Ο Παπακαλιάτης και η ακαταμάχητη δύναμη των κλισέ

Οι σειρές του Παπακαλιάτη και η ακαταμάχητη δύναμη των κλισέ Facebook Twitter
Εκτός από σκληρή δουλειά, οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε προσήλωση στον στόχο του, αδιάκοπη εξέλιξη, προσαρμοστικότητα και την ικανότητα να μην «ιδρώνει το αυτί του» στις αρνητικές κριτικές.
0

Αυτήν την εβδομάδα ολοκληρώνεται στο Mega ο δεύτερος κύκλος της σειράς «Maestro» (2022-), σε σενάριο και σκηνοθεσία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, όλα τα επεισόδια της οποίας είχαν ήδη την ευκαιρία να παρακολουθήσουν οι συνδρομητές του Netflix· μία ακόμα σειρά του γνωστού δημιουργού που κρίθηκε άκρως επιτυχημένη και προκάλεσε πολλές συζητήσεις. Το «Maestro» υπήρξε η πρώτη ελληνική σειρά που επιλέχθηκε για παγκόσμια διανομή από το Netflix, κάτι που επιβεβαίωσε περίτρανα την εμπορική της επιτυχία, ενώ κατάφερε να μπει στο διεθνές Top 10 ξένων σειρών σε 18 χώρες. 

Έπειτα από 11 χρόνια αποχής από την τηλεόραση και την ενασχόλησή του με τον κινηματογράφο, ο Παπακαλιάτης επέστρεψε το 2022 με μια σειρά η οποία δεν ξέφυγε από τον κανόνα που ακολουθούν παραδοσιακά όλες οι δουλειές του, να ξεσηκώνουν, δηλαδή, πλήθος αντιδράσεων και να προκαλούν τα βέλη των επικριτών του. Οι περισσότερες από τις κατηγορίες που του προσάπτουν αφορούν κυρίως την κραυγαλέα αντιγραφή ξένων σειρών και ταινιών, το κλισεδιάρικο και μελοδραματικό σενάριο και τους σχηματικούς χαρακτήρες, την προσπάθεια να χωρέσει ταυτόχρονα πολλά και ποικίλα κοινωνικά μηνύματα και την επιμονή του να κρατά για τον εαυτό του τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλες τις σειρές του. 

Η επιτυχία, ως γνωστόν, είναι ασυγχώρητη και όταν ο Παπακαλιάτης αποφάσισε να επιστρέψει στην τηλεόραση μετά από χρόνια και να τα σαρώσει ξανά όλα στο διάβα του, σπάζοντας, εκτός των άλλων, και το «άβατο» του διεθνούς Netflix, φανταζόμαστε πως θα έγινε διπλά «μισητός». 

Παρά τα εξαιρετικά φροντισμένα και τεχνικά άψογα πλάνα, τη φωτογραφία, τα σκηνικά, τους φωτισμούς και τη μουσική επένδυση, ομολογουμένως οι σειρές του Παπακαλιάτη πάσχουν από σεναριακές ευκολίες, βρίθουν από υπερβολές ή απιθανότητες, ενώ οι χαρακτήρες δεν ξεδιπλώνονται πάντα επαρκώς.

Στα πρώτα επεισόδια του δεύτερου κύκλου του «Maestro», η εύπορη και με όλα τα μέσα στη διάθεσή της εγκυμονούσα Στεφανία Γουλιώτη γεννά τα χαράματα στο κέντρο της Αθήνας, με τη βοήθεια των ενοίκων μιας πολυκατοικίας, επειδή ξέχασε να φορτίσει το κινητό της… Μια σεναριακή επιλογή που προσέδωσε βέβαια μεγάλη τραγικότητα στο γεγονός και εξηγεί σε έναν βαθμό την επιλόχεια κατάθλιψη της ηρωίδας στη συνέχεια, αλλά φαντάζει αρκετά απίθανη στην πραγματικότητα.

Παρά τις αδυναμίες του σεναρίου, οι ερμηνείες της Στεφανίας Γουλιώτη, της Μαρίας Καβογιάννη, του Γιάννη Τσορτέκη, της Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου αλλά και των υπόλοιπων ηθοποιών του καστ καθηλώνουν, ενώ κάποιοι εξαιρετικά καλογραμμένοι διάλογοι, όπως οι πολλοί και έντονοι μεταξύ του τοξικού ζεύγους Παπακαλιάτη - Γουλιώτη, εντυπωσιάζουν με την ειλικρίνεια και την ευστοχία τους (σημάδι αισθητής βελτίωσης και στη γραφή του) και ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζεται η ενδοοικογενειακή κακοποίηση που υφίσταται η ηρωίδα που υποδύεται η Μαρία Καβογιάννη συγκινεί ιδιαίτερα.  

