«Χρειάζεται χιούμορ η ζωή» λέει ο Ευριπίδης σχολιάζοντας την πραγματικότητα της Αθήνας όπως την παρακολουθεί από απόσταση κατά την διάρκεια της καραντίνας.
Τα τελευταία 17 χρόνια ζει και εργάζεται στη Βαρκελώνη. Μιλάμε μέσω Skype για την κατάσταση που έχει δημιουργήσει παντού ο Covid. «Στην Ελλάδα είστε σε πολύ δύσκολη κατάσταση» λέει. «Και δεν πέφτουν και τα κρούσματα. Σας έχουν κλειδωμένους και δεν πέφτουν. Μου φαίνεται δυστοπικό. Με καταθλίβει. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν σε μια χώρα όπου αυξάνονται τα κρούσματα και θα έπρεπε να θωρακίζονται η δημόσια υγεία και όσοι έχουν πληγεί οικονομικά, το χρήμα να ξοδεύεται για να υπάρχει άπειρη αστυνομία και έλεγχος. Από εδώ που το βλέπω μου φαίνεται πολύ ακραίο».
Στην Ισπανία έχουν απαγόρευση κυκλοφορίας το βράδυ, κυκλοφορούν με μάσκες και τα μεγάλα μαγαζιά δεν λειτουργούν, μόνο τα μικρά μέχρι τις 5 το απόγευμα. Η εστίαση είναι ανοιχτή μέχρι τις 9.
Στο πέμπτο άλμπουμ του που ονομάζεται «Νέος Κόσμος» φαντασιώνεται αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος, έναν καινούργιο κόσμο όπου η τραγωδία μπλέκει με τη χαρά της ζωής. Σηματοδοτεί μια μεγάλη αλλαγή σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του, όπου μια πληθώρα μουσικών συμμετείχε στα κομμάτια του. Το Νέο Κόσμο τον ηχογράφησε μόνος, στο σπίτι του, παίζοντας τα πάντα σε συνθεσάιζερ, δουλεύοντας τα ορχηστρικά ντέμο μαζί με το σύντροφό του, Marc Ribera.
Θυμάμαι τότε που είχα βγάλει το Μια Τρίτη στην Καντίνα. Έψαχνα και ρωτούσα αν υπάρχει ανάλογο ινστιτούτο στην Ισπανία όπως στην Ελλάδα, το Θερβάντες ή το Γκαίτε, που προωθούν την κουλτούρα τους έξω από τα σύνορα επειδή ένας Έλληνας έβγαλε έναν ελληνικό δίσκο στην Ισπανία. Η απάντηση που έλαβα ήταν ότι το ελληνικό ινστιτούτο πολιτισμού έχει χρεοκοπήσει.
«Μετά τις διακοπές μου στην Ελλάδα πέρσι, γυρνώντας στην Ισπανία, βρήκα μια απόδειξη στην τσέπη από ένα φαρμακείο στον Νέο Κόσμο. Την είδε ο Μαρκ με ρώτησε τι σημαίνει. Του είπα ότι είναι μια γειτονιά στην Αθήνα και μου απάντησε ότι ακουγόταν πολύ ωραίο. «Σε κάνει να ονειρεύεσαι, μήπως να το χρησιμοποιήσεις για τον δίσκο;». Και όντως σκέφτηκα μετά ότι σημαίνει πολλά πράγματα. Μπορεί να σημαίνει καινούργιος, νεανικός, φρέσκος, ο κόσμος μπορεί να είναι το διάστημα, η Γη αλλά και ένα σύνολο ανθρώπων, μπορεί να είναι η κοινωνία, οπότε κατά κάποιο τρόπο δίνει μια αίσθηση, αλλά όχι ακριβώς τι είναι».
The Reason
Του ταιριάζει πάρα πολύ αυτή η ηχητική εξέλιξη. Οι γλυκόπικροι queer στίχοι του σε συνδυασμό με τον φουλ συνθετικό ήχο εντείνουν τη μελαγχολία σε κομμάτια όπως το εξαιρετικό «Reason», στο οποίο τραγουδά για μια απειλητική παγκόσμια κατάσταση με το εύθραυστο καταφύγιο που προσφέρουν η σπιτική θαλπωρή και η συναισθηματική ασφάλεια.
