ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΟ ελληνικό τραγούδι, στο πιο κλασικό εννοώ (όχι στην ποπ, στην τζαζ, στα συγκροτήματα κ.λπ.), που συντηρούν ή και επεκτείνουν σε κάποιες περιπτώσεις μια παράδοση δεκαετιών.
Οι δίσκοι για τους οποίους γράφω στη συνέχεια είναι από τους ωραιότερους, που κυκλοφόρησαν τους τελευταίους μήνες.
ΜΙΛΤΟΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ: 30 Χρόνια / Παράλληλη Δισκογραφία
[Όγδοο Music Group, 2025]
Ο Μίλτος ή Μιλτιάδης Πασχαλίδης είναι ένας τραγουδιστής με μεγάλο γκελ, διαχρονικά, στον κόσμο. Σε όλες τις δεκαετίες, εννοώ, της παρουσίας του στα μουσικά μας πράγματα αποτελούσε πάντα μια αγαπημένη επιλογή για ένα μεγάλο τμήμα του μουσικόφιλου κοινού – ξεκινώντας από ’κείνους που μεγάλωσαν με αυτή τη δεύτερη μορφή του «έντεχνου» της δεκαετίας του ’90 (του «έντεχνου» των singers-songwriters εννοώ) και φθάνοντας αισίως στα παιδιά τους.
Τραγουδιστής και τραγουδοποιός δύο γενιών, δηλαδή, ο Πασχαλίδης έχει μία εκτεταμένη δισκογραφία, που, σ’ ένα βαθμό της, είναι κάπως... χαοτική. Και εννοώ μ’ αυτό πως υπάρχει πολύ ηχογραφημένο δικό του υλικό, τοποθετημένο σε δίσκους άλλων, με αποτέλεσμα να μην έχεις εύκολα στο νου σου το εύρος αυτής της παρουσίας του. Τώρα, όμως, με το 2LP (και CD) «30 Χρόνια / Παράλληλη Δισκογραφία» μπαίνει μία τάξη και σ’ αυτό το κεφάλαιο, καθότι 25... σπαρμένα και περιφερόμενα τραγούδια με ερμηνείες του Πασχαλίδη συγκεντρώνονται, για να αποτελέσουν την ύλη μιας συγκεκριμένης δισκογραφικής πρότασης, που συμπίπτει κιόλας με τα 30χρονα της προσωπικής δισκογραφίας του καλλιτέχνη – με τα 30χρονα από την έκδοση του πρώτου δίσκου του «Παραμύθι με Λυπημένο Τέλος» [Harvest, 1995].
Η φωνή του Πασχαλίδη στην αρχή μπορεί να είναι ωραία, αλλά ταυτοχρόνως ακούγεται «άγουρη», και με κάπως συγκρατημένες ερμηνείες, όμως, σταδιακά, αυτή θα αρχίσει να αποκτά όλο και μεγαλύτερη σιγουριά, για να φθάσει σ’ ένα ερμηνευτικό peak, σε μια κορυφή, στην τελευταία χοντρικά 15ετία.
Τα τραγούδια αυτά είναι επιλεγμένα απ’ όλες αυτές τις δεκαετίες, ξεκινώντας από το 1991 και καταλήγοντας στο 2024. «Ο παλιός σκοπός» από το παρθενικό LP των Χαΐνηδων (του 1991), των οποίων ο Πασχαλίδης ήταν βασικό μέλος, είναι η αρχή, για να περάσουμε τραγούδι με τραγούδι σε όλα τα επόμενα κεφάλαια, που είναι πάμπολλα (όσα και τα 25 τραγούδια προφανώς) καλύπτοντας μία μεγάλη, χρονικά, εποχή.