Οι σειρές του Παπακαλιάτη και η ακαταμάχητη δύναμη των κλισέ Facebook Twitter
Στο «Maestro» βλέπουμε σαφείς επιρροές από σειρές όπως το «Ozark», το οποίο αφορά μια οικογένεια που έχει δοσοληψίες με ναρκέμπορους και κάνει ξέπλυμα χρήματος, ενώ τα νεότερα μέλη της προσπαθούν να αποστασιοποιηθούν από τους γονείς τους.

Και φυσικά δεν λείπουν τα κλισέ από τις σειρές του. Αδιέξοδοι ή απαγορευμένοι έρωτες, ερωτικά τρίγωνα και μέσα στην ίδια οικογένεια, σχέσεις με μεγάλη διαφορά ηλικίας, οικογενειακά μυστικά και ψέματα, στερεοτυπικοί χαρακτήρες που μοιάζουν να επαναλαμβάνονται με μικρές διαφοροποιήσεις από σειρά σε σειρά. Βέβαια, υπάρχουν κλισέ που σε κουράζουν και σε κάνουν να θες να κλείσεις την οθόνη αμέσως και κλισέ που απολαμβάνεις ευχάριστα, είτε απενοχοποιημένα είτε ως guilty pleasure, και κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον σου. Στην περίπτωση του Παπακαλιάτη, αναφερόμαστε στα δεύτερα. 

Δεν είναι πάντα εύκολο να παραδεχτούμε την ανακουφιστική επίδραση, την ακαταμάχητη έλξη και την αναγκαιότητα των κλισέ. Η δύναμη του κλισέ εξηγεί και την τεράστια δημοφιλία της σειράς εποχής «Bridgerton» του Netflix, που στην ουσία δεν είναι κάτι άλλο από ένα λίγο πιο εκμοντερνισμένο Άρλεκιν. Τα κλισέ μπορεί να μη διεκδικούν δάφνες ποιότητας και αφηγηματικής πρωτοτυπίας, αλλά κακώς υποτιμούνται και θεωρούνται δοκιμασμένη συνταγή για την επιτυχία. Χιλιάδες συγγραφείς έγραφαν και γράφουν ρομαντικά ή «ροζ» μυθιστορήματα, αλλά δεν είχαν όλοι την επιτυχία της Julia Quinn. Για να κερδίσεις τις καρδιές των αναγνωστών ή των θεατών, ειδικά σε μια ευρεία ηλικιακή γκάμα, χρειάζονται πολλά παραπάνω από μερικά αβανταδόρικα κλισέ. 

Ποιος δεν θα ήθελε να ζει έρωτες όπως αυτούς που ζουν οι ήρωες του Παπακαλιάτη; Ποιος δεν θα ήθελε να συνοδεύουν το ρομάντζο του φωτισμοί που, είτε μέρα είτε νύχτα, είναι πάντα οι ιδανικοί, να ξεχύνεται από παντού η ερωτική μελωδία και να είναι η απόλυτα ταιριαστή τη δεδομένη στιγμή και η τύχη ή η μοίρα να συνδράμει κι αυτή, βοηθώντας την εξέλιξη του ειδυλλίου ή, αντίθετα, να παίζει περίεργα αλλά και εξόχως κινηματογραφικά παιχνίδια;  

Οι σειρές του Παπακαλιάτη και η ακαταμάχητη δύναμη των κλισέ Facebook Twitter
Δύο κορίτσια που διασχίζουν το κέντρο της Αθήνας σε μια βέσπα να τραγουδούν σε μια στιγμή ευφορίας την «Ανισόπεδη Ντίσκο» ήταν μια ρεαλιστική εικόνα που δεν έδειχνε σε τίποτα υπερβολή.

Η μουσική στις σειρές του Παπακαλιάτη είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Ο πρώτος κύκλος του «Maestro» έκανε γνωστό και σε ένα άλλο κοινό, πιο νεανικό, το «Τυχερό Αστέρι», ένα παλιότερο τραγούδι του Κωνσταντίνου Βήτα, γραμμένο για θεατρική παράσταση, σε πρώτη εκτέλεση του Γ. Παλαμίδα, ενώ αξιοποίησε υποδειγματικά την «Προσευχή» της Χ. Αλεξίου και την παρουσία και της ίδιας, εντάσσοντας το τραγούδι αρμονικά στο σενάριο.

