Η Θάλεια Ματίκα μιλά με ειλικρίνεια και καθαρότητα. Στα 47 της, με μια πορεία που απλώνεται από τον κινηματογράφο μέχρι την τηλεόραση και μια βαθιά σχέση με το θέατρο, δεν νιώθει την ανάγκη να ονοματίσει «σταθμούς». Κι όμως, η διαδρομή της έχει πολλούς.
Η πρώτη της μεγάλη χαρά ήρθε προτού καν προλάβει να συνειδητοποιήσει τι σημαίνει να δουλεύεις ως ηθοποιός: βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Δράμας με την ταινία μικρού μικρούς «Ο Μικρός Ινδιάνος». Ακολούθησε η σειρά «Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες» του Γιάννη Κουτσομύτη και λίγο αργότερα το «Κλείσε τα μάτια» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, που την έκανε ευρέως γνωστή, μαζί με το «Μη μου λες αντίο» του Μανούσου Μανουσάκη. Στο θέατρο, όμως, νιώθει πως έγινε η πραγματική της μετάβαση – και αυτό το χρωστάει στη γνωριμία της με τον Τάσο Ιορδανίδη. «Με άλλαξε επαγγελματικά. Από μια ηθοποιό που πήγαινε όπου την επέλεγαν, βρέθηκα να δημιουργώ τις δικές μας δουλειές. Ήταν δύσβατος δρόμος, αλλά δρόμος μας».
Η τηλεόραση, λέει, την έχει βάλει για χρόνια στο ίδιο καλούπι: «Παίζω σχεδόν πάντα μια δυναμική, ηθική ηρωίδα που αγαπά έναν άντρα ολοκληρωτικά. Είναι δύσκολο να μετατοπιστώ». Ταυτόχρονα, βλέπει τη μικρή οθόνη να γίνεται ολοένα πιο συντηρητική. «Τα σενάρια πριν από είκοσι χρόνια ήταν πολύ πιο ενδιαφέροντα. Τα μπάτζετ έπεσαν, οι καθημερινές σειρές κυριάρχησαν και η πρωτοτυπία χάθηκε».
Το θέατρο, όμως, παραμένει ο τόπος όπου κρίνει πιο αυστηρά τον εαυτό της. Εκεί η έκθεση είναι καθημερινή, η ψυχική φθορά μεγαλώνει όταν η δουλειά δεν σε εκφράζει. Και εκεί βρήκε έναν δάσκαλο που της άλλαξε τη ματιά, τον Δημοσθένη Παπαδόπουλο. «Μου ανέτρεψε όσα ήξερα. Με έμαθε πράγματα που δεν είχα διδαχτεί ποτέ σε σχολή».
Όσο για τον χώρο συνολικά, δεν κρύβει τη δυσφορία της: «Ήταν πάντα αφιλόξενος. Χρειάζεται γερό στομάχι και δικλείδες ασφαλείας. Το #MeToo έδειξε κάτι μεγάλο, αλλά η κάθαρση δεν έρχεται εύκολα. Οι χαρακτήρες των ανθρώπων δεν αλλάζουν με κυρώσεις – χρειάζεται παιδεία». Παρομοίως, η πολιτεία «δεν στάθηκε ποτέ πραγματικά δίπλα στις τέχνες», ενώ τα κενά στη νομοθεσία, οι ελλείψεις στα πτυχία και οι κακές τηλεοπτικές συμβάσεις αφήνουν τον ηθοποιό εκτεθειμένο.
Παραδέχεται πως με τα χρόνια πήρε αποστάσεις από τον «κύκλο» του χώρου, όχι από συνειδητή επιλογή αλλά από την ανάγκη για μια κανονική ζωή, οικογένεια και χρόνους που δεν συγχωρεί η νύχτα του επαγγέλματος. Δεν της ήταν ποτέ εύκολο να μιλά δημόσια, όπως κάνουν άλλοι συνάδελφοί της, με απόλυτη βεβαιότητα. «Τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους. Εγώ φοβάμαι μήπως ανατρέψω μόνη μου μια θέση που πήρα χθες» λέει, εξηγώντας πως η δημόσια τοποθέτηση απαιτεί σιγουριά και σταθερή πυξίδα.
Το επόμενο βήμα; Υγεία, τύχη και μια νέα θεατρική δουλειά μετά το «Θέλω να σου κρατάω το χέρι», που ανέβηκε για πέντε σεζόν σημειώνοντας επιτυχία. «Θέλω κάτι που να μας εκφράζει, όπως αυτή η παράσταση. Αυτή η διαδρομή, όσο δύσκολη κι αν ήταν, άξιζε».
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Σωτήρης Βαλάρης
Κάμερα - μοντάζ: Γεράσιμος Δομένικος
Ηχοληψία: Αλέξανδρος Αντωνίου
Μίξη ήχου: Φαίδωνας Κτενάς