Μία γενική παρατήρηση έχω να κάνω. Η φωνή του Πασχαλίδη στην αρχή μπορεί να είναι ωραία, αλλά ταυτοχρόνως ακούγεται «άγουρη», και με κάπως συγκρατημένες ερμηνείες, όμως, σταδιακά, αυτή θα αρχίσει να αποκτά όλο και μεγαλύτερη σιγουριά, για να φθάσει σ’ ένα ερμηνευτικό peak, σε μια κορυφή, στην τελευταία χοντρικά 15ετία. Είναι η φυσική εξέλιξη, αυτή, μιας φωνής, που δεν κατέστη εξ αρχής... ερμηνευτικά κεντρική. Εννοώ, πως μέσα στις δεκαετίες φάνηκε πως ο Πασχαλίδης άξιζε να επενδύσει στη φωνή του περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Και το έκανε, και καλώς έπραξε.
Το πόσο δυνατός ερμηνευτής είναι ο Πασχαλίδης φαίνεται από διάφορα τραγούδια αυτού του διπλού LP κι ένα από τα πρώτα είναι το A6 «Μα εσύ γελάς σαν πρώτα» του Γιώργου Σταυριανού (από έναν δίσκο του 2012). Τo τραγούδι είναι καταπληκτικό, το είχε πρωτοπεί ο Νίκος Γράψας το 1990, αλλά η μεταγενέστερη ερμηνεία του Πασχαλίδη είναι ανώτερη. Όμως και ο Β1 «Χειμωνανθός» (Γιώργος Καζαντζής-Ελένη Φωτάκη), που είχε πρωτοπεί ο Γιάννης Χαρούλης το 2006 στο στόμα του Πασχαλίδη (από ένα digital single του 2019) αποκτά άλλες διαστάσεις. Ωραία τραγούδια από την Side B είναι επίσης το Β4 «Αγκαλιές και ψέματα» του Πάνου Βλάχου (από ένα δίσκο του 2018), όπως και το Β6 «Το τραγούδι απ’ την αρχή» (Πάνος Μαλαχίας-Χαράλαμπος Χατζηνάκης) (από ένα δίσκο του 2022), με τον Πασχαλίδη να καταγράφεται στην ερμηνευτική ωριμότητά του.
Επιλογές «έκπληξη», όμως, αποτυπώνονται και στον δεύτερο δίσκο (του double LP) και τέτοιες είναι (από την τρίτη πλευρά κατ’ αρχάς) η ροκ «Παράσταση θα δώσω» (Νικόλας Κουμπιός-Μάνος Ελευθερίου) από ένα δίσκο-αφιέρωμα στον Μάνο Ελευθερίου (από το 2008), το φοβερό «Εμπιστευτικόν» (Νότης Μαυρουδής-Άλκης Χριστοφέλλης) από ένα CD του 2011, που είχε πρωτοπεί ο Γιάννης Σαμσιάρης το 1984 (ερμηνεία αναφοράς, εδώ, από τον Πασχαλίδη) και βεβαίως το πλέον πρόσφατο (2024) «Μη φοβάσαι σε θυμάμαι» (Χρήστος Νικολόπουλος-Νίκος Αναγνωστάκης), ένα από τα τραγούδια που ξεχώρισαν από τα «Απρόοπτα Κύκλος Β».
Στην τέταρτη πλευρά του άλμπουμ, τώρα, έχουμε ανάμεσα σε άλλα το neo-folk «Όνειρα» του Θοδωρή Κοτονιά (από ένα ψηφιακό single του 2020), με τον Πασχαλίδη να αποδίδει με αίσθημα και δύναμη και ακόμη το πολύ καλό «Του Άη-Γιαννιού» (Δημήτρης Καρράς-Παύλος Σιδηρόπουλος), με ερμηνεία στεντόρεια και ταυτοχρόνως δραματική, με το double LP να κλείνει με το συγκινητικό “Spleen” (Θάνος Μικρούτσικος-Άλκης Αλκαίος), από το δεύτερο «Εμπάργκο» του 2021. Θάνος Μικρούτσικος, Χρήστος Θηβαίος και Μίλτος Πασχαλίδης σε συμφωνία φάσης, σ’ ένα τραγούδι που θα μείνει.