Φέτος, η περίπτωση του απροσδόκητα τεράστιου hit «Ανισόπεδη Ντίσκο» του Pan Pan, που ακούστηκε σε ένα επεισόδιο της σειράς, είναι χαρακτηριστική του πώς ο Παπακαλιάτης καταφέρνει να συλλαμβάνει κάτι από το συλλογικό αίσθημα, αν και αυτήν τη φορά η πραγματικότητα τον ξεπέρασε ή και προηγήθηκε, γιατί το τραγούδι έμοιαζε ήδη να έχει γίνει το σάουντρακ της πόλης (άπειρα τα βιντεάκια στο TikTok υπό τον ήχο του τραγουδιού σε ποικίλες παραλλαγές από την Gen Z). Οπότε δύο κορίτσια που διασχίζουν το κέντρο της Αθήνας σε μια βέσπα να τραγουδούν σε μια στιγμή ευφορίας την «Ανισόπεδη Ντίσκο» ήταν μια ρεαλιστική εικόνα που δεν έδειχνε σε τίποτα υπερβολή.

«Προσευχή» της Χ. Αλεξίου στο Maestro

Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για την ίδια την Αθήνα, όπως προβάλλεται στα πρώτα επεισόδια του δεύτερου κύκλου του «Maestro». Ποτέ δεν έδειχνε ωραιότερη και πιο φωτογενής, σε σημείο που αναρωτιέται κανείς ποια είναι η αληθινή Αθήνα, αυτή του Παπακαλιάτη ή αυτή που βλέπουμε καθημερινά οι υπόλοιποι. Θα λέγαμε πως ο Παπακαλιάτης είχε σαφώς μια ινσταγκραμική οπτική στις σειρές του πολύ πριν από το ίδιο  το Instagram και αυτό είναι κάτι που πρέπει να του πιστωθεί.  

Όπως πρέπει να του πιστωθεί, επίσης, πως σε μια μακρινή εποχή, στις αρχές των ‘00s, πολύ πριν επικρατήσουν οι συνδρομητικές πλατφόρμες στην Ελλάδα, ο Παπακαλιάτης είχε αρχίσει να ενσωματώνει στοιχεία από ξένες σειρές, έστω κι αν πολλοί του το χρεώνουν ως αντιγραφή. Στο «Maestro» βλέπουμε σαφείς επιρροές από σειρές όπως το «Ozark», το οποίο αφορά μια οικογένεια που έχει δοσοληψίες με ναρκέμπορους και κάνει ξέπλυμα χρήματος, ενώ τα νεότερα μέλη της προσπαθούν να αποστασιοποιηθούν από τους γονείς τους, και παρουσιάζει κάποιες ομοιότητες και με την ταινία «Call me by your name» του Λούκα Γκουαντανίνο, με την ομοερωτική ιστορία ενός νεαρού ζευγαριού με φόντο ειδυλλιακά, μεσογειακά, καλοκαιρινά τοπία. 

Οι σειρές του Παπακαλιάτη και η ακαταμάχητη δύναμη των κλισέ Facebook Twitter
Παρά τα εξαιρετικά φροντισμένα και τεχνικά άψογα πλάνα, τη φωτογραφία, τα σκηνικά, τους φωτισμούς και τη μουσική επένδυση, ομολογουμένως οι σειρές του Παπακαλιάτη πάσχουν από σεναριακές ευκολίες, βρίθουν από υπερβολές ή απιθανότητες, ενώ οι χαρακτήρες δεν ξεδιπλώνονται πάντα επαρκώς.

Ο Παπακαλιάτης είναι εν τέλει μια ιδιαίτερη περίπτωση δημιουργού, που έχει κατορθώσει να διαγράψει μια sui generis για τα ελληνικά τηλεοπτικά χρονικά πορεία και να παραδώσει ένα πολύ διακριτό προσωπικό ύφος μιας μέινστριμ μεν αλλά πολύ καλοδουλεμένης και προσεγμένης τηλεόρασης, έστω και άνισης σε σημεία.

Ο λόγος που αντικειμενικά πολύ χειρότερες ελληνικές σειρές δεν έχουν εισπράξει τόσες επικρίσεις, ούτε άλλοι τηλεοπτικοί δημιουργοί τόση χλεύη, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ποιος είναι. Η επιτυχία, ως γνωστόν, είναι ασυγχώρητη και όταν ο Παπακαλιάτης αποφάσισε να επιστρέψει στην τηλεόραση μετά από χρόνια και να τα σαρώσει ξανά όλα στο διάβα του, σπάζοντας, εκτός των άλλων, και το «άβατο» του διεθνούς Netflix, φανταζόμαστε πως θα έγινε διπλά «μισητός». 

