Θα περίμενα διαβάζοντας το Bororo του Λένου Χρηστίδη , για δεύτερη φορά, μετά από 13 χρόνια να βρω μια ξεχασμένη Ελλάδα. Δυστυχώς όμως βρήκα την ίδια . Ο Λάμπρος , ο Διονύσης , ο Σταύρος και ο Άγγελος χαμένοι μέσα στα δικά τους προβλήματα ,απροσάρμοστοι μέσα σε μια κοινωνία καθωσπρεπισμού ,εγκλωβισμένοι στην απραξία με μόνο όπλο το ειρωνικό χιούμορ προσπαθούν να επιβιώσουν.
Μερικές φορές τα καταφέρνουν. Κάποιες απογοητεύονται και θέλουν να τα τινάξουν όλα στον αέρα .Υπάρχουν στιγμές που η φιλία τους είναι τόσο ισχυρή που αυτό από μόνο του φαίνεται να τους είναι αρκετό για να επιβιώσουν.
Όμως δεν είναι. Τα αδιέξοδα ,τεράστια κύματα που πνίγουν τους ήρωες στις μοναχικές σκοτεινές τους πλευρές ,τους κατακλύζουν εκεί που δεν το περιμένουν.
Εντάξει οι φίλοι ,OK με το χαβαλέ ,πλάκα έχει η παρατεταμένη εφηβεία αλλά μέχρι εκεί.
Οι ήρωες ασφυκτιούν μέσα στην Ελλάδα της τηλεοπτικής πλήξης , των κανόνων συμπεριφοράς ,της εκκλησίας και της πολιτικής μπουρδολογίας .Ο μικρόκοσμος που έχουν φτιάξει φαίνεται να χάνει τις ισορροπίες του με την επίθεση που δέχονται από την κοινωνία -εισβολέα.
Μια κοινωνία του 1995 που είναι ίδια σχεδόν με αυτή του 2008.Πολιτικά σκάνδαλα ,απληστία από την πλευρά της εκκλησίας και τηλεοπτική βαρεμάρα.
Η μόνη διαφορά του 1995 με το 2008 :Η τεχνολογία μας φέρνει πιο κοντά αλλά δεν λύνει κανένα προσωπικό αδιέξοδο.
Για ακόμα μια φορά είμαστε μόνοι .
Υ. Γ
Οι φίλοι είναι το καταφύγιο μας. Αρκεί ;
σχόλια