Επικεντρώθηκα σε κάποια από τα τραγούδια του άλμπουμ του Μίλτου Πασχαλίδη «30 Χρόνια / Παράλληλη Δισκογραφία», τα οποία μου άρεσαν περισσότερο. Όμως όλος ο δίσκος εμφανίζει μια ενότητα, την οποία βοηθά και το εμπεριστατωμένο track list, έτσι όπως αναπτύσσεται αυτό από πλευρά σε πλευρά και επί του οποίου, σίγουρα, θα είχε λόγο ο τιμώμενος ερμηνευτής. Δεν επέμεινα σε άλλα τραγούδι του δίσκου, όπως τα «Ένα τρεχαντηράκι» με τους Νεάρχου Παράπλους, «Κομοτηνή» του Θανάση Γκαϊφύλλια, «Μάσκες» του Βαγγέλη Γερμανού, «Πρώτη Μαΐου» του Μάνου Λοΐζου, «Ο θούριος του Ρήγα» του Χρήστου Λεοντή κ.λπ., όχι γιατί είναι υποδεέστερα, αλλά γιατί είναι πιο γνωστά από τις διάφορες εκτελέσεις τους.
Πολύ κατατοπιστικές οι σημειώσεις του ίδιου του Μίλτου Πασχαλίδη, για κάθε ένα από τα 25 τραγούδια, στο μέσα μέρος του gatefold.
Μιλτιάδης Πασχαλίδης - Εμπιστευτικόν (Νότης Μαυρουδής)
ΝΑΣΟΣ ΜΑΤΡΑΚΑΣ: Ανάδρομο Ψάρι / 10 Τραγούδια και 10 μικροαντιΚΕΙΜΕΝΑ
[Καθρέφτης Ήχων Αληθινών, 2025]
Ο Νάσος Ματράκας είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες τραγουδοποιούς της λίγο παλαιότερης γενιάς, καθώς εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη δισκογραφία το 1994, ο οποίος εξακολουθεί να προσφέρει τις γνώσεις του (γύρω από το πώς φτιάχνονται τα αληθινά τραγούδια), τις εμπειρίες και το γούστο του, στη σημερινή καλλιτεχνική πραγματικότητα. Με τέσσερα μόλις άλμπουμ μέσα σε 30 χρόνια, ο Ματράκας φαίνεται πως υπολογίζει πολύ το κάθε νεότερο βήμα του, πριν αποφασίσει να το διανύσει. Αυτή η... χρονοκαθυστέρηση, που μπορεί να οφείλεται σε πολλά (δεν ξέρω) του βγαίνει, σίγουρα, σε καλό.
Το λέω, γιατί και το «Ανάδρομο Ψάρι / 10 Τραγούδια και 10 μικροαντιΚΕΙΜΕΝΑ» είναι μια δουλειά που κρύβει μέσα της πολύ ψάξιμο, και μαζί τη δόνηση, την τόλμη, την ουσία και τις διαστάσεις μιας τραγουδοποιίας, που έρχεται από πολύ παλιά (από την εποχή του παλαιού Διονύση Σαββόπουλου και του Νικόλα Άσιμου), μοιάζοντας, ώρες-ώρες, τελείως προσωπική και εν τέλει μοναδική. Να το πω με δυο λόγια. Δεν έχουμε την ευκαιρία ν’ ακούμε συχνά δίσκους σαν το «Ανάδρομο Ψάρι» και αυτό είναι, από μόνο του, απολύτως αξιοσημείωτο.
Οι αναφορές του Ματράκα δεν έχουν όρια – υπό μίαν έννοια. Είναι το ροκ φυσικά πάνω απ’ όλα, αλλά μαζί και το φολκ, δηλαδή το παραδοσιακό τραγούδι, το ρεμπέτικο, το λαϊκό και το «έντεχνο», ακόμη και ραπάρισμα ακούς στο «Ανάδρομο Ψάρι», δίχως ποτέ όλα τούτα να ακούγονται «δήθεν», όπως συμβαίνει πολλές φορές... και τα τελευταία πολλά χρόνια τις περισσότερες. Θέλω να πω πως οι επιρροές του Ματράκα είναι απολύτως αφομοιωμένες, αφού εκείνο που μένει στο τέλος της ακρόασης δεν είναι οι όποιες επιδράσεις του, αλλά μόνο τα δικά του τραγούδια.
