ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το μοτίβο ολόκληρης της ζωής μου μέσα σε δύο στιγμιότυπα που μου συνέβησαν πριν λίγες ώρες: Στη στάση περιμένοντας το λεωφορείο κάπου στο κέντρο. Έρχεται δίπλα μου ζευγάρι στην ηλικία μου, συζητούν τα επαγγελματικά τους νέα για λίγο και ξαφνικά τον αρπάζει η κοπέλα και τον φιλάει έντονα. Δίπλα τους, το γνωστό ζώον (εγώ δηλαδή) με το βιβλίο ανά χείρας που σήκωσε το κεφάλι από τη σελίδα μόνο και μόνο για να αντικρίσει αυτό το στιγμιότυπο. Φυσικά η λύση δεν είναι να μην διαβάζω στο δρόμο αλλά να ''παίζει το μάτι μου τι γίνεται γύρω'' (αυτό ακριβώς μού έχουν προτείνει με αυτή την διατύπωση). Κι όταν κοιτάζω γύρω, τίποτα δεν γίνεται ποτέ. Λίγη ώρα μετά, κι αφού το ζώον έχει επιβιβαστεί στο λεωφορείο μπαίνει άλλο ζευγάρι μέσα , αρκετά νεότερο από το πρώτο. Το ζώον κάθομαι στις μπροστινές θέσεις , πράγμα που δεν αποτελεί προσφιλή μου συνήθεια καθώς μια ζωή άτομο της γαλαρίας (μεταφορικά και κυριολεκτικά). Ενώ το λεωφορείο έχει χώρο ώστε να πάνε πιο μέσα, λέει το αγόρι στην κοπέλα να κάτσουν εδώ, εννοώντας όρθιοι δίπλα μου. Ο σβουριχτός ήχος των φιλιών τους μού αποσπά ξαφνικά την προσοχή. Υποθέτω και την προσοχή του οδηγού. Αυτή είναι η ζωή μου. Η παρατήρηση της ευτυχίας των άλλων. Όχι τώρα που μεγάλωσα, μα και όταν βρισκόμουν στην ηλικία του νεαρού ζευγαριού. Ολοσχερής, ανεξίτηλη ματαιότητα. Σημείωση: Η φράση της παρένθεσης στον τίτλο ανήκει στον συγγραφέα Φίλιπ Ροθ, όχι σε μένα.