«Είναι τελείως τρελό. Σκέφτομαι τώρα γιατί δεν το έκανα έτσι από την αρχή. Νομίζω ότι πιο πολύ από όλα μου άρεσε και με διασκέδαζε να παίζω παρέα με τους φίλους μου. Και ότι κάπως πήγε από μόνο του. Έχω και έναν φόβο με την τεχνολογία» προσθέτει.
«Γενικότερα όταν μου δίνουν μια μηχανή δυσκολεύομαι πάρα πολύ να κατατοπιστώ με αυτήν. Φαντάσου τον πρώτο μου υπολογιστή μού τον πήραν οι γονείς μου και για έναν χρόνο καθόταν στο τραπέζι, δεν τον άνοιξα καν, μέχρι που η μητέρα μου σχεδόν μου είπε με δάκρυα στα μάτια: "Mα είναι δυνατόν να σου πήραμε υπολογιστή και να μην τον έχεις ανοίξει καν για έναν χρόνο;". Μόνο με το τηλέφωνο δεν έχω φόβο αλλά και εκεί επειδή έχω το ίδιο τηλέφωνο και το έχω όλη μέρα στο χέρι και πάλι δεν ξέρω να κάνω όσα μπορεί να κάνει. Μόνο τα βασικά.
Ήθελα επίσης να κάνω κάτι προσαρμοσμένο στην πραγματικότητα μου και στις οικονομικές μου δυνατότητες. Δεν μπορούσα να έχω μια μεγάλη μπάντα όταν η μουσική περνάει κρίση. Δεν μπορείς να συντηρήσεις μια μεγάλη μπάντα πια. Με τι; Mε αέρα; Και δεν είμαι και πιτσίρικι. Όταν είμαστε μικροί όλοι παίζουν σε πρότζεκτ με πολύ μεγάλη όρεξη, χωρίς να μας ενδιαφέρει να ξοδέψουμε λεφτά, χωρίς να μας ενδιαφέρει να ξενυχτήσουμε, χωρίς να μας ενδιαφέρει να κουβαλάμε εξοπλισμό από εδώ και από εκεί. Δεν ισχύει όμως πια αυτό».
Στη Βαρκελώνη πήγε για ένα μεταπτυχιακό στην εικονογράφηση, μαζί με μια κολλήτή του, και δεν γύρισε ποτέ πίσω. Για χρόνια διοργάνωνε πάρτι και συναυλίες για ΛΟΑΤΚΙ+ και γυναικεία γκρουπ και καλλιτέχνες.
Στη μέτα-Covid εποχή το να ασχολείσαι με τη μουσική δεν είναι βιώσιμο. «Γενικά δεν καλούσα άνδρες μουσικούς και συγκροτήματα. Έχουν αρκετή εκπροσώπηση στη μουσική βιομηχανία πιστεύω. Δεν χρειάζονται και άλλη. Έπαιζα και πιάνο σε ένα μπαρ. Τώρα όλα αυτά έχουν εξαφανιστεί και δουλεύω μόνο ως μεταφραστής. Δεν ξέρω πώς τα βγάζουν πέρα οι συνάδελφοι που είναι μόνο μουσικοί επειδή εγώ είχα την τύχη να κάνω και άλλα πράγματα. Είναι πολύ δύσκολα.
Στην Ισπανία, τώρα έχουν ξεκινήσει να γίνονται μικρές συναυλίες και δίνονται κάποιες επιχορηγήσεις από το κράτος επειδή δεν επιτρέπεται η πώληση αλκοόλ. Στην ουσία, όμως, μιλάμε για συναυλίες 30-50 ατόμων. Δεν βγαίνει τίποτα από αυτά, απλά δείχνει ότι την κουλτούρα τη σέβονται λίγο παραπάνω εδώ από ό,τι στην Ελλάδα – όχι φοβερά πολύ. Λίγο παραπάνω.