Μάλιστα, ο δίσκος μοιάζει κάπως και με live, υπό την έννοια πως αυτός απογειώνεται σταδιακά, για να πιάσει κορυφή στη δεύτερη πλευρά του, στα τελευταία πέντε τραγούδια, που, χοντρικά, είναι το ένα καλύτερο από τ’ άλλο.
Μουσικοί, στίχοι, ερμηνείες... Νάσος Ματράκας, αλλά μαζί και οι Φοίβος Δεληβοριάς, Νίκη Ξυλούρη και Βασιλική Καρακώστα σε πολύ καλά τραγούδια (όλες αυτές οι παρουσίες στο πρώτο μισό του δίσκου), για να ακολουθήσει η τελείως απογειωτική «β πλευρά» με τα «Ψαχνά χώματα», «Τόσο κοντά τόσο μακρυά» (από τα κορυφαία του δίσκου), «Τρέχουν» και «Στην άλλη πλευρά» (το πιο προχωρημένο άσμα του CD, που αγγίζει ακόμη και το anadolu rock), τα οποία σε αναστατώνουν και σε κυριεύουν μ’ αυτούς τους φαινομενικά τυπικούς συνδυασμούς κιθαρών, τζουράδων, μαντολίνων, πλήκτρων, βιολιών κ.λπ., οι οποίοι εδώ κατακτούν τη μέγιστη δυνατή λειτουργικότητά τους – και όλα αυτά μαζί με στίχους ουσιαστικούς, γειωμένους με την Ιστορία, τους κοινωνικούς αγώνες, την πολιτισμική μαγιά του τόπου, το καταύγασμα της συνείδησης ενός ωραίου Έλληνα, που ξέρει να γλεντά και να μάχεται με όρους ντομπροσύνης.
Παλικαρίσια τραγούδια λοιπόν από τον Ματράκα και τους μουσικούς του (Θύμιος Παπαδόπουλος, Πάνος Τσίκο Κατσικιώτης, Μιχάλης Ορφανίδης, Θανάσης Σοφράς και ένας-ένας όλοι οι υπόλοιποι), που πρέπει οπωσδήποτε να πάνε παραπέρα. (Στο CD-book και οι δέκα ιστορίες, που δένονται ωραία με τα τραγούδια, καθώς είναι της ίδιας λογικής. Ιστορίες από το στρατό, ιστορίες με την Σωτηρία Μπέλλου ή τον Νικόλα Άσιμο, ιστορίες που μπορεί να πηγαίνουν πίσω στο χρόνο, ακόμη και στην εποχή του αντάρτικου, πριν αγγίξουν το σήμερα, μέσα από εξιχνιασμένες και συναισθηματικές διαδρομές).
Νάσος Ματράκας, Στην άλλη πλευρά (HQ Official Audio Video)
ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΣΗΣ: “Δια Φόβου και Ελέου”
[Μετρονόμος, 2025]
Το «“Δια Φόβου και Ελέου”» είναι το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ του Τάσου Γιαννούση, όπως διαβάζω στο βιογραφικό του που υπάρχει στο «αυτί» του νέου CD-book του (είχε προηγηθεί το «Πρώτο Πιάτο» το 2023).
Ο Γιαννούσης είναι επαγγελματίας μουσικός τα τελευταία 30 χρόνια, έχει συνεργαστεί με... πλήθος κόσμου (Νταλάρας, Πρωτοψάλτη, Κραουνάκης ανάμεσα) και οπωσδήποτε έχει μεγαλώσει μέσα στο χώρο του κλασικού λαϊκού και του «έντεχνου». Οι επιρροές του λοιπόν, απ’ αυτές τις δύο ακρογωνιαίες μορφές του ελληνικού τραγουδιού, είναι σαφείς στα δικά του κομμάτια – αν και ο Γιαννούσης δεν περιορίζεται μόνο σ’ αυτά.
