Η μουσική θρέφει χωρίς να τρώγεται

Facebook Twitter
0

 

Με αφορμή το χθεσινό ποστ συνειδητοποίησα πόσο συνδεδεμένη είναι η μουσική με το φαγητό. Δεν εννοώ ότι ακούμε μουσική όταν τρώμε (αν κι αυτό ισχύει βεβαίως) αλλά ότι πάρα πολλά συγκροτήματα έχουν ονόματα που έχουν σχέση με κάτι που τρώγεται. Ένα ψάξιμο στο google θα σας πείσει. Θα σας παρουσιάσω τα δικά μου αγαπημένα, μαζί με μερικά που δεν είχα ιδέα ότι υπήρχαν, αλλά έχουν καταπληκτικά ονόματα, και ποιος ξέρει, μπορεί μεταξύ τους να υπάρχουν και διαμάντια!


Smashing Pumpkins

 

Σε μία ραδιοφωνική συνέντευξη, ο Billie Corgan είπε ότι το όνομα προέκυψε όταν στο σχολείο ένας συμμαθητής του είπε ότι αυτό που θα έκανε το Halloween θα ήταν να «σπάει κολοκύθες». Αμέσως ο Billie σκέφτηκε ότι αυτό είναι ένα πολύ κουλ όνομα για μπάντα και υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι αν ποτέ συμμετείχε σε συγκρότημα, θα το ονόμαζε έτσι. Κι έτσι έγινε.

 

 

 

Ανώμαλη προσγείωση: Black Eyed Peas - φασόλια μαυρομάτικα

 

Μέχρι το 1995 λεγόταν Black Eyed Pods (ναι, τόσο παλιοί είναι) αλλά τότε πέθανε ο Easy E από AIDS, οπότε άλλαξαν το όνομά τους σε κάτι που θυμίζει εσκεμμένα φαγητό, γιατί «η μουσική τους είναι τροφή για την ψυχή, όπως και τα φασόλια», ή κάπως έτσι. Φανταστείτε ένα λογοπαίγνιο που περιέχει το “soul food” μέσα. Η πιο ρεαλιστική εξήγηση είναι ότι έπρεπε να βρουν κάτι που έμοιαζε τόσο με το προηγούμενο όνομα ώστε να μην χαλάσει η συνέχεια και η φήμη του συγκροτήματος.

 

 

 

Peaches

 

Η Peaches, της οποίας το αληθινό όνομα είναι Merrill Nisker, πήρε το όνομά της από ένα τραγούδι της Nina Simone, το Four Women. To τραγούδι βγήκε το 1966 και περιγράφει τέσσερις στερεοτυπικές μαύρες γυναίκες, όπως τις έβλεπε η κοινωνία τότε (και μάλλον τις βλέπει ακόμα). Η Peaches, η οποία εμφανίζεται τελευταία, εκπροσωπεί την επιθετική μαύρη γυναίκα. “Peaches” ήταν πραγματικά η λέξη που χρησιμοποιούνταν γι’ αυτό τον τύπο γυναίκας. Το τραγούδι έχει μία τρομερά δραματική κορύφωση, με την Nina Simone να ουρλιάζει σχεδόν το όνομα Peaches, και αν δεν ανατριχιάσετε εκεί, πραγματικά δεν μπορώ να σας καταλάβω.

 

 

 

Four women

My skin is black
My arms are long
My hair is wooly
My back is strong
Strong enough to take the pain
It's been inflicted again and again
What do they call me
My name is AUNT SARAH
My name is Aunt Sarah

My skin is yellow
My hair is long
Between two worlds
I do belong
My father was rich and white
He forced my mother late one night
What do they call me
My name is SIFFRONIA
My name is Siffronia

My skin is tan
My hair's alright, it's fine
My hips invite you
And my lips are like wine
Whose little girl am I?
Well yours if you have some money to buy
What do they call me
My name is SWEET THING
My name is Sweet Thing

My skin is brown
And my manner is tough
I'll kill the first mother I see
Cos my life has been too rough
I'm awfully bitter these days
because my parents were slaves
What do they call me
My
name
is

Peaches!