Θυμάμαι τότε που είχα βγάλει το Μια Τρίτη στην Καντίνα. Έψαχνα και ρωτούσα αν υπάρχει ανάλογο ινστιτούτο στην Ισπανία όπως στην Ελλάδα, το Θερβάντες ή το Γκαίτε, που προωθούν την κουλτούρα τους έξω από τα σύνορα επειδή ένας Έλληνας έβγαλε έναν ελληνικό δίσκο στην Ισπανία. Η απάντηση που έλαβα ήταν ότι το ελληνικό ινστιτούτο πολιτισμού έχει χρεοκοπήσει».
Σε ένα από τα πιο ανατριχιαστικά τραγούδια στον «Νέο Κόσμο», στην Κανονικότητα, το μόνο ελληνόφωνο τραγούδι του άλμπουμ, ο Ευριπίδης τραγουδά: «Κανονικότητα, 12 γράμματα φτάνουν να χτίσουν μια φυλακή». Του ζητάω να το σχολιάσει.
«Τα τραγούδια είναι ένας τρόπος να βγάζω τα άγχη μου, τις στεναχώριες μου, να κάνω ψυχοθεραπεία –το λέει και η μαμά μου αυτό, ότι είναι μια ψυχοθεραπεία για μένα– κι από εκεί και πέρα ελπίζω να βρουν και ακροατήριο και να κάνω τους ανθρώπους να νιώσουν λιγότερο μόνοι πάνω από όλα και να τους συντροφεύουν σε καταστάσεις χαράς και λύπης.
Η Κανονικότητα ήταν το τελευταίο κομμάτι που έβαλα στο δίσκο. Έβγαλα ένα άλλο για να βάλω αυτό επειδή θεωρώ σημαντικό να βάλω ένα ελληνικό κομμάτι και να αντικατοπτρίζει πάρα πολύ τα συναισθήματά μου γι' αυτό το θέμα και την οργή μου για την ελληνική κοινωνία γενικότερα. Το 'γραψα για την Ελλάδα».
Κανονικότητα
— Θα γυρνούσες να μείνεις μόνιμα εδώ;
Η Αθήνα μου λείπει πάντα. Την αγαπώ πάρα πολύ και με εξοργίζει πάρα πολύ, γι' αυτό έφυγα κιόλας. Έχω μια σχέση αγάπης και, δεν θα το έλεγα ακριβώς, μίσους. Θα δυσκολευόμουν να γυρίσω αλλά θα μπορούσα να ζω ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου, αν έβρισκα τον τρόπο. Με εξοργίσει η ελληνική νοοτροπία της κανονικότητας. Με εξοργίζει η αστυνομοκρατία πάρα πολύ και με τρομάζει. Δεν νιώθω ασφαλής να κυκλοφορώ στους δρόμους της. Το πώς χτίζεται ο δημόσιος χώρος, με πόση προχειρότητα και κιτσαριό. Με εξοργίζει το γεγονός ότι έχεις μπροστά σου όλη την ανθρώπινη μιζέρια χωρίς καμιά βοήθεια και δίπλα χιπστεράδικα, μπουτίκ ξενοδοχεία. Έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχει πρόνοια ουσιαστική και ότι οι άνθρωποι μένουν στην τύχη τους και είναι αυτή η αντίθεση που με τρελαίνει. Βλέπεις αυτό το ακριβό ξενοδοχείο και στην πόρτα ανθρώπους να μισοπεθαίνουν. Υπάρχουν πολλά πράγματα όμως που αγαπώ, ο ουρανός, οι φίλοι μου. Μου λείπει η παλιά Αθήνα όπως τη θυμάμαι, η καλώς εννοούμενη αναρχία της, το γεγονός ότι κατά κάποιο τρόπο ένιωθα ότι δεν έχει γίνει η τελείως ελεγχόμενη ευρωπαϊκή πόλη, όπου είναι όλα πάρα πολύ καθαρά και τακτοποιημένα και σωστά.
Nos Volvimos e Encontrar