Και δεν αναφέρομαι σε κάποιες χαλαρές ρεμπέτικες αναφορές (στο τραγούδι του «Χελώνα», που προσιδιάζει περισσότερο προς το... μετα-ρεμπέτικο του Ξαρχάκου), αλλά στο βαλς («Ζούμε σαν ξένοι»), και βασικά στο... ρεμπετομπλούζ (τύπου Στέλιου Βαμβακάρη ας πούμε) «Διακοπή ρεύματος», ένα από τα πιο πνευματώδη τραγούδια του άλμπουμ του.
Γενικώς το «πνευματώδες» παίζει στη δουλειά του Γιαννούση, δηλαδή στα στιχάκια της Γεωργίας Παπαδοπούλου, αν και αυτό γίνεται με μέτρο, αφού σε καμία περίπτωση δεν συναντάμε, εδώ, σατιρικά ή ευτράπελα τραγούδια. Μία θυμοσοφία υπάρχει, βεβαίως, στα λόγια, αλλά αυτό δεν είναι κάτι, που τοποθετείται έξω από το πνεύμα του λαϊκού.
Τα τραγούδια του Γιαννούση είναι ωραία. Και ψαγμένα επίσης. Μάλιστα, μέσα από τολμηρότερες ενορχηστρώσεις θα μπορούσε το άκουσμα να ξεφύγει και προς «άλλες» διαστάσεις, όμως κι έτσι, όπως είναι «ντυμένα» τα κομμάτια τού «“Δια Φόβου και Ελέου”», είναι εντάξει. Μια καλή και συνεπής δουλειά, λοιπόν, για το χώρο του σύγχρονου «έντεχνου» και λαϊκού, που επιχειρεί να πρωτοτυπήσει – και αυτό δεν γίνεται να το παραβλέψεις.
Διακοπή ρεύματος – Power failure - Official release
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΡΑΚΑΚΗΣ: Αλανιάρικα Σφυρίζω
[Μετρονόμος, 2025]
Ο Βασίλης Κορακάκης είναι ο γιος του Βαγγέλη Κορακάκη, με τη δική του αυτόνομη πορεία, στο λαϊκό τραγούδι, από 20ετίας περίπου. Είτε ως μπουζουξής, είτε ως τραγουδοποιός, είτε ως τραγουδιστής, ο Βασ. Κορακάκης έχει δώσει δείγματα των ικανοτήτων του μέσα στα χρόνια – κάτι που συνεχίζει να κάνει και στον πιο πρόσφατο δίσκο του, που αποκαλείται «Αλανιάρικα Σφυρίζω». Βεβαίως, εδώ, ο τραγουδοποιός (συνθέτης-στιχουργός) είναι ο Βαγγέλης, αλλά και ο Βασίλης δεν κάνει λίγα πράγματα στο άλμπουμ, αφού παίζει μπουζούκι, τζουρά και μπαγλαμά, ενώ συγχρόνως τραγουδά, επιμελείται των ορχηστρών, της ηχογράφησης κ.λπ.
Βασικά, εδώ, έχουμε ανέκδοτα τραγούδια του Βαγγέλη, τα οποία φέρνει τώρα στο φως ο Βασίλης. Τραγούδια, τα οποία, προφανώς, τα άκουγε στο σπίτι του ο άνθρωπος να δημιουργούνται σιγά-σιγά από τον πατέρα του, αποφασίζοντας να τους δώσει, στις μέρες μας, μια οριστική μορφή καταγράφοντάς τα.