Ήταν 1999 όταν η πρώτη σειρά σε σενάριο του μόλις 24χρονου τότε Χριστόφορου Παπακαλιάτη, το «Η ζωή μας μία βόλτα» (1999-2000), παίχτηκε στις οθόνες μας. Από τότε διέγραψε μια εντυπωσιακή πορεία που μόνο αυτονόητη δεν ήταν. 25 χρόνια είναι πολλά για να παραμείνει κάποιος στην κορυφή.

Και αν πάμε ακόμα πιο πίσω, στον 16χρονο πιτσιρικά που έκανε ένα πέρασμα στους «Απαράδεκτους», στο καλογεράκι δίπλα στη Μιμή Ντενίση στους «Φρουρούς της Αχαΐας» ή στον κολλητό του Τζίμη στους «Δέκα Μικρούς Μήτσους», θα θυμηθούμε πως κανείς από μας δεν φανταζόταν τη μετέπειτα εξέλιξη. Το ότι καταφέρνει να κάνει σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών και σε ένα εντελώς διαφορετικό τηλεοπτικό τοπίο, μια επιτυχία ανάλογη, για παράδειγμα, με το «Να με προσέχεις» της σεζόν 2000-2001 δεν είναι καθόλου εύκολο.  

Οι σειρές του Παπακαλιάτη και η ακαταμάχητη δύναμη των κλισέ Facebook Twitter
Ήταν 1999 όταν η πρώτη σειρά σε σενάριο του μόλις 24χρονου τότε Χριστόφορου Παπακαλιάτη, το «Η ζωή μας μία βόλτα» (1999-2000), παίχτηκε στις οθόνες μας.

Άραγε πόσοι από όσους στηλιτεύουν τον Παπακαλιάτη σήμερα θα πετούσαν στα σκουπίδια, αν τους δινόταν στο πιάτο η ευκαιρία, μια επιτυχία τέτοιου μεγέθους και θα έριχναν άκυρο σε μια παγκόσμια πλατφόρμα; Πολλά μοιάζουν αυτονόητα και τα προσπερνάμε εύκολα, λες και η είσοδος στο Netflix είναι φυσικό παρεπόμενο.

Εκτός από σκληρή δουλειά, οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε προσήλωση στον στόχο του, αδιάκοπη εξέλιξη, προσαρμοστικότητα και την ικανότητα να μην «ιδρώνει το αυτί του» στις αρνητικές κριτικές. Σίγουρα, μόνο τυχαίο γεγονός δεν είναι για μια ακόμα σεζόν να ασχολούμαστε με «μία ακόμα σειρά του Παπακαλιάτη». 

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Θεσσαλονίκη: Με το πρόσωπο της Μαρίας Καβογιάννη από το Maestro το γκραφίτι για την έμφυλη βία

Ελλάδα / Θεσσαλονίκη: Η ερμηνεία της Μαρίας Καβογιάννη στο Maestro έγινε γκράφιτι για την έμφυλη βία

Το πρόσωπο του χαρακτήρα που υποδύεται η Μαρία Καβογιάννη στο Maestro αποτέλεσε σύμβολο για τις κακοποιημένες γυναίκες αλλά και έμπνευση για τον καλλιτέχνη Γιώργο Κόφτη
LIFO NEWSROOM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

Οθόνες / Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

«Το άτακτο αγόρι του βρετανικού σινεμά βρήκε τον δρόμο του σε ώριμες επιλογές, είτε παίζοντας κάποιον αδυσώπητο κακό είτε αφήνοντας τα λακωνικά του διακριτικά σαν στάμπα, όνομα και πράγμα, σε σύντομες εμφανίσεις – εννοείται πως έχει υποδυθεί και τον διάβολο!»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
The Karate Kid: Πώς η «ταινιούλα που δεν θα έβλεπε κανείς» εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο

Οθόνες / The Karate Kid: Πώς η «ταινιούλα που δεν θα έβλεπε κανείς» εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο

