TΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΟΥ μας πέρασε έφαγα φανταστικά και έξω και μέσα. Η μαγειρική μου ξεκίνησε από το σπίτι με μια τρομερή αποτυχία, στήθος κοτόπουλο Saltimbocca: κατάφερα να φτιάξω μια αηδία με σβόλους από αλεύρι στο τηγάνι και άπειρο φασκόμηλο που μου έπεσε από το σακουλάκι! Σαν γνήσιος εγωπαθής Αιγόκερως δεν παραδέχτηκα ότι τα έκανα όλα λάθος και τα έριξα όλα στα τηγάνια. Την επόμενη ημέρα πήγα και πήρα καινούργια.
Νομίζω ότι με αυτά τα δύο τηγάνια άλλαξε η τύχη μου. Έφτιαξα ένα εξαιρετικό μπούτι κοτόπουλο με ρύζι και χυλοπιτάκι με κοτόπουλο. Το δεύτερο πιάτο το έκανα όλο στο σχαροτήγανο. Έβαλα πρώτα το κοτόπουλο, μετά τα λαχανικά και αφού τσιγαρίστηκαν, έριξα πελτέ, μετά ροζέ κρασί που περίσσεψε από το Saltimbocca και στη συνέχεια λίγο ζωμό κοτόπουλο που είχα από τις φτερούγες. Αφού τα έκανα όλα αυτά, έριξα τις χυλοπίτες, και στο τέλος mix παρμεζάνα - πεκορίνο για να δέσει. Απίστευτη γεύση.
Ο ποιητής λέει ότι σημασία έχει το ταξίδι· το πιστεύω εν μέρει, αλλά εγώ αγαπώ τους τελικούς προορισμούς γιατί δεν έχει σημασία να ψάχνεις όταν ξέρεις αυτό που θέλεις.
Στην ερώτηση «πολύ κοτόπουλο, δεν τρως κάτι άλλο;» απαντάω ότι στο σπίτι τρώμε μόνο κοτόπουλο και γαλοπούλα όχι από άποψη ούτε από οικονομία, αλλά λόγω εφηβείας! Όχι της δικής μου αλλά του γιου μου, που απεχθάνεται τα πάντα εκτός από κοτόπουλο και γαλοπούλα. Στο μεταξύ, πρέπει να είναι το μοναδικό παιδί που μισεί τα μακαρόνια με κιμά. Βασικά, δεν το πιάνει δέος με τα ζυμαρικά.
Είναι αλήθεια ότι αυτή η απέχθεια με έκανε να σκεφτώ να του κάνω τεστ DΝΑ, αλλά είμαστε ίδιοι, αποκλείεται να προέκυπτε τέτοια ομοιότητα από απιστία! Μα είναι δυνατό να μισεί τα μακαρόνια;
Δεκατέσσερις μέρες περίπου πριν από τη μεγάλη γιορτή του Αγίου Σπυρίδωνα ανακάλυψα αυτό που μου φώναζαν όλοι κι εγώ αρνιόμουν πεισματικά να δεχτώ, γιατί είμαι αμετανόητος εγωιστής, ότι το καλύτερο μπιάνκο στην πρωτεύουσα το φτιάχνουν στην Cookoovaya, ένας γόνος της πρώην πρωτεύουσας της Repubblica Settinsulare.
Πώς το κατάλαβα; Κλείδωσε το στόμα μου μόλις το δοκίμασα για λίγα δευτερόλεπτα σαν από θαύμα, μα τον Άγιο Σπυρίδωνα! Μετά το μπιάνκο ήρθε και ένα από τα καλύτερα εστιατορικά γλυκά που έχω φάει ποτέ, μια τάρτα αχλάδι με παγωτό. Στο άκουσμά της δεν σου δημιουργείται καμία προσδοκία, αλλά είναι ένα γλυκό που σε κάνει απλά χαρούμενο.
Είναι πολλοί οι φιλοσοφικοί, πολιτικοί, κοινωνικοί και ανόητοι προβληματισμοί που μπορεί να διακατέχουν έναν καταθλιπτικό, άτυπο γενικό γραμματέα τυχαίου γαστρονομικού περιεχομένου. Είναι σοβαροί προβληματισμοί όμως; Οι άτυποι δεν φημίζονται για τη σοβαρότητα των σκοπών τους, μόνο για τα τυχαία διλήμματα που θέτουν μέσα στη μέρα. Π.χ. τι ταιριάζει πιο πολύ με τα τηγανητά αυγά, σουτζούκι ή παστουρμάς; Ξεκάθαρα το σουτζούκι από τόνο που έφαγα στο ΨΙ by Mezen. Δεν καταλάβαινες τη διαφορά με το κανονικό.