Η ηχογράφηση έχει γίνει με τον τρόπο που γίνονται πλέον πολλές ηχογραφήσεις του «έντεχνου» και του λαϊκού. Πολλές διαφορετικές sessions, σε διαφορετικά στούντιο, με τους ίδιους ή και διαφορετικούς μουσικούς κάθε φορά κτλ. Εντάξει, ο ήχος γενικά, και εδώ, είναι όπως και να το κάνουμε... ενοποιημένος, παρότι ανιχνεύεται, κατά τόπους, αυτό το... κομματιαστό των εγγραφών.
Παλιά οι άνθρωποι δεν είχαν την πολυτέλεια να γράφουν τα τραγούδια τους, που προορίζονταν για ένα δίσκο, σε απομακρυσμένες χρονικά sessions. Συνήθως έμπαιναν στο στούντιο με την ορχήστρα τους, και σε λίγες ώρες έβγαιναν με τον δίσκο. Τώρα ένας δίσκος δημιουργείται με εγγραφές που μπορεί να έχουν συμβεί σε τρεις μήνες, σε έξι, σε ένα χρόνο ή και παραπάνω. Γι’ αυτό και σπανίως θα δεις ημερομηνίες ηχογράφησης στα credits. Όλες οι καταστάσεις έχουν και τα συν και πλην τους. Ποια είναι τα πιο πολλά, κάθε φορά, έχει να κάνει και με τις ακουστικές εμπειρίες του καθενός από εμάς, τις γενικότερες απόψεις σε σχέση με το πώς κυλούν τα πράγματα στη δισκογραφία κ.λπ. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το «Αλανιάρικα Σφυρίζω», για να μην χάσουμε το point, είναι ένα πειστικό σύγχρονο λαϊκό άλμπουμ, με ασυζητητί παλαιά αισθητική.
Εννοώ, πω δεν μπορείς να το πεις «νεολαϊκό» το CD του Βασίλη Κορακάκη, αφού η πίστη του στο ύφος των τραγουδιών του πατέρα του είναι εκείνη που κυριαρχεί στο «Αλανιάρικα Σφυρίζω». Εξάλλου και το τι μπορεί να σημαίνει πλέον ανανέωση στο λαϊκό τραγούδι είναι παντελώς αδιευκρίνιστο, αφού στους καιρούς που ζούμε είναι πιο εύκολο για τους δημιουργούν να κάνουν «συντήρηση», παρά να βάλουν σε προτεραιότητα να πάει το πράγμα παρακάτω. Η εποχή είναι περίεργη, και μπροστά στην επιβίωση δεν χωρούν τσαλίμια.
Ο δίσκος ξεκινά λίγο χαλαρά, αλλά από το τσιτσανικό «Γλυκιές βραδιές» και κάτω (δηλαδή από το τραγούδι 4 έως και το τελευταίο 10) οι στροφές ανεβαίνουν, με το «Αλανιάρικα Σφυρίζω» να εξελίσσεται από το καλό στο καλύτερο. Πολύ καλά τραγούδια είναι τα «Οι ψιχάλες» και «Κάτι μας μίσησε», αν και τα περισσότερα, αν όχι όλα, από τα τραγούδια του Βαγγέλη κινούνται από ένα στάνταρντ ποιότητας και πάνω.
Γενικώς, θα έγραφα για έναν αρκετά καλό δίσκο, για το είδος του ή και πέρα απ’ αυτό, με τον Βασίλη να ερμηνεύει και να παίζει πειστικά και ωραία, και με τις παρουσίες των δεύτερων φωνών και των μουσικών να δρουν, προφανώς, προς τη σωστή κατεύθυνση.
