόμα). Η Peaches, η οποία εμφανίζεται τελευταία, εκπροσωπεί την επιθετική μαύρη γυναίκα. “Peaches” ήταν πραγματικά η λέξη που χρησιμοποιούνταν γι’ αυτό τον τύπο γυναίκας. Το τραγούδι έχει μία τρομερά δραματική κορύφωση, με την Nina Simone να ουρλιάζει σχεδόν το όνομα Peaches, και αν δεν ανατριχιάσετε εκεί, πραγματικά δεν μπορώ να σας καταλάβω.

 

 

 

Four women

My skin is black
My arms are long
My hair is wooly
My back is strong
Strong enough to take the pain
It's been inflicted again and again
What do they call me
My name is AUNT SARAH
My name is Aunt Sarah

My skin is yellow
My hair is long
Between two worlds
I do belong
My father was rich and white
He forced my mother late one night
What do they call me
My name is SIFFRONIA
My name is Siffronia

My skin is tan
My hair's alright, it's fine
My hips invite you
And my lips are like wine
Whose little girl am I?
Well yours if you have some money to buy
What do they call me
My name is SWEET THING
My name is Sweet Thing

My skin is brown
And my manner is tough
I'll kill the first mother I see
Cos my life has been too rough
I'm awfully bitter these days
because my parents were slaves
What do they call me
My
name
is

Peaches!

(αύριο:  λιγότερο γνωστοί)

Γεύση
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το Χάνι της Ρέρεσης είναι ένα από τα τελευταία της Ελλάδας

Γεύση / Παγόνια, αντίκες και μαγειρευτά σε ένα χάνι που αντέχει στον χρόνο

Το Χάνι της Ρέρεσης, ένα από τα τελευταία της Ελλάδας, παραμένει ανοιχτό για ταξιδιώτες και ντόπιους, με την κυρία Νίτσα να κρατά ζωντανή την παράδοση της φιλοξενίας σε ένα μαγειρείο που θυμίζει λαογραφικό μουσείο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
47’ στο Hygge με την Anne Meurling

Γεύση / Hygge: Ένας φούρνος που μυρίζει θαλπωρή στην Ιπποκράτους

Με νοσταλγία για τις συνταγές της πατρίδας της, μια Σουηδέζα φτιάχνει ψωμί, γλυκά, αέρινο βούτυρο και άψογη μηλόπιτα, δημιουργώντας ατμόσφαιρα βόρειας Ευρώπης - μόλις δυο βήματα από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας.
M. HULOT
«Μα πώς γεμίζει αυτή η τρύπα;»: Πριν από 40 χρόνια, τα «Δυο Λουξ» ξάφνιασαν τα Χανιά

Θρυλικά Μπαρ / «Μα πώς γεμίζει αυτή η τρύπα;»: Πριν από 40 χρόνια, τα «Δυο Λουξ» ξάφνιασαν τα Χανιά

Ξέρετε πολλές τσαγερί που να έχουν εξελιχθεί σε ολοήμερα στέκια, να έχουν μισθώσει λεωφορεία για να δουν οι θαμώνες τους μια έκθεση σε άλλον νομό ή να βγάζουν μια βάρκα γεμάτη με μελομακάρονα για κέρασμα στον δρόμο; Και όμως, αυτό το μέρος υπάρχει και έχει ξενυχτήσει γενιές στο λιμάνι των Χανίων.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Χταπόδι με σύκα: Μια για πολλούς άγνωστη και σίγουρα απρόσμενη συνταγή

Γεύση / Χταπόδι με σύκα: Μια για πολλούς άγνωστη και σίγουρα απρόσμενη συνταγή

«Όπου υπάρχουν συκιές, λίγο πιο πέρα αρχίζουν τα βότσαλα και μετά η Μεσόγειος και μετά το χταπόδι. Και κάπου, σ’ ένα πανηγυρικό τραπέζι, συναντώνται το χταπόδι και τα σύκα. Μαγειρεμένο το χταπόδι, μαγειρεμένα και τα λιόκαφτα, ξερά σύκα».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Η ιεροτελεστία του πανηγυρικού πιλαφιού του Δεκαπενταύγουστου στο Καρπάθιο

Γεύση / Tα πιλάφια του Δεκαπενταύγουστου: Έτσι τιμούν τη μεγάλη γιορτή σε Κάσο και Κάρπαθο

Ακολουθώντας τελετουργικό χρόνων, στήνουν καζάνια πάνω σε φωτιές και φτιάχνουν πιλάφι, κρέας κοκκινιστό και τηγανητές πατάτες για να τιμήσουν τη μεγαλύτερη γιορτή του καλοκαιριού.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Agora symi

Γεύση / Agora: Η πιο γραφική ανηφόρα της Σύμης οδηγεί σε μια κουζίνα με χαρακτήρα

Σε ένα μικρό μπαλκόνι με θέα τα παστέλ αρχοντικά της Σύμης, ο Χρήστος Σιδηρόπουλος σερβίρει μια ελληνική κουζίνα που συνομιλεί με το παρελθόν χωρίς να το αντιγράφει – μιλάει χαμηλόφωνα, αλλά ακούγεται καθαρά.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Οι ανθοί της cucina povera

Γεύση / Κολοκυθανθοί: Τα λουλούδια της φτωχής αλλά σοφής κουζίνας

Τα άνθη που είτε βουτιούνται στο κουρκούτι είτε γίνονται τροφαντός ντολμάς κρύβουν φθαρτή ομορφιά και μεγάλη γευστική παράδοση — πολύ πριν ο οδηγός Michelin αναδείξει τάσεις σαν το zero waste και το «από το χωράφι στο τραπέζι».
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