(αύριο:  λιγότερο γνωστοί)

Γεύση
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γλυκιά Σύρος: Ζαχαροπλάστες, συνταγές και μνήμες από το παρελθόν της Ερμούπολης

Γεύση / Γλυκιά Σύρος: Παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία και συνταγές από την Ερμούπολη

Αμυγδαλωτά, χαλβαδόπιτες, νουγκατίνες, σφολιάτσες και πολλά ακόμη παραδοσιακά γλυκά, μαζί με μια ιστορία 200 χρόνων, αναδεικνύουν την Ερμούπολη σε βασίλισσα της ζαχαροπλαστικής.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Η Ταβέρνα «Πλάτων» στο Βούπερταλ

Γεύση / «Kάθε φορά που μυρίζω ούζο, θυμάμαι την ταβέρνα Πλάτων στο Βούπερταλ»

Ο Παύλος και η Ελένη, μετανάστες στη Γερμανία, δημιούργησαν μια αυθεντική ελληνική ταβέρνα, που εδώ και τρεις δεκαετίες σερβίρει απλά αλλά πεντανόστιμα πιάτα και είναι διάσημη για τον λεπτοκομμένο χειροποίητο γύρο της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η αγκινάρα

Γεύση / «Ο καλύτερος μεζές είναι η κεφαλή της άγριας αγκινάρας»

Χοιρινό με αγκιναρόφυλλα κοκκινιστά στη Σητεία, κεφαλές αγκινάρας γεμιστές με ρύζι στην Κάσο και αγκινάρες-μουσακά στην Άνδρο: η αγκινάρα δίνει τόσο πολλά τη στιγμή που διεκδικεί μόνο το ελάχιστο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Aspasia: Πώς η Σταυριανή Ζερβακάκου έστησε ένα εστιατόριο-προορισμό

Γεύση / Aspasia: Ένα εστιατόριο που ανταμείβει κάθε στροφή του δρόμου προς τη Μάνη

Στο απόγειο της φήμης της, η Σταυριανή Ζερβακάκου αποφάσισε να επιστρέψει σε έναν τραχύ τόπο και να στήσει ένα εστιατόριο-προορισμό σε έναν μικρό ορεινό οικισμό, αξιοποιώντας στην κουζίνα της όσα άγρια της δίνει το μέρος.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Η άνοιξη και το καλοκαίρι της ρίγανης

Γεύση / H ρίγανη που δίνει γεύση στα καλοκαίρια μας

Είναι το πιο δημοφιλές μυριστικό της Aνατολικής Μεσογείου και δίνει ιδέες για μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά καλοκαιρινά εδέσματα, όπως η ριγανάδα, ο ντάκος, η χωριάτικη σαλάτα και οι ριγανάτες σαρδέλες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Quinn’s: Γιατί όλοι πίνουν Dry Martini «στου Ηλία» Μαρινάκη 

Γεύση / Quinn’s: Γιατί όλοι πίνουν Dry Martini στου Ηλία Μαρινάκη 

Στην πιάτσα των Ιλισίων, σε ένα μέρος όπου όλα είναι μελετημένα, ένας πολύπειρος και προσγειωμένος μπάρμαν μας καλεί να χαθούμε στον «Κήπο των επίγειων απολαύσεων», συζητώντας και πίνοντας κλασικά αλλά αναβαθμισμένα κοκτέιλ.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΜΠΑΚΑΛΙΚΑ, DELI

Γεύση / Ο μεγάλος οδηγός του Αθηναίου καλοφαγά: Τα 51 πιο νόστιμα σημεία της πόλης

Εξειδικευμένα παντοπωλεία, deli με αλλαντικά και τυριά από την Ελλάδα και τον κόσμο, χασάπικα για κρέατα άριστης ποιότητας, κάβες και φούρνοι με ψωμιά παραδοσιακά αλλά και νέας εποχής, σε μια λίστα που μπορεί να είναι ο παράδεισος του foodie.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