Τώρα που πιάνει κρύο με έχει πιάσει μια άρνηση να βλέπω ταινίες και βλέπω μόνο σειρές που συνδυάζω με σάντουιτς σχετικά με την πόλη όπου διαδραματίζεται η εκάστοτε σειρά. Είδα τον 5ο κύκλο του «Morning Show» τρώγοντας ένα εντυπωσιακό άνοστο σάντουιτς με παστράμι και μουστάρδα. Ψάχνω να βρω αργεντίνικη σειρά για να φτιάξω choripán, το σάντουιτς με λουκάνικο chorizo. Θα πείτε, γιατί δεν το φτιάχνεις έτσι κι αλλιώς! Δεν πρέπει να χαλάς τη σειρά των συνηθειών σου, γιατί έτσι καταστρέφεται η «καθεστηκυία» τάξη!
Η σειρά δεν χαλάει, βέβαια, όταν επισκέπτομαι εστιατόρια που βρίσκονται στον οδηγό Michelin. Πήγα στο Okio και πήρα το μενού γευσιγνωσίας. Ακόμα θυμάμαι το Αgnolotti, μάγουλα ιβηρικού χοίρου με μυζήθρα – τι αέρινη λιχουδιά. Θα δώσω τα εύσημα, βέβαια, και στο ταρτάρ με πίκλα αγγουριού, gochujang και κρόκο αυγού. Προσεγμένος χώρος, εξαιρετικά κορίτσια στο σέρβις, πιάτα βασισμένα στην ελληνική γαστρονομική παράδοση χωρίς να το φωνάζουν ούτε και να την υπονομεύουν.
Το Σάββατο ήρθε ένα φίλος από Θεσσαλονίκη και πήγαμε στην Αργυρώ Κουτσού, στο Koutsou & Co. Δοκιμάσαμε το χυλοπιτάκι με ζυγούρι που έγινε ακόμα πιο αλμυρό από τα δάκρυα αγάπης, ζεστασιάς και συγκίνησης που έριξα! Συγκινούμαι όταν τρώω κάτι τόσο νόστιμο.
Ήταν τόσο νόστιμο, τόσο απλό και τόσο γεμάτο. Ήταν πιάτο που θα ήθελες να τρως, αποκλεισμένος σε ένα βουνό, ενώ έξω μαίνεται χιονοθύελλα κι εσύ βλέπεις τη Λόλα με Τζένη Καρέζη και Νίκο Κούρκουλο και δεν σε νοιάζει τι γίνεται έξω!
Ήταν ένα πιάτο που είχε φυλάξει για μένα το Σάββατο η Αργυρώ. Όπως το έτρωγα, γέλαγα σαρδόνια, γιατί σκεφτόμουν πόσους υποψήφιους μνηστήρες είχε αυτό το έπος, πόσοι την παρακαλούσαν να τους δώσει την τελευταία μερίδα κι εκείνη το είχε φυλάξει για μένα. Είναι σπουδαίο να ξέρεις ότι είσαι ειδικός στις χυλοπίτες, σου δίνει ένα ύψος!
Ένιωσα και λίγο Οδυσσέας. Να ξέρετε, συνήθως, όταν δοκιμάζεις τελικά αυτό που είχες στο μυαλό σου, δεν έχει τη γεύση που περίμενες, εδώ όμως ήταν ακόμα καλύτερο!
Ο ποιητής λέει ότι σημασία έχει το ταξίδι· το πιστεύω εν μέρει, αλλά εγώ αγαπώ τους τελικούς προορισμούς γιατί δεν έχει σημασία να ψάχνεις όταν ξέρεις τι είναι αυτό που θέλεις.
Το Σάββατο έκλεινε και ακριβώς ένας χρόνος από τότε που γνώρισα αυτήν τη σπουδαία μαγείρισσα που την έχω δει τρεις φορές στη ζωή μου και νιώθω ότι την ξέρω τρεις αιώνες. Γιόρτασα αυτή την άτυπη επέτειο με αυτήν τη νοστιμιά!
Την Κυριακή πήγα στη θάλασσα κι έγραψα ένα ποίημα όχι για τα φαγητά αλλά για το μυστήριο της βάφτισής μου σε Ρεμί!
Κάθε φορά που κάθομαι ανέμελος και βλέπω τη θάλασσα, βλέπω και αυτούς που αδίκησα, αυτούς που έχασα, όλα αυτά που δεν έκανα, που με πλήγωσαν, που λησμόνησα, τα μέρη όπου δεν ταξίδεψα, τις ματιές στο κενό που αμέλησα, τα πάθη που άφησα, τα πρέπει που ξέχασα, τα λόγια που έκρυψα, τους αποχωρισμούς που αποδέχτηκα.
Με πιάνουν τα δάκρυα ή τα γέλια, μπαίνω στη θάλασσα, βαφτίζομαι ξανά. Ένας νέος κύκλος με λάθη ξεκινά!