Βασίλης Κορακάκης - Οι ψιχάλες - (Βαγγέλης Κορακάκης) - Official Audio Release
ΤΡΥΦΩΝ ΛΑΖΟΣ: Κάρμα Κομεντί
[Puzzlemusik, 2025]
Ήδη από την εποχή του πρώτου άλμπουμ του «Αναφορά», στην Puzzlemusik το 2019, ο Τρύφων Λάζος ήθελε να διασαφηνίσει τι ακριβώς επιδιώκει στο ελληνικό τραγούδι. Να δώσει, εννοώ, ένα «πρόσωπο» μιας μετα-ρεμπέτικης τραγουδοποιίας, ενδεδυμένης με ηλεκτρικά όργανα και με αισθητικές αναφορές στο indie rock. Αξιοπρόσεκτη η επιθυμία του, υπό την έννοια πως εκείνη η πρώτη απόπειρά του βρίσκει, τώρα, διέξοδο σ’ ένα επόμενο CD, που αποκαλείται «Κάρμα Κομεντί». Θέλω να πω πως η συγκεκριμένη προβληματική εξακολουθεί να απασχολεί τον Λάζο – κάτι που σημαίνει πως εδώ υπάρχει πείσμα και ενδιαφέρον, ώστε να βαθύνει κι άλλο εκείνη η ιστορία, η οποία είχε αρχίσει να αναπτύσσεται προ εξαετίας.
Σίγουρα ο Λάζος, με το «Κάρμα Κομεντί» του, έχει ενδιαφέροντα πράγματα να μας προτείνει, μέσω των οκτώ τραγουδιών και των δύο ορχηστρικών του (στο τέλος κάθε «πλευράς», στις θέσεις πέντε και δέκα) και σίγουρα, εδώ, φαίνεται να βρίσκεται πιο κοντά σ’ αυτό το αισθητικό όραμά του από οποιαδήποτε άλλη φορά.
Θέλω να πω πως και οι μελωδίες του είναι πιο ψαγμένες, και τα ακανόνιστα μουσικά μέτρα του πιο ενδιαφέροντα, ενώ και οι ενοργανώσεις έχουν κι αυτές κάτι καινούριο ή περίπου καινούριο να προτείνουν, συνδυάζοντας ηλεκτρικά, ηλεκτρονικά και ακουστικά στοιχεία. Μάλιστα, ιδιαίτερη σημασία έχουν στο άλμπουμ του τα κρουστά (daf, shaker, ντέφι, άλλα percussions, ούντου), που χειρίζονται οι Δάφνη Σβανιά και Gregorio Perico, μαζί με το τσέλο (Ειρήνη Αναστασίου) και τις δεύτερες φωνές (Ren Water, Greggy K.) – με τον ίδιο τον Λάζο να αναλαμβάνει τις κιθάρες, το μπάσο, το πιάνο, τον προγραμματισμό και το τραγούδι.
Ο Λάζος θέλει να γράψει στίχους απλούς και κατανοητούς, που να εμπεριέχουν, όμως, κάτι από τη βαρύτητα της ρεμπέτικης στιχοπλοκής, ανταποκρινόμενοι, συγχρόνως, και στις απαιτήσεις της δικής μας εποχής. Τούτο είναι το πιο δύσκολο, απ’ όλα όσα πράττει ή επιχειρεί να πράξει, ο καλός τραγουδοποιός, στο «Κάρμα Κομεντί». Εννοώ πως το παλεύει το πράγμα, και βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση, αλλά χρειάζεται ακόμη πιο μεγάλη προσπάθεια για να δέσει, όπως πρέπει, και τούτο το κομμάτι. Είναι σίγουρο, δε, πως αν ο στίχος βελτιωθεί κι άλλο, και τεχνικά και νοηματικά, τότε ο Λάζος θα κινηθεί ακόμη πιο ψηλά σαν τραγουδοποιός (στην πρώτη γραμμή, εννοώ).
Σαν τραγούδια, συνολικά, ξεχωρίζω από το «Κάρμα Κομεντί» το φερώνυμο track και ακόμη τα «Ο ουρανός χαμογελά» και «Χε χε», ενώ όλο το άλμπουμ, αισθητικά, έχει μια ενότητα κι ένα ύφος, ως προϊόν ευρύτερου ψαξίματος και σωστών επιλογών – κάτι όχι προφανές.
Τρύφων Λάζος - Κάρμα Κομεντί