Η ταινία σημάδεψε μια γενιά εφήβων που φαντασιώνονταν ότι θα αντιστεκόντουσαν ηρωικά στους νταήδες που τους κακοποιούσαν καθημερινά. Και τώρα, ο μύθος επιστρέφει για έκτη φορά στην οθόνη, με πρωταγωνιστές τον Τζάκι Τσαν και τον Ραλφ Μάτσιο
THE LIFO TEAM
Ο άνθρωπος που έφερε την μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Daily / Ο άνθρωπος που έφερε τη μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Το ντοκιμαντέρ «Sunday Best: The untold story of Ed Sullivan» αναδεικνύει τη συμβολή του Εντ Σάλιβαν και της δημοφιλέστατης τηλεοπτικής εκπομπής του στην ανάδειξη τεράστιων μορφών της μαύρης μουσικής, από τη Nίνα Σιμόν και τον Τζέιμς Μπράουν μέχρι την Tίνα Τέρνερ και τον Στίβι Γουόντερ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Έντουαρντ Νόρτον: Γεννημένος σε λάθος εποχή

Οθόνες / Έντουαρντ Νόρτον: Γεννημένος σε λάθος εποχή

Με αφορμή τα σημερινά του γενέθλια, ανατρέχουμε στην καριέρα ενός ηθοποιού με την ερμηνευτική στόφα των μεγάλων ονομάτων του New Hollywood, μα καταδικασμένου να εργάζεται σε καιρούς που η κινηματογραφική βιομηχανία δεν ξέρει τι να κάνει μαζί του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ana Kokkinos: «Αν ήμουν ένας στρέιτ, Άγγλος άντρας, η ζωή θα ήταν ευκολότερη»

Οθόνες / Ana Kokkinos: «Αν ήμουν ένας στρέιτ, Άγγλος άντρας, η ζωή θα ήταν ευκολότερη»

Η ελληνικής καταγωγής Αυστραλή σκηνοθέτιδα πίσω από το «Ten Pound Poms» μιλά στη LiFO για τη στάση των Αυστραλών απέναντι στους μετανάστες, την ταινία της που εξόργισε την ομογένεια, και το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος ακόμη κι όταν το έργο σου έχει δει πολύς κόσμος.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Το τρίο Πασκάλ-Τζόνσον-Έβανς και 9 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Το τρίο Πασκάλ-Τζόνσον-Έβανς και 9 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Μια ταινία που η Τζέιν Όστιν θα ήταν περήφανη να είχε σκηνοθετήσει, η Λίντσεϊ Λόχαν ανταλλάζει σώμα με την Τζέιμι Λι Κέρτις ξανά μετά από 22 χρόνια κι ένας μεταλλαγμένος Μπάμπι εκδικείται για τον θάνατο της μαμάς του. – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
«Νεαρές μητέρες»: Είναι καλοκαιρινή επιλογή μία ταινία των αδελφών Νταρντέν; 

The Review / «Νεαρές μητέρες»: Tα κατάφεραν πάλι οι αδελφοί Νταρντέν; 

Τι κάνει τις «νεαρές μητέρες» να ξεχωρίζουν από τις προηγούμενες δουλειές των Βέλγων δημιουργών; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητάνε για τη βραβευμένη ταινία που παίζεται στους θερινούς κινηματογράφους της Αθήνας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
American Apparel: Τα βρόμικα μυστικά της πιο ανατρεπτικής εταιρείας των ’00s

Οθόνες / American Apparel: Τα βρόμικα μυστικά της πιο ανατρεπτικής εταιρείας των ’00s

Η American Apparel πουλούσε απελευθέρωση, αλλά πίσω από τις βιτρίνες και το φίνο βαμβάκι το brand ήταν βουτηγμένο στα σκάνδαλα: σεξουαλική παρενόχληση, κατάχρηση εξουσίας και ένα εργασιακό κλίμα που κάθε άλλο παρά cool ήταν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Movies

Οθόνες / Η σπαρταριστή επιστροφή των «Τρελών Σφαιρών» και 9 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Ο Λίαμ Νίσον δείχνει την κωμική στόφα του, η Άλισον Μπρι και ο Ντέιβ Φράνκο πρωταγωνιστούν στην πιο αναμενόμενη ταινία τρόμου της χρονιάς, η νέα ταινία των αδερφών Νταρντέν και 4 επανεκδόσεις – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Είδαμε την ταινία που διασκευάζει ο Γιώργος Λάνθιμος

Οθόνες / Η ταινία στην οποία βασίστηκε ο Λάνθιμος: Ένα κρυμμένο νοτιοκορεατικό διαμάντι

Η επικείμενη κυκλοφορία του «Bugonia» στάθηκε αφορμή για να επισκεφτούμε ξανά την κινηματογραφική του πηγή, το cult «Save the Green Planet!», έναν από τους κρυμμένους θησαυρούς του νοτιοκορεατικού σινεμά